Fréttablaðið - 11.09.2021, Page 24

Þorleifur segist
að einhverju
leyti hafa fært
kraftinn úr
sársaukanum
sem hann upp-
lifði sem ungur
maður yfir í
metnaðinn og
hann hafi mögu-
lega farið úr
böndunum.
FRÉTTABLAÐIÐ/
EYÞÓR
Þorleifur segir oft stutt í egóið í leikhúsinu og þá sé mikilvægt að muna að kjarninn í starfinu sé þjónustan.
hann. „Ég heyrði síðar að umsjónar-
kennarinn minn, Linda Rós Mika-
elsdóttir, sem var ströng en talaði þó
alltaf við mig á jafningjagrundvelli,
gekk inn á skrifstofu skólastjórans
og sagði að ef drengnum yrði vikið
úr skóla gengi hún út með honum.
Ég var augljóslega erfiður, en þarna
var manneskja sem sá eitthvað
annað en vesenið og vanlíðanina.
Kerfið átti að funkera og börnin
samlagast því, en mér finnst ofboðs-
leg breyting hafa orðið á þessari
afstöðu hér heima.“
Á svipuðum tíma og Þorleifur
hætti að drekka hóf hann nám í
leiklistarskólanum. „Ég var hættur
að drekka en það var djúpt á sárs-
aukanum og minnimáttarkennd-
inni sem birtist sem hroki og yfir-
gangur,“ segir Þorleifur, sem segist
hafa breitt yfir líðan sína með mik-
illi sýniþörf.
„Mér finnst þegar ég horfi til
baka að ég sé að tala um tvo menn.
Ég skil ekki hvernig ég lifði af með
svona of boðslegan sársauka. Allar
þessar aðferðir sem ég beitti og voru
svo ofboðslega vitlausar héldu mér
samt gangandi og urðu loks til þess
að hlutirnir færðu sig frá myrkrinu
yfir í ljósið.“
Alltaf á annarri bylgjulengd
Aðspurður hvaðan þessi mikla van-
líðan hafi sprottið segist Þorleifur
alltaf hafa upplifað sig utanveltu,
að hann passaði ekki inn.
„Ég var alltaf tvístraður. Mamma
og pabbi lenda í ofboðslegum fjár-
hagserfiðleikum, pabbi slasast á
sama tíma og verðtryggingin var
tengd og lánin margfölduðust. Alla
æskuna f luttum við út á sumrin
til að breyta húsinu í gistiheimili,
enda var það eina leiðin sem for-
eldrar mínir sáu til að halda þessu
gangandi. Ég skil í raun ekki hvernig
þau fóru að þessu með fimm börn,
á listamannalaunum. Í raun hetju-
legt.
Það voru því margir þættir sem
komu saman, en einhvers staðar
í grunninn var ég aldrei á bylgju-
lengd með heiminum í kringum
mig. Ég hef alltaf haft djúpstæða
þörf fyrir að túlka samfélagið og
hafa einhverja rödd, en upplifði
mig um leið á skjön við þetta sama
samfélag. Eins var flókið að búa yfir
þessari þrá en vera aldrei kynntur
með nafni, heldur sem sonur for-
eldra minna. Þau voru líka umdeild
og oft þurfti maður að svara fyrir
þeirra skoðanir sem komu manni
ekkert við.
Ég er því í stóru uppgjöri á þess-
um tíma en þó ekki kominn með
rétt tæki í sjálfsvinnuna, á sama
tíma og ég á að vera að opna á djúpar
tilfinningar í skólanum.“
Systurmissirinn
Þegar Þorleifur var á lokasprett-
inum í leiklistarnámi missti hann
elstu systur sína, Guðrúnu Helgu,
sem dó úr krabbameini tæplega fer-
tug. Þau systkinin deildu afmælis-
degi og var mikil og sterk tenging
þeirra á milli.
„Hún hafði greinst með brjósta-
krabbamein 29 ára gömul og síðar
komu upp meinvörp í lifrinni. Þegar
ég var að æfa lokauppsetninguna
með nemendafélaginu fékk hún
f lensu. Ég var þá að mörgu leyti
lentur í sjálfum mér, var búinn að
sleppa tökunum á miklu af þessum
grunnótta og gremju og farinn að
eignast smá traust á ljósið í lífinu.
Hún hringdi í mig og lýsti maga-
verkjum sem hún upplifði. Sjálfur
hafði ég upplifað magavandamál
tengd kvíða. Hún spurði mig hvort
ég þekkti einkennin sem hún var
að upplifa. Ég vissi að þetta var ekki
það sem ég þekkti, en heyrði á henni
að það væri það sem hún þyrfti að
heyra og svaraði því á þann hátt.
Morguninn eftir missti hún með-
vitund og var færð á sjúkrahús, þar
sem í ljós kom að krabbinn hafði
dreift sér um allt,“ útskýrir Þorleifur,
en Guðrún Helga komst aldrei aftur
til meðvitundar.
„Hún var einn stofnenda styrktar-
félagsins Krafts og í þessi fimm ár
frá því meinvörpin fundust og þar
til hún lést, var hún of boðslega
aktíf. Það sat of boðslega í mér að
hafa ekki sagt henni satt í okkar
síðustu samskiptum, þó það hefði
ekki breytt neinu um útkomuna.
Enn þann dag í dag hugsa ég oft til
þessa þegar ég stend frammi fyrir
því að segja fólki eitthvað sem er
erfitt. Ég reyni að vera kærleiksríkur
en það er ekki alltaf kærleikur að
segja ekki satt.“
Stutt í egóið í leikhúsinu
Eftir frumsýningu í leiklistarskól-
anum fór Þorleifur til systur sinnar
á spítalanum og sama kvöldið
lést hún. „Jarðarförin fór fram frá
Hallgrímskirkju sem var full út úr
24 Helgin 11. september 2021 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ