Börn og menning - 01.04.2011, Side 29

Skemmtilegur skýjaglópur í lausu lofti 29
Arndís Þórarinsdóttir
Skemmtilegur skýjaglópur í lausu lofti
Söngleikurinn Ballið á Bessastöðum eftir
Gerði Kristnýju með tóniist eftir Braga
Valdimar Skúiason var frumsýndur á stóra
sviði Þjóðleikhússins í febrúarmánuði,
daginn eftir að höfundurinn hampaði
íslensku bókmenntaverðiaununum.
Það er gaman að punta sig til að fara á
nýtt íslenskt barnaleikrit, þegar gott fólk er
í hverju rúmi. Og þegar tjaldið er dregið frá
sviðinu gleðst maður því Bessastaðabærinn
er þar í öndvegi og bústnar lóur á vappi.
Og það var líka Ijómandi skemmtilegt í
leikhúsinu þetta síðdegi. Leikmynd Guðrúnar
Öyahals var falleg og naut sín vel ( lýsingu
Ólafs Ágústs Stefánssonar. Frumsamin tónlist
var flutt á sviðinu og voru melódíurnar
grípandi og textarnir bæði sniðugir og vel
ortir. Tónlistarmennirnir Baldur Ragnarsson,
Jón Geir Jóhannsson og Unnur Birna
Björnsdóttir voru kát og hress og bættu
heilmiklu við sýninguna.
Brúðumeistari (slands, Bernd Ogrodnik,
á heiðurinn af fyrrnefndum lóum, ásamt
fullvaxinni belju og bráðhuggulegri
landnámshænu - sem minnti að vísu lítið á
þann flokk húsdýra. Allt þetta var Ijómandi
skemmtilegt, fallega unnið og vel nýtt á
sviðinu. Búningar Maríu Th. Ólafsdóttur eru
realískir í grunninn en samt hæfilega flippaðir
til að gleðja áhorfendur. Út í gegnum
sýninguna er dálítið kumpánlegur tónn og
góðlátlegt grín gert að hinu frekar sveitalega
forsetaembætti.
Sagan fjallar í stuttu máli um vinnuleiðan
forseta sem er að drukkna í erindum. Til
landsins koma norsku konungshjónin með
barnabarn sitt, Margréti Elísabetu Ingiríði
Elísabetu Margréti, og hyggjast skoða hér
eldfjöll og fossa. Á því hefur prinsessan
lítinn áhuga og kýs frekar að verða eftir hjá
forsetanum. Þegar myndarleg kransakaka
sem átti að prýða brúðkaupsveisluborð
í Vatnadalnum verður óvart eftir á
Bessastöðum leggja forsetinn og prinsessan
af stað í ævintýraferð til að koma henni til
skila.
Texti verksins er fjörlegur og skemmtilegur
eins og maður á að venjast af hálfu Gerðar
Kristnýjar og eru nokkrir gullmolar í textanum
sem munu eflaust lifa, eins og setning sem
notuð hefur verið í kynningu sýningarinnar:
„Þeir sem eru alltaf með hjartað í buxunum
eru ekki með hjartað á réttum stað." Það
er ekki alltaf sem nærvera leikstjórans er
áþreifanleg í salnum á sýningum, en hér
hefur Ágústa Skúladóttir svo góða yfirsýn yfir
alla þætti sýningarinnar að eftir verður tekið.
Ekkert var upp á leikinn að klaga - allir
stóðu sig með prýði. Jóhannes Flaukur
Jóhannesson var alveg geislandi huggulegur
forseti, tindilfættur og lokkaprúður.
Prinsessan í meðförum Þórunnar Örnu
Kristjánsdóttur var ekki síður skemmtileg,
einlæglega áköf og björt yfirlitum. Starfslið
forsetans myndaði fína umgjörð í kringum
söguna og var leikhópurinn allur raunar
firnaduglegur við að leika dansandi kýr,
flákaský, heiðlóur eða hvað annað sem
söguþráðurinn krafðist.
Leiktexti í lausu lofti
En þó þettaséalltsaman Ijómandi velheppnað
eru þó nokkrir annmarkar á leikverkinu sjálfu.
Má þar nefna þá þumalfingursreglu um
fullnægjandi skáldskap að skáldsagnapersóna
þurfi einhverju að ráða um örlög sín.
Vandamál hennar eiga helst ekki að leysast