Morgunblaðið - 26.01.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. JANÚAR 2021
✝ GuðmundurMagnússon,
kennari og leið-
sögumaður, fædd-
ist í Reykjavík 11.
ágúst 1936. Hann
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Sel-
tjörn á Seltjarn-
arnesi 16. janúar
2021.
Foreldrar Guð-
mundar voru
Magnús Guðmundsson vél-
stjóri, f. 14.2. 1907, d. 12.9.
2001 og Björg Sigurjónsdóttir
húsfreyja, f. 27.8. 1915, d.
13.9. 1999. Börn þeirra voru
fjögur og var Guðmundur elst-
ur. Systkini hans voru Sigur-
jón, f. 10.7. 1941, d. 27.3. 1993,
Friðjón, f. 2.12. 1945 og Ósk,
f. 31.1. 1949.
Eftirlifandi eiginkona
Guðmundar er Gunnhildur
Skaftadóttir landfræðingur, f.
2.6. 1956. Þau gengu í hjóna-
band 26.3. 1994. Foreldrar
Gunnhildar voru Skafti Frið-
finnsson, f. 9.9. 1916, d. 29.5.
2007 og Sigríður Svava Run-
ólfsdóttir, f. 5.7. 1920, d. 26.3.
2014.
Guðmundur kvæntist 2. júní
1957 Herdísi Óskarsdóttur, f.
18.6. 1937, leiðir þeirra skildi
1987. Börn þeirra eru: 1)
Hulda Guðmundsdóttir verk-
fræðingur, f. 5.8. 1958, gift
og varð húsasmíðameistari.
Hann lærði arkitektúr í Dan-
mörku í eitt ár en lauk síðan
myndlistakennaraprófi frá
Myndlista- og handíðaskóla
Íslands. Árið 1992 lauk hann
landafræðiprófi frá Háskóla
Íslands.
Guðmundur kenndi í
Hagaskóla í tæplega 40 ár,
fyrst sem myndlistakennari
og síðar sem landafræði-
kennari. Hann kenndi einnig
við Fósturskólann, Æfinga-
deild Kennaraskólans og var
stundakennari við Myndlista-
og handíðaskóla Íslands.
Guðmundur var leiðsögu-
maður hjá Úlfari Jacobsen í
hálendisferðum, Ferðaskrif-
stofunni Sunnu og Ferða-
skrifstofu Samvinnuferða-
Landsýnar. Guðmundur sá
um einn af starfsvöllum
Reykjavíkurborgar sem var
á Meistaravöllum, fyrstu
þrjú sumrin sem hann var
starfræktur.
Guðmundur var m.a. með-
limur í Farfuglum, Flug-
björgunarsveitinni og síðar
Lávarðadeild þeirra, ásamt
fjölda fræðslufélaga, s.s.
Náttúrufræðifélaginu o.fl.
Tók hann þátt í starfi þess-
ara félaga um árabil.
Útför Guðmundar fer
fram frá Grensáskirkju í
dag, 26. janúar 2021, kl. 15
og verður streymt frá at-
höfninni á slóðinni:
https://youtu.be/HKRrzAiGry0/.
Einnig er hægt að nálgast
streymið á vef Morgunblaðs-
ins á
https://www.mbl.is/andlat/.
Hilmari Þór Sig-
urðssyni bóka-
safnsfræðingi, f.
8.7. 1955. Dóttir
Huldu er Heiða
Dögg Jónsdóttir,
f. 1975, faðir
hennar er Jón
Bragi Gunn-
laugsson við-
skiptafræðingur, f.
28.6. 1958. 2)
Magnús Guð-
mundsson veðurathug-
unarmaður, f. 24.11. 1962.
Börn: Linda Sif, f. 1994, Guð-
mundur Freyr, f. 1996, hann á
tvö börn, og Herdís Ásta, f.
2002. Móðir þeirra er Eygló
Kúld Eiríksdóttir skólaliði, f.
10.6. 1963. 3) Íris Guðmunds-
dóttir Bowentæknir, f. 14.9.
1963, gift Ólafi Sigurðssyni
sjómanni, f. 23.7. 1961. Börn:
Helgi Már, f. 1984, hann á
fjögur börn, og Birgir, f. 1986.
Barnabarnabörn Guðmundar
eru sex.
Guðmundur bjó mestalla
ævi á Seltjarnarnesi. Hann
ólst upp á Sæbóli og bjó þar
einnig með Herdísi fyrrver-
andi konu sinni þar til þau
fluttu yfir götuna á Sunnu-
hvol. Hann bjó síðan á Látra-
strönd 18 með eftirlifandi
konu sinni, þar til hann flutt-
ist á hjúkrunarheimili.
Guðmundur lærði húsasmíði
Faðir okkar var allt í senn,
skemmtilegur, skapandi, uppá-
tækjasamur, hvetjandi og góð
fyrirmynd. Hann var alltaf að
afla sér nýrrar þekkingar, ef
ekki í skóla þá með lestri fræði-
bóka og tímarita. Hann hafði
svör við nánast öllu sem við
spurðum hann um, var næstum
eins og gangandi alfræðiorða-
bók.
Pabbi hvatti okkur systkinin
til ýmissa verka og „ég get
þetta ekki“ var ekki í orðabók-
inni hans. Hann kenndi okkur
að vera vakandi fyrir nátt-
úrunni, skoða blómin og stein-
ana. Hann var mjög hrifinn af
hvönn og óx hún villt bakvið
húsið hjá okkur. Hvönn og njóli
voru ekki illgresi í hans augum.
Við vorum ekki gömul systk-
inin þegar við byrjuðum að
ferðast, því pabba fannst mjög
gaman að flækjast um fjöll og
firnindi. Fyrir utan að vera far-
arstjóri í skipulögðum ferðum
þá fór hann með okkur fjöl-
skylduna í ýmsa bíltúra út í
náttúruna. Reykjanesið var í
uppáhaldi hjá honum og fórum
við oft þangað. Við fórum oft á
Þingvelli, upp í Heiðmörk og í
regluleg tjaldferðalög inn í
Þórsmörk, jafnvel nokkrum
sinnum á ári.
Þegar hann var leiðsögumað-
ur erlendis þá fórum við stund-
um með honum í skemmtilegar
ferðir. Við fórum m.a. til Dan-
merkur, Þýskalands og Grikk-
lands. Ferðalögin voru
skemmtileg og viðburðarík
enda var pabbi þar við stýrið og
hafði svo gaman af að fræða
alla af þeirri visku sem hann
bjó yfir um fallegar náttúru-
perlur og staði bæði innanlands
og erlendis. Það fór honum vel
að vera leiðsögumaður.
Pabbi kenndi myndlist
lengstan part starfsævinnar en
fór svo í Háskólann til að verða
landfræðingur og kenndi hann
landafræði og náttúrufræði eft-
ir það. Pabbi kenndi alveg
ógrynni af nemendum, þekkti
fólk um allan bæ og þegar hann
hafði heilsað einhverjum sagði
hann næstum alltaf, þetta var
gamall nemandi.
Síðustu ár pabba einkennd-
ust af alzheimersjúkdómnum
sem ágerðist með hverju árinu.
Pabbi tók þetta með trompi og
las sér til um allt sem viðkemur
sjúkdómnum til að reyna að
skilja og átta sig á hvað væri í
vændum og einnig hvernig
rannsóknum á sjúkdómnum
fleytti fram. Uppáhaldslesefnið
hans var síðan tímaritið Lifandi
vísindi sem hann las upp til
agna.
Síðasta ár var okkur erfitt
því í Covid-19-bylgjunum þrem-
ur þá þurftum við að láta nægja
að heimsækja pabba á
gluggann á hjúkrunarheimilinu.
Hann var alltaf að benda okkur
á að koma inn því hann vildi
faðma okkur og njóta meiri
nándar. Við systkinin ásamt
fjölskyldum kveðjum hann með
söknuði og vonum að hann sé
kominn á góðan stað í faðmi
fjölskyldunnar hinum megin.
Gunnhildi þökkum við þá um-
hyggju og stuðning sem hún
veitti föður okkar á erfiðum
tímum.
Hvíl í friði.
Hulda, Magnús og Íris.
Ég bjó ásamt mömmu hjá
afa og ömmu á Sunnuhvoli þar
til ég var 10 ára og ólst því upp
með afa sem sterka fyrirmynd.
Hann hafði skemmtilega sýn á
lífið og var sniðugur. Það
fannst mér a.m.k. og margt
spilaði þar inn í.
Afi horfði alltaf á styrkleika
fólks en ekki veikleika og setti
bæði nemendum sínum og af-
komendum fyrir verkefni um
leið og þeir höfðu þroska til.
Mér, elsta barnabarninu,
kenndi hann t.d. að skipta um
kló á millistykki þegar ég var
líklega um 8 ára gömul. Enda
kom það fram í samtölum við
hann síðar að hann horfði
hvorki á aldur né kyn heldur
mat hann alla að eigin verð-
leikum. Hann sýslaði mikið úti í
Hagaskóla alla tíð þar sem
hann kenndi um áratuga skeið
og eins var hann í útstillingum.
Þegar ég hafði aldur til fékk ég
oft að koma með í undirbún-
ingsvinnuna. Skólinn var æv-
intýraheimur og það var heldur
ekki leiðinlegt fyrir bókaorminn
mig að fá að vera í Bókabúð
Ísafoldar eftir lokun að lesa
Andrésblöð, glugga í bækur og
skoða öll skemmtilegu ritföng-
in.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt eitt skiptið sem ég var
með afa að kvöldi til úti í Haga-
skóla. Það var nokkrum dögum
eftir fimm ára afmælið mitt. Ég
var að læra að lesa upp úr bók-
inni Gagn og gaman og var föst
á -hn- blaðsíðunni. Eitthvað
vafðist þetta fyrir mér svo ég
tönnlaðist á: „höhh-nn, höhh-
nn“ og komst ekki lengra. Þá
sagði afi: „Þetta er bara eins og
þegar þú segir hnerra“ og þar
með var ég orðin læs.
Afi var mikill listamaður og
handskrift hans bar vott um
það. Hver einasta setning sem
hann skrifaði var listaverk
sama hvert innihaldið var.
Hann hvatti fólk til sköpunar
og kom gjarnan heim með fönd-
urpappír og alls konar form.
Eitt skiptið kenndi hann mér að
skera út stimpla í kartöflur.
Helgarbíltúrar fjölskyldunn-
ar um Reykjanesið voru ófáir.
Selatangar, Vigdísarvellir,
Kleifarvatn, Krýsuvík, þetta
eru allt staðir sem ég tengi við
afa. Útilegu með Farfuglunum í
Þórsmörk þegar ég var sex ára
man ég sömuleiðis ennþá,
mögulega út af ljósmyndunum
sem eru til en ég man meira en
bara þær. Ég man tilfinninguna
sem ég fékk fyrir þessum stað
sem er enn í dag uppáhalds-
staðurinn minn á öllu landinu.
Um tíma keyrði afi um á
grárri Mözdu. Hún var oftar en
ekki full af dóti, kennslugögn-
um eða einhverju sem hann
notaði við útstillingarnar. Það
var stundum kúnst að koma
elsta barnabarninu fyrir í aft-
ursætinu þegar það var í pöss-
un hjá afa. Á Mözdunni þvæld-
ist hann einnig um landið og þá
jafnvel inn á slóða sem voru
frekar hugsaðir fyrir jeppa en
fólksbíla. En hann kunni vel að
keyra og það var í hans nátt-
úrlega eðli að fylgja hæðum og
lægðum landsins upp um fjöll
og firnindi, hvort sem það var
fótgangandi, hlaupandi eða á
gráu Mözdunni.
Það er sárt að kveðja afa í
skugga farsóttar. Ég er þó svo
lánsöm að hafa komist í heim-
sókn til hans síðasta sumar en
þá skoðuðum við saman ljós-
myndabók frá hringferð minni
um landið fyrir nokkrum árum
og kvöddumst svo með löngu
og innilegu faðmlagi. Mikið er
ég þakklát fyrir þá stund, hún
mun lifa með mér alla ævi.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Heiða Dögg.
Drengur góður, orðvar,
glettinn, hugmyndaríkur,ódeig-
ur að takast á við ný verkefni,
þúsundþjalasmiður, lífskúnst-
ner og kunni að lifa lífinu lif-
andi. Stakur reglumaður.
Guðmundur kenndi um langt
árabil við Hagaskóla, lengst af
myndmennt þar sem hann fór
ekki troðnar slóðir. Hann
hvatti nemendur sína til sjálf-
stæðra vinnubragða og var
þeim innan handar í einu og
öllu. Hann viðaði stöðugt að sér
efni sem hann safnaði saman í
geymslum skólans og sótti svo í
eftir þörfum. Til hans var leitað
þegar settar voru upp sýningar
um skólastarfið á merkisdögum
því hann var með afbrigðum
úrræðaóður og lausnamiðaður.
Um miðjan aldur varð hann
landfræðingur og gæddi
kennsluna lífi með frábærum
teikningum sem hann rissaði
oft upp á töflu í þrívídd.
Guðmundur var lengi leið-
sögumaður innanlands og utan.
Hann fór margar ævintýraferð-
ir jafnvel á slóðir sem honum
voru ókunnar en farþegar
kunnu vel ð meta.
Að leiðarlokum skulu honum
færðar þakkir fyrir farsælt
óeigingjarnt starf við Haga-
skóla.
Innilegar samúðarkveðjur til
ástvina hans.
Einar Magnússon,
(fv. skólastjóri
Hagaskóla).
Guðmundur
Magnússon
✝ Ásmundurfæddist í Engi-
dal í Bárðardal 23.
maí 1932. Hann
lést 9. janúar 2021
á dvalarheimilinu
Dalbæ á Dalvík.
Foreldrar hans
voru Valdemar
Ásmundsson,
bóndi á Halldórs-
stöðum I, f. 17.5.
1899, d. 3.5. 2000,
og Kristlaug Tryggvadóttir,
ljósmóðir og húsmóðir á Hall-
dórsstöðum I, f. 27.3. 1900, d.
7.9. 1981.
Ásmundur var elstur fjög-
urra systkina: Hulda Þórunn
Reykjadal og í trésmíði við
Iðnskólann á Akureyri. Hann
hóf störf í brúarvinnuflokki
Jónasar Snæbjörnssonar árið
1953 og vann hjá honum með-
an flokkurinn starfaði. Síðan
var Ásmundur hjá Gísla Gísla-
syni þar til sá flokkur var
lagður niður. Síðustu 12 árin
sem brúarvinnuflokkur Gísla
Gíslasonar starfaði vann Ás-
mundur á Sauðárkróki á vet-
urna við ýmis störf hjá Vega-
gerðinni en síðan þrjú ár á
Húsavík þar til hann hætti
störfum í maí 2000.
Útför Ásmundar fer fram
frá Dalvíkurkirkju 26. janúar
2021 kl. 13.30. Streymt verður
frá athöfninni á facebook-
síðunni Jarðarfarir í Dalvík-
urkirkju:
https://tinyurl.com/ybyrjnmy
Virkan hlekk á slóð má
finna á: https://www.mbl.is/
andlat
Valdemarsdóttir,
f. 2.6. 1935, d.
16.12. 2018. Hún
var gift Jóni Að-
alsteini Her-
mannssyni, f. 17.1.
1937, og áttu þau
þrjú börn.
María Valde-
marsdóttir, f. 7.3.
1941, d. 3.4. 1968.
Hún átti einn son.
Tryggvi Valde-
marsson, f. 25.8. 1942. Hann
er kvæntur Svanhildi Sig-
tryggsdóttur, f. 12.6. 1948.
Þau eiga fimm börn.
Ásmundur stundaði nám við
smíðadeild Laugaskóla í
Við Ásmundur frændi áttum
góð samskipti en ekki mikil.
Hann hafði hlýja nærveru og
stutt var í húmorinn.
Hann var 17 árum eldri en ég
sem vissi þó alltaf af honum,
brúarsmiðnum, og vissi líka að
hann hlaut að vera góður maður
- sonur Valda –sem var ein-
stakur á allan hátt, og Krist-
laugar (Laugu), móðursystur
minnar, sem var ljósmóðir og
tók á móti okkur systkinunum
flestum. Var það að tilstuðlan
Laugu frænku sem ég kynntist
Ásmundi betur. Hún var fædd
árið 1900 og um áramótin 1977-
1978 þurfti hún að fara í að-
gerðir á sjúkrahúsi í Reykjavík.
Hafði hún samband og spurði
hvort þau Ásmundur gætu feng-
ið inni hjá okkur hjónum. Það
var auðvitað sjálfsagt. Settur
var gangráður í Laugu fyrir jól-
in og tjáðu læknarnir henni að
þeir hefðu byrjað á að styrkja
hjartað þar sem hin aðgerðin
reyndi mikið á. Ásmundur fór
daglega til móður sinnar. Þau
mæðgin voru svo hjá okkur yfir
hátíðina. Þegar synir okkar
hjóna tveir höfðu opnað jóla-
pakkana og spenningurinn var
að mestu liðinn hjá skrapp Ás-
mundur inn í herbergi sitt. Það-
an kom hann með tvær fallegar
bækur í stóru broti og rétti
strákunum. Enginn pappír,
bara „gjörðu svo vel“ en það var
nóg, drengirnir urðu himinlif-
andi. Lauga var svo skorin upp
fljótlega eftir jólin og Ásmund-
ur fór áfram til hennar hvern
dag. Eiginmaður minn var um
þetta leyti að búa jeppann okk-
ar undir sprautun og fór Ás-
mundur daglega út í bílskúrinn
að hjálpa til, það þurfti ekki að
ræða. Næstu árin leit hann oft-
ast inn til okkar ef hann átti leið
í bæinn. Það var notalegt.
Ásmundur fæddist með fóta-
galla, líklega of stuttar hásinar,
og útlit var fyrir að hann gæti
ekki gengið.
Tómas, móðurbróðir hans,
var í háskólanámi í Kaup-
mannahöfn um þetta leyti og
fann lækni sem treysti sér að
gera aðgerð á fótum barnsins.
Lauga fór því út með hann síðla
árs 1934 – á skipi – og dreng-
urinn var lagður inn á sjúkra-
hús þar sem hann var nokkra
mánuði. Á þessum árum var
ekki mikið hugsað um andlega
líðan fólks, hvað þá barna, og
ákveðið að móðirin kæmi ekki á
sjúkrahúsið til drengsins – hann
grét jú þegar hún fór frá hon-
um.
Ásmundur var eflaust farinn
að skilja mælt mál töluvert en
þarna var hann skilinn eftir
einn meðal ókunnugra sem töl-
uðu tungumál sem hann skildi
ekki, hvað þá að hann gæti tjáð
sig. Ég man að það tók á Laugu
frænku að segja frá þessu. En
eftir aðgerðina gekk Ásmundur
frændi á eigin fótum, aðeins
innskeifur, en traustur, hlýr og
æðrulaus.
Ásmundur vann ávallt við
brúarsmíði og svo lengi að hann
tjáði mér eitt sinn að hann hefði
uppgötvað að hann væri orðinn
gamall þegar synir fyrstu
vinnufélaganna voru farnir að
vinna með honum. En mér
fannst hann ekkert breytast. Í
fríum var hann yfirleitt heima á
Halldórsstöðum. Hann var lipur
smiður og hjálpaði oft nágrönn-
um. Seinna keypti hann sér íbúð
á Húsavík en síðast var hann á
hjúkrunarheimili á Dalvík.
Ég minnist Ásmundar
frænda með þakklæti og hlýju
og sendi nánustu aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Guðrún Pálsdóttir.
Ásmundur
ValdemarssonElskuleg móðir mín,
JÓHANNA DÓRA JÓHANNESDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Skjóli,
áður Suðurhólum 22, Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli þriðjudaginn
12. janúar. Minningarathöfn um hana fer
fram frá Fella- og Hólakirkju
miðvikudaginn 27. janúar klukkan 13.
Sérstakar þakkir fær starfsfólkið á Skjóli sem sinnt hefur henni
af natni og hlýhug síðustu ár. Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu
verða einungis aðstandendur og nánir vinir viðstaddir útförina.
Jarðarförin fer fram í Þórshöfn í Færeyjum í febrúar.
Fyrir hönd vina og vandamanna,
Jóhann Valbjörn Long Ólafsson
Okkar elsku
BLÆR Á.S. ÁSTRÁÐSSON
(Ásdís Jenna Ástráðsdóttir),
laganemi og táknmálsfræðingur,
Breiðahvarfi 7, Kópavogi,
lést laugardaginn 16. janúar.
Útförin fer fram frá Seltjarnarneskirkju föstudaginn 29. janúar
klukkan 13. Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu verða eingöngu
nánustu ættingjar og vinir viðstaddir. Til minningar er bent á
Landssamtökin Þroskahjálp.
Útförinni verður streymt á beint.is/streymi/blaerasdis.
Kevin Kristofer Oliversson
Adam Ástráður Kristófersson
Ástráður B. Hreiðarsson Anna Ingibjörg Gunnarsdóttir
Arnar Ástráðsson
Þorsteinn H. Ástráðsson Berglind Þóra Árnadóttir
Ása María Ástráðsdóttir
Soffía Sóllilja Ástráðsdóttir