Morgunblaðið - 11.03.2021, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. MARS 2021
✝ Katla Þor-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
11. janúar 1964.
Hún lést 1. mars
2021. Foreldrar
hennar voru hjónin
Kolfinna Ketils-
dóttir, f. í Hólma-
vík 10. ágúst 1943,
d. 13. maí 2017 og
Þorsteinn Joh-
ansson, f. í Reykja-
vík 25. júní 1942. Systkini Kötlu
eru: 1) Ólafur Þorsteinsson, f. 7.
nóvember 1965, d. 21. janúar
1984, 2) Þorsteinn Þorsteinsson,
f. 30. maí 1969, sambýliskona
hans er Aðalbjörg Einarsdóttir,
f. 4. janúar 1973, 3) Ingibjörg
Þorsteinsdóttir, f. 26. mars
1971, og 4) Rakel Baldursdóttir,
f. 20. júlí 1974, eiginmaður
hennar er Jóhannes Þór Hilm-
arsson, f. 21. apríl 1964.
Katla giftist Magnúsi Guð-
finnssyni, f. 27. október 1959,
þann 10. ágúst 1984. Þau skildu
árið 1985. Sonur Kötlu og
Magnúsar er Þorsteinn Magn-
ússon, f. 5. desember 1983. Eig-
inkona hans er Arna Þórhalls-
dóttir, f. 14. júní 1984. Börn
þeirra eru: 1) Jóhann Daði, f.
Hrafntinna Vilborg, f. 18. októ-
ber 2013, 4) Arnar Steinn, f. 25.
mars 2015, og Móeiður Vala, f.
15. desember 2019. 2) Arna
Pálsdóttir, f. 18. apríl 1985.
Börn hennar eru: 1) Hrafnhild-
ur Lilja, f. 5. febrúar 2007, 2)
Kolfinna Martha, f. 28. nóv-
ember 2008, 3) Auðbjörg Arna,
f. 15. febrúar 2016, og 4) Ás-
laug Birna, f. 8. september
2019.
Katla giftist Benedikt Sveins-
syni, f. 31. mars 1962, 30. des-
ember 2010. Þau skildu árið
2019. Katla starfaði sem kerf-
isfræðingur á árunum 1984-
1997 þegar hún hóf laganám.
Hún útskrifaðist frá lagadeild
Háskóla Íslands árið 2001.
Katla starfaði um 10 ára skeið
sem framkvæmdastjóri Reykja-
víkurdeildar Rauða kross Ís-
lands. Katla starfaði einnig sem
lögfræðingur hjá Alþjóðahúsi,
Útlendingastofnun og hjá Út-
fararstofu Kirkjugarðanna.
Þegar Katla lést starfaði hún
hjá 3 skrefum hf. sem hún rak
ásamt systkinum sínum, Ingi-
björgu og Þorsteini.
Útför Kötlu fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 11. mars
2021, klukkan 15.
Vegna samkomutakmarkana
verður eingöngu stuðst við
boðslista.
Slóð á streymi:
https://tinyurl.com/scrhapvt/.
Hlekk á streymi má nálgast á
www.mbl.is/andlat/.
27. janúar 2010, 2)
Katla Hlín, f. 4.
desember 2012, og
3) Hekla Rán, f. 4.
nóvember 2015.
Katla giftist Páli
Sverri Péturssyni,
f. 13. maí 1960,
þann 13. maí 1989.
Páll lést 23. febr-
úar 2001. Börn
Kötlu og Páls eru:
1) Ólafur Pálsson,
f. 15. maí 1990, sambýliskona
hans er Birna Steingrímsdóttir,
f. 8. febrúar 1993. Dóttir þeirra
er Arna Katrín, f. 31. október
2019. 2) Diljá Pálsdóttir, f. 21.
september 1993, sambýlis-
maður hennar er Fannar Eð-
valdsson, f. 5. október 1982.
Börn þeirra eru: 1) Anja Fann-
ey, f. 26. maí 2010, 2) Róbert
Eðvald, f. 30. september 2019,
og 3) Maron Óli, f. 19. desem-
ber 2020. Dætur Páls úr fyrra
hjónabandi og fósturdætur
Kötlu eru: 1) Jónína Lilja Páls-
dóttir, f. 11. júní 1980. Eigin-
maður hennar er Guðmundur
Sigbergsson, f. 13. maí 1979.
Börn þeirra eru: 1) Rafn Ágúst,
f. 27. júlí 2003, 2) Ragnhildur
Arna, f. 18. september 2008, 3)
Elsku mamma, það er óneit-
anlega skrítið að sitja hér heima
hjá þér og reyna að hripa niður
minningarorð til þín. Ég er búinn
að fara fram og til baka hvernig
best sé að gera þetta. Það sem
kemur þó alltaf upp aftur og aft-
ur er hversu þakklátur ég er fyr-
ir að hafa haft þig sem mömmu.
Þú varst og verður alltaf mín
helsta fyrirmynd, og ég mun allt-
af dást að hvernig þú náðir að
láta alla sem hittu þig elska þig.
Það er einmitt svo auðvelt að
vera þakklátur fyrir að hafa haft
þig, því lífsgleðin, hamingjan og
ekki síst ævintýragirnin var svo
gríðarlega smitandi. Það var líka
þetta sem einkenndi síðasta árið
þitt, því þrátt fyrir mikil veikindi
varstu alltaf brosandi, alltaf til í
góðan hitting og spjall. Þú varst
heldur betur ekki að hætt að
ferðast og finna ný ævintýri þó
svo að þrekið færi minnkandi, þá
var bara keyptur hjólastóll og
vandamálið leyst. Þú lést sko
engan heimsfaraldur eða alvar-
leg veikindi stoppa þig.
Ég gleymi því örugglega aldr-
ei þegar ég og Arna hringdum í
þig eftir að Icelandair, sem er
sjálfsagt að fara á hausinn núna
þegar þú ert hætt að fljúga, aug-
lýsti tilboð út sem okkur fannst
of gott til að sleppa. Ég spurði
þig hvert þú vildir fara og þú
svaraðir strax „PARÍS“. Við
komum þá strax yfir til þín til
þess að byrja að plana ferðina.
Arna og ég vorum með smá sam-
viskubit yfir að koma yfir því þú
varst nýbúin að tala um að þú
værir eitthvað þreytt og slöpp.
Það átti heldur betur eftir að
breytast, því þegar flugið var
fundið, þá var strax farið í hót-
elpælingar og auðvitað hvort við
ættum ekki að bæta fleiri ferða-
félögum í hópinn. Það virtist sem
orkan þín fjórfaldaðist og áður
en við vissum af var búið að plana
ferð, hótel og siglingu um Signu
fyrir sex manns. Ferð sem við
áttum að fara saman í á morgun.
Elsku mamma, ég mun aldrei
geta komið því í orð hvað ég
sakna þín mikið. Hversu mikið ég
á eftir að sakna þess að geta ekki
farið í þúsund ferðir í viðbót með
þér. Ég mun aldrei komast yfir
að þú fáir ekki meiri tíma með
barnabörnunum þínum, ítalska
amman sjálf. Það sem ég mun
gera er að gleyma þér aldrei,
gleyma aldrei því sem þú kenndir
mér og gerði mig að betri manni.
Gleyma aldrei ferðalögunum
okkar, gleyma aldrei þeim frá-
bæra tíma sem við fengum sam-
an í þessu lífi. Það sem ég mun
gera er að segja mínum börnum
að þau áttu bestu ömmu sem völ
er á og halda minningunni um
ömmu Kötlu lifandi.
Elsku mamma, takk fyrir mig,
takk fyrir okkur.
Þorsteinn Magnússon.
Mamma stendur fyrir framan
spegilinn, hún er að púðra sig í
framan og laga á sér toppinn
þegar ég spyr: „Hvert ertu að
fara?“ og hún svarar: „Ekki
neitt, ég er bara að gera mig
fína!“
Mamma var alltaf glæsileg-
asta konan í öllum rýmum. Hjá
henni var aldrei ástæða til að
vera illa tilhöfð og sjaldan
ástæða til að vera ekki í háhæl-
uðum skóm. Viðmót mömmu til
lífsins var einstakt. Hún elskaði
lífið og lifði því til fulls fram á síð-
asta dag. Hún hafði ávallt gleðina
að leiðarljósi, hún sleppti taki á
því sem hún gat ekki stjórnað og
miðlaði ávallt að sáttum og skiln-
ingi. Hindranir og fyrirstaða var
eitthvað til að leysa úr, ekki til að
stoppa hana. Mamma var merki-
leg kona í öllum skilningi þess
orðs. Við höfum misst svo mikið –
allur heimurinn hefur misst mik-
ið. Það er aldrei jafn skýrt
hversu fallegt lífið er eins og þeg-
ar það er tekið frá manni. Ég er
þakklát fyrir mömmu. Ég er
þakklát fyrir svarta húmorinn,
kaldhæðnina og dansinn. Rök-
fasta lögfræðinginn og meistara-
kokkinn. Ég er þakklát fyrir
ömmuna, fyrirmyndina og kenn-
arann. Hvatvísina, skemmtunina
og ferðalögin. Ég er þakklát fyrir
trúnaðinn, nándina og hjörtun í
skilaboðunum hennar. Ég er
þakklát fyrir reisnina sem hún
hélt fram á síðasta dag. Ég er
þakklát fyrir hálsakotið, faðm-
lögin og mömmulyktina. Og um-
fram allt er ég þakklát fyrir skil-
yrðislausu ástina.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Ég elska þig.
Þín
Arna.
Elsku mamma mín. Ég veit
ekki hvar ég á að byrja, ég gæti
skrifað svo mikið. Ég er ekki
ennþá búin að meðtaka það að þú
sért farin frá okkur. Mér finnst
það svo sárt og ósanngjarnt að
gott fólk þurfi að fara svona
snemma.
Þú naust þess svo mikið að
lifa. Þú naust þess að ganga fjöll,
hlaupa í góðu veðri, hitta vini og
vinkonur og hlæja saman. Þú hó-
aðir fólki saman og gerðir and-
rúmsloftið svo gott. Öllum þótti
nærvera þín notaleg og fólk
dróst að þér. Þú kreistir allt sem
þú gast út úr lífinu og tókst því
aldrei sem sjálfsögðum hlut. Allt-
af varstu svo glöð og skemmtileg
og varstu mikill gestgjafi. Ég
mun sakna þess svo mikið að fara
í mat til mömmu á Digranesveg-
inn hvort sem það er í hátíðarmat
eða bara franskar nátthúfur. All-
ur matur sem þú snertir var góð-
ur. Ég man svo vel eftir því þeg-
ar við Fannar buðum þér í æðis-
legan indverskan rétt heim en
eftir að við vorum búin að elda
hann þá var ekkert bragð af hon-
um. Þá fórst þú inn í eldhús,
fannst til einhver krydd, sagðir
abrakadabra og úr því varð rétt-
urinn alveg eins og hann átti að
vera!
Þú talaðir svo oft um það að
þegar pabbi gekk inn í herbergi
þá tóku allir eftir honum og hann
átti herbergið hvert sem hann
fór. Svo talaðir þú líka alltaf um
hversu aðdáunavert það væri
hvað Ella vinkona væri alltaf já-
kvæð og gerði allt svo fallegt. Ég
hugsaði það svo oft þegar þú tal-
aðir um þessa hluti að þú varst að
lýsa sjálfri þér án þess að vita af
því.
Þú kenndir mér það frá unga
aldri að njóta tilverunnar í
augnablikinu. Þú smitaðir mig af
ástríðu þinni til þess að ferðast
um heiminn. Ég veit ekki
fjöldann af borgum og löndum
sem við höfum ferðast til saman.
Saman fórum við til Afríku,
Egyptalands, Bandaríkjanna og
skoðuðum alla Evrópu. Alltaf
dreymdi þig um það að þér yrði
komið á óvart með utan-
landsferð. Ég vildi að aðstæðurn-
ar hefðu verið aðrar en eftir að
þú greindist fyrst með meinvörp
ákváðum við Inga, Steini og Arna
að nú væri komið að því. Ég mun
alltaf vera þakklát fyrir að hafa
farið í þá ferð með þér til London
þegar við biðum eftir fyrstu nið-
urstöðum eftir að þú fórst á nýju
krabbameinslyfin. Þegar við
komum til baka voru fréttirnar
ómetanlega góðar, öll mein höfðu
minnkað eða staðið í stað. Á þín-
um „bucket“-lista var líka að fara
með stórfjölskyldunni til Ítalíu,
þíns uppáhaldslands, og að fara í
fjölskyldumyndatöku. Ég kem
því ekki í orð hvað ég er glöð að
þú náðir að haka í þessi box.
Þessi ferð mun lifa í hjarta okkar
að eilífu og myndirnar líka.
Það mun aldrei nein mann-
eskja fylla skarðið sem þú skilur
eftir þig elsku mamma mín. Ég
hef alltaf vitað af því að sama
hvað, þá ert þú til staðar fyrir
mig með opna arma, tilbúin að
hlusta á allt mitt drama, dæmir
aldrei og tekur alltaf mína hlið.
Samt talaðir þú aldrei illa um
fólk, reyndir að skoða hlutina frá
sjónarhorni allra og hvattir mig
til þess að vera sanngjörn. Þú
varst kletturinn minn og það eina
sem þú vildir frá mér var að ég
myndi vera góð manneskja.
Digranesvegurinn hefur alltaf
verið mitt annað heimili og ég á
svo erfitt með að sætta mig við
það að nú sé enginn Digranes-
vegur og engin þú.
Ég mun sjá til þess að minning
þín lifi áfram elsku mamma. Gildi
þín og lífsviðhorf ætla ég að til-
einka mér og arfleiða börnin mín
áfram. Ég elska þig að eilífu og
sakna.
Þín
Diljá.
Katla, elsku besta tengda-
mamma mín.
Það á eftir að vera svo erfitt að
ferðast án þín, hlæja án þín,
skála án þín og lifa án þín. Eitt af
því sem þú hefur kennt mér í
gegnum lífið, ásamt svo mörgu,
er það að lífið heldur áfram þrátt
fyrir áföll og sorg. Þú varst of-
urkonan sem alla dreymir um að
verða, ein bjartasta, jákvæðasta
og lífsglaðasta manneskja sem
ég þekki. Fegurðin og útgeislun-
in hefði getað lýst upp heila stór-
borg.
Það var svo gott að tala við þig
og hlusta á þig. Þú varst alltaf
svo ráðagóð og ég gat alltaf leitað
til þín. Eitt af þeim ráðum sem
þú gafst mér og ég hef tileinkað
mér er: Aldrei láta þér leiðast
það sem þú þarft að gera.
Þú hefur alltaf verið til staðar
fyrir mig, sama hvað hefur geng-
ið á. Þú stóðst alltaf með mér og
við grínuðumst stundum með það
að þó svo að við Steini myndum
fara hvort í sína áttina þá yrði ég
alltaf partur af fjölskyldunni.
Samheldnin hjá systkinum þín-
um og börnum er einstök. Þér
tókst að búa til sterkustu heild-
ina og þú varst límið á milli.
Minningarnar eru margar, utan-
landsferðirnar og gleðistundirn-
ar. Ógleymanlega Ítalíuferðin
sem við fórum síðasta sumar var
þér og okkur svo dýrmæt. Við
munum halda áfram að ferðast
og búa til minningar saman.
Ég mun halda vel utan um
Steinann okkar, Jóhann og eld-
fjöllin tvö.
Elsku Katla takk fyrir að vera
fyrirmyndin mín!
Ég mun aldrei gleyma þér.
Þín tengdadóttir,
Arna.
Elsku systir mín, ég á svo erf-
itt með að meðtaka það að þú ert
farin. Alla ævina höfum verið
mjög náin systkini og síðustu
áratugina mjög nánir vinir og ég
sé bara ekki hvernig heildar-
myndin á að líta út án þín. Við
höfum átt saman mjög viðburða-
ríka ævi sem hefur fyrst og
fremst einkennst af því að njóta
lífsins til fulls og helst rúmlega
það. Ferðalögin, fjallgöngurnar,
matarboðin, partíhöldin sem við
elskuðum og nýlega vorum við
þrjú systkinin farin að vinna
saman í fyrirtækinu okkar eftir
að ég varð meðeigandi. Við áttum
samt svo mikið eftir að gera sam-
an og þess vegna er það óbæri-
legt til að hugsa að jafnvel þótt
þú verðir alltaf með okkur, þá
verðir þú ekki lengur á mynd-
unum með okkur. Við höfum svo
sannarlega þurft að kljást við
erfiðleika líka en þau áföll hafa
hins vegar fært okkur enn nær
hvert öðru. Systkinasamband
okkar þriggja er líklega það dýr-
mætasta sem lífið hefur gefið
mér.
Það er svo skrítið að eiga ekki
meira eftir að skreppa til Kötlu,
fara í mat til Kötlu, fara í hap-
pyhour til Kötlu eða bara að
hjálpa þér við hinar ýmsu fram-
kvæmdir. Heimilið þitt hefur
alltaf verið miðpunkturinn í öllu
enda hefur þú alla tíð elskað að
vera gestgjafi, og það er leitun að
öðrum eins gestgjafa. Það er
reyndar líka leitun að öðrum eins
kokki. En hvar verður miðjan
núna þegar þú ert farin? Við höf-
um öll elskað þessa miðju, heim-
ilið þitt, þar sem hefur verið
stanslaus gestagangur í gegnum
áratugina. Þú hefur alltaf verið
svo mikil fjölskyldumanneskja
og haldið mjög vel utan um
tengslin, sama hvort um er að
ræða okkur fjölskylduna eða vin-
ina og síðast en ekki síst börnin
þín fimm og barnabörnin 16. Það
dýrka þig allir og elska. Þú áttir
þá ósk heitasta að öll þessi tengsl
héldust og þú baðst mig að leggja
mitt af mörkum til að svo mætti
vera. Ég mun svo sannarlega
gera það.
Elsku Katla, krabbameinið
tók þig á endanum frá okkur þótt
við hefðum vonað og reyndar
trúað að þú hefðir sigrað það
þegar það lét fyrst finna fyrir sér
fyrir fimm árum. En svo, fyrir
bara rétt rúmu ári, fengum við að
vita að það væri komið aftur og
nú yrði það ekki sigrað, að það
væru líklega ekki nema kannski
fjögur ár eftir. Sjokkið, vonbrigð-
in, vantrúin og reiðin yfir því að
þú af öllum þyrftir að glíma við
þetta voru mikil. En hvað gerðir
þú! Þú fórst auðvitað á fullt að
skipuleggja utanlandsferðir enda
leið þér sjaldnast rétt nema þú
ættir tvær til þrjár bókaðar ferð-
ir fram undan. Þú fórst líka á
fullt í að endurskipuleggja heim-
ilið, nýir litir, nýir hlutir, nýtt út-
lit.
Þú varst nýkomin frá Tenerife
þegar þú kvaddir, bara sólar-
hringur. Þú fórst líka með börnin
þín til Ítalíu í sumar og við ætl-
uðum að fara til Parísar eftir
nokkra daga. Þú varst kölluð
ferðafluga og það lýsti þér mjög
vel.
Elsku systir, ég á eftir að
sakna þín ólýsanlega mikið en ég
er líka ólýsanlega þakklátur fyrir
þig, fá að vera bróðir þinn, eiga
allar þessar minningar saman
ævina alla. Og ég hef alltaf verið
mjög stoltur af þér. Þvílík fyr-
irmynd sem þú hefur alltaf verið.
Góða ferð systir mín.
Þorsteinn Þorsteinsson
(Steini bró).
Elsku hjartans systir mín, ég
er svo þakklát fyrir þig. Við vor-
um fáránlega nánar og ég veit
ekki alveg hver ég er án þín. Við
misstum Óla okkar árið 1984 og
við systkinin höfum alltaf sagt að
það hafi fært okkur nær hvert
öðru. Það er allavega á hreinu að
á milli okkar, þín, mín og Steina,
er níðsterkur strengur sem ekk-
ert getur slitið. Í einu símtalinu á
sunnudagsmorgni í júlímánuði
2017 sagði ég þér að mig langaði
svo að segja upp í vinnunni og
opna bókhaldsstofu en hafði efa-
semdir um að ég gæti gert það
ein. Þú varst með lausn á því:
„Ég skal vera með þér í þessu.“
Tveimur klukkutímum síðar sát-
um við heima hjá þér og héldum
okkar fyrsta hluthafafund, það
varð ekki aftur snúið. Með viðbót
Steina í eigendahópinn var loks-
ins komin rökrétt skýring á nafn-
inu 3 skref. Það verður tómlegt
hjá okkur á skrifstofunni án þín.
Við höfum alltaf verið nánar
og miklar vinkonur og höfum
getað deilt gleði, sorg og alls
konar leyndarmálum. Árin eftir
að Palli þinn dó urðum við enn
nánari og eftir að við fórum að
vinna saman og urðum báðar ein-
ar höfum við gert nánast allt
saman. En þegar krakkarnir þín-
ir stungu upp á því í fyrra að við
myndum búa saman eða kaupa
okkur íbúðir í sama húsi hlógum
við og vorum sammála um að það
væri „túmöts“. Við gátum alltaf
treyst á að hin væri til í að vera
ferðafélagi ef okkur datt í hug
einhver skemmtileg ferð og við
vissum einhvern veginn alltaf
hvað hinni þætti góð hugmynd.
Það var alltaf gaman að plana
með þér, hvort sem það var
ferðalag eða gott partí. Fram
undan hjá mér er fimmtugsaf-
mæli og hugmyndin var að slá
upp stórri veislu. Þemað var að
fagna lífinu. Eitt af því síðasta
sem þú gerðir var að kaupa þér
skó, geggjaða skó, til að vera í í
afmælinu „hennar Ingu“. Ég slæ
þessari veislu á frest þar til ég er
tilbúin að fagna lífinu, núna ætla
ég að leyfa sorginni að taka smá
pláss.
Þú ert búin að berjast svo
hetjulega að það hefur verið
aðdáunarvert. Þú varst alltaf já-
kvæð, bjartsýn og vongóð og ég
trúi því að það hafi haft áhrif, ég
vildi bara að umbunin hefði verið
meiri. Þú varst ákveðin í því að
lifa lífinu lifandi og skemmtilega
og ætlaðir ekki að sóa þeim tak-
markaða tíma sem þér var ætl-
aður. Covid gat ekki hindrað
ferðafluguna alveg því þú fórst í
þrjár mjög dýrmætar ferðir á
þessu rúma ári frá því að veik-
indin tóku sig upp. Ég elska það
að hafa uppfyllt drauminn þinn
til margra ára að láta koma þér á
óvart með ferðalagi þegar við
fórum „surprise“-ferðina til
London. Leiðin lá til Keflavíkur,
beint í lánsinn. Þangað komu svo
Steini, Arna og Diljá og þú varst
svo glöð. Leiðin lá til London,
sem var ein af þínum uppáhalds-
borgum.
Þegar þú varst veik, þegar þú
varst að átta þig á því að þú
myndir ekki vinna þessa baráttu,
voru stóru áhyggjurnar þínar af
börnunum þínum og sársaukinn
við þá hugsun að skilja þau eftir
og tvö þeirra foreldralaus var
nístandi fyrir þig. Ég gaf þér lof-
orð sem ég ætla að standa við, ég
mun vera til staðar fyrir þau öll,
bæði krakkana þína og ömmu-
börnin – alltaf.
Ég trúi því að nú sértu búin að
hitta Palla þinn, stóru ástina í líf-
inu, sem þú hefur saknað svo
mikið í 20 ár. Ég trúi því að þið
séuð sameinuð á ný. Ég trúi líka
að Óli og mamma hafi tekið á
móti þér. Það er gott að trúa því
og hjálpar mér í sorginni.
Ingibjörg (Inga sys).
Elsku Katla, vinkona okkar,
frænka og fyrirmynd, er farin í
sína hinstu ferð, allt of fljótt.
Lokaferðin, sem hvorki ferða-
flugan Katla né við sem eftir sitj-
um vorum tilbúnar fyrir. Hún
sem átti eftir að fara í svo marg-
ar ferðir og við með henni. Við
frænkurnar erum búnar að fylgj-
ast að frá fæðingu en Katla, sem
var elst í hópnum, var 12 dögum
eldri en tvíburarnir og með ár-
unum bættust yngri systur og
frænkur í hópinn.
Það er ekki nema rúmt ár síð-
an við vorum allar samankomnar
á Reyðarfirði og fréttin um
ólæknandi krabbamein barst.
Þrátt fyrir að vita betur fannst
okkur eins og Katla myndi ein-
hvern veginn sigrast á þessum
veikindum, vopnuð bjartsýni,
lífsvilja og hlaupaskóm enda
Katla ein mesta baráttukona sem
við þekkjum. Áður hafði hún tek-
ist á við brjóstakrabbamein með
ótrúlegum styrk og æðruleysi en
þannig var hún og hefur alltaf
verið í öllum þeim stóru verk-
Katla
Þorsteinsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma. Ég vona að þú
sért á betri stað, ég vona
líka að þú hafir vitað hversu
mikið ég elskaði þig. Þótt
þú sért ekki með okkur í
dag mun ég alltaf muna
hvernig brosið þitt lét alla í
kringum þig líða vel eins og
mér. Þótt það sé erfitt að
þú sért farin er ég svo
þakklát fyrir að hafa
kynnst þér. Ég elska þig.
Þín
Kolfinna.