Morgunblaðið - 20.05.2021, Síða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2021
Harpa Heimisdóttir
s. 842 0204
Brynja Gunnarsdóttir
s. 821 2045
Kirkjulundur 19 | 210 Garðabær
s. 842 0204 | www.harpautfor.is
✝
Magnús Sig-
urðsson, fædd-
ist í Reykjavík 17.
desember 1947.
Hann lést úr líf-
himnubólgu á
heimili sínu að
Geitlandi 6 þann
25. apríl 2021.
Foreldrar hans
voru Sigurður Hall-
dórsson rafmagns-
verkfræðingur, f.
13.4. 1923, d. 24.9. 2007, og Sig-
rún Magnúsdóttir húsfreyja, f.
7.9. 1923, d 26.12. 1995. Systkini
Magnúsar eru Halldór, f. 6.2.
1949, Sigrún, f. 10.6. 1953,
Svava, f. 3.12. 1955, og Sig-
urður, f. 17.9. 1958, d. 29.5.
1998.
Magnús ólst upp með for-
eldrum sínum og systkinum í
Reykjavík en varði sumrum í
sveit í Fljótshlíð þaðan sem móð-
ir hans Sigrún var ættuð. Magn-
ús varð stúdent frá MR 1968.
Hann fór til náms í þjóð-
hagfræði í Bandaríkjunum árið
1972 við University of Calif-
ornia, Los Angeles, og lauk það-
Sonur Áslaugar úr fyrra hjóna-
bandi er Gunnar Ágúst Thor-
oddsen, f. 28.10. 1993. Unnusta
Gunnars er Marlena Piekarska,
f. 17.8. 1994.
Magnús kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Kristrúnu B.
Jónsdóttur, f. 22.11. 1942, þann
28.8. 1999.
Að loknu námi hóf Magnús
störf sem deildarstjóri hjá Velti
þar sem hann starfaði til 1985.
Þá stofnaði Magnús eigið
rekstrarráðgjafafyrirtæki og
vann meðal annars að útflutn-
ingsverkefnum til Kína. Árið
1986 gekk Magnús til liðs við
farsímafyrirtækið Hátækni og
sá þar um sölumál. Árið 1988
hóf Magnús störf hjá Íslenskum
aðalverktökum og þremur árum
síðar hjá Keflavíkurverktökum
(síðar Atafli) þar sem faðir hans
Sigurður hafði starfað frá upp-
hafi. Magnús var þar yfirmaður
húsunardeildar sem bar ábyrgð
á sértækum viðhaldsfram-
kvæmdum á Keflavíkurflugvelli.
Árið 2012 hóf hann störf hjá Pri-
mera Air þar sem hann var
kostnaðarstjóri og starfaði hann
þar þangað til að starfsemi fé-
lagsins hér á landi lauk.
Útför Magnúsar fer fram frá
Breiðholtskirkju í dag, 20. maí
2021, og hefst athöfnin klukkan
13. Jarðsett verður í Fossvogs-
kirkjugarði.
an B.A.-prófi 1976.
Sama ár hóf hann
meistaranám í
þjóðhagfræði við
sama háskóla og
lauk M.A.-námi
þaðan 1978 og
fluttist þá aftur
heim til Íslands.
Magnús kvæntist
Rakel Valdimars-
dóttur, fyrrverandi
hjúkrunarfor-
stjóra, f. 24.6. 1946, þann 28.7.
1967. Þau skildu. Foreldrar
Rakelar voru Valdimar Krist-
insson, fyrrv. oddviti og bóndi á
Núpi í Dýrafirði, f. 4.1. 1904, d.
1.9. 2003, og Áslaug Sólbjört
Jensdóttir, húsmóðir þar, f 23.8.
1918, d. 12.6. 2015. Magnús og
Rakel eignuðust tvö börn, þau
eru: Áslaug Magnúsdóttir, lög-
fræðingur og viðskiptafræð-
ingur, f. 25.11. 1967, og Sig-
urður Rúnar Magnússon kerfis-
stjóri, f. 2.9. 1980. Sambýlis-
maður Áslaugar er Sacha F.
Tueni, f. 16.12. 1971, og eig-
inkona Sigurðar er Regína Rist
Friðriksdóttir, f. 17.6. 1988.
Elsku pabbi. Þú kvaddir
þennan heim 25. apríl sl. Þú
varst svo mikið að flýta þér að
við náðum ekki að kveðjast. Ég
hafði hringt í þig frá Kaliforníu
á laugardeginum. Þú sagðir mér
að þú hefðir farið að heimsækja
seinni konuna þína, Kristrúnu, á
Hrafnistu fyrr um daginn. Ég
reyndi að hringja til þín aftur á
sunnudag. Þú svaraðir ekki. Þú
hafðir kvatt.
Ég er afskaplega þakklát fyr-
ir þann tíma sem við áttum sam-
an síðasta árið. Vegna Covid hef
ég verið að mestu á Íslandi sl.
ár, í fyrsta skipti síðan ég hélt
utan til náms fyrir rúmlega 20
árum. Ég er glöð yfir að við gát-
um eytt meiri tíma saman und-
anfarið en öll 20 árin þar á und-
an. Síðasta skiptið sem ég sá þig
fórum við Sacha með þér út að
borða á einn af uppáhaldsstöð-
unum þínum. Við pöntuðum
okkur öll fiskigratín, sem við
fjölskyldan borðuðum svo oft
þegar ég var barn. Þú virtist
glaður og brostir og hlóst. Ég sá
glampa í augunum þínum sem
ég hafði ekki séð lengi.
Síðustu dagana hef ég hugsað
mikið um æskuna og tímann
sem við fjölskyldan áttum sam-
an. Ég var bara fimm ára þegar
þið mamma og ég fluttum til
Kaliforníu og eru því flestar
fyrstu minningarnar um þig
þaðan. Þú varst þar í námi í
hagfræði við UCLA og hafðir
gaman af íþróttum og þá sér-
staklega körfubolta.
Heimili okkar í Kaliforníu var
hamingjuríkt heimili. Þú spilaðir
mikið uppáhaldslögin þín með
Bítlunum, Simon & Garfunkel,
Dolly Parton, Neil Diamond og
mörgum fleirum. Þú last mikið
bækur og The Economist
spjaldanna á milli. En þú varst
alltaf reiðubúinn að hjálpa mér
með heimavinnuna við eldhús-
borðið á kvöldin. Seinna þegar
við fluttum aftur heim og ég
byrjaði að læra dönsku og
þýsku, þá þurfti ég aldrei á
orðabók að halda. Það var miklu
fljótlegra að fá þig til að þýða
fyrir mig frekar en að fletta upp
orðunum. Fyrir þig var þetta
leið til að eyða meiri tíma með
dóttur þinni þannig að þú keypt-
ir aldrei orðabók fyrir mig. Ef
ég þurfti aðstoð við stærðfræði
þá varstu í essinu þínu. Ég man
eftir skólaverkefni sem fól í sér
að leysa dulmál. Ég gat ekki
leyst eitt af dæmunum. Við
helltum okkur yfir þetta. Ég
vildi ekki fara í skólann án þess
að ljúka heimavinnunni og þú
vildir ekki gefast upp. Klukku-
tímum seinna fannstu lausnina.
Það var enginn annar nemandi
sem leysti verkefnið og skilaði í
skólann næsta dag. Þökk sé þér,
þá var ég sú eina.
Þegar við komum til Íslands
tóku mörg ný áhugamál við og
má þar helst nefna laxveiðar og
íslenska myndlist. Afi og amma
gáfu þér fyrstu verkin en þú
hélst svo áfram að safna. Það
var skemmtilegt að heyra frá
Magnúsi presti að þið Kristrún
hefðuð fært kirkjunni fimm
verk, sem hanga uppi í safn-
aðarheimilinu.
Er ég hugleiði, hvaða orð
geta best lýst þér, koma orðin
góður, greindur, gjafmildur og
orðheldinn upp í hugann. Síð-
ustu árin var líkaminn farinn að
gefa eftir, hárið að grána og
þynnast. En þegar ég loka aug-
unum man ég eftir þér sem
yngri manni; myndarlegum með
þykkt, dökkt hár, lúmskt bros á
vör og stóran glampa í björtum
bláum augunum.
Ég sakna þín mikið elsku
pabbi.
Þín dóttir,
Áslaug Magnúsdóttir.
Ég hitti Magnús Sigurðsson
fyrsta sinni í jómfrúarferð minni
til Íslands sumarið 2001. Áslaug
dóttir hans var á þeim tíma unn-
usta mín og við gengum saman
til fundar við föður hennar á eft-
irlætisstað fjölskyldunnar,
Mokka við Skólavörðustíg. Mér
fannst þegar í stað mikið til
Magnúsar koma. Hann hafði
numið hagfræði við UCLA í Los
Angeles og var einkar fjölfróð-
ur. Hann var strax afar áhuga-
samur um uppruna minn og
hagi og lagði sig líka fram um
að útskýra fyrir mér sitthvað
um hið dulmagnaða Ísland, sem
nú var orðið hluti af lífi mínu.
Á komandi árum átti ég eftir
að heimsækja Ísland mörgum
sinnum, iðulega að sumarlagi og
ávallt um jólin. Í hvert skipti
leyfði ég mér að hlakka til end-
urfundanna við Magnús á
Mokka eða á heimili hans og síð-
ari eiginkonu hans Kristrúnar á
heimili þeirra í Reykjavík.
Magnús var einstaklega gest-
risinn og veisluborð þeirra hjóna
voru jafnan með eindæmum
glæsileg og fagurlega skreytt.
Hann naut þess að skenkja gest-
um sínum bestu veigar. Íslensk-
ur humar og humarsúpa voru í
sérstöku uppáhaldi hjá þeim
hjónum. Ég hlakkaði iðulega
mjög til þessara ljúffengu
veislurétta og þess sem jafnan
var síðan hápunktur hverrar
máltíðar: Sögustund Magnúsar.
Heimili Magnúsar og Krist-
rúnar mætti líkja við heillandi
og notalegt safnahús þar sem
listin fékk virkilega að njóta sín.
Íslenskir listmálarar voru þar
ávallt í fyrirrúmi. Magnús var
tilgerðarlaus í einlægri aðdáun
sinni á listinni. Hann þreyttist
aldrei á því að ganga með manni
um húsið og útskýra hver hefði
málað hvað og hver væri hinn
raunverulegi undirtónn hvers
málverks.
Á þessum gefandi samfundum
okkar varð mér smám saman
ljóst að tengdafaðir minn var
einn af þessum sígildu, fáguðu
heiðursmönnum, gömul sál sem
naut til fulls sígildra gæða lífs-
ins.
Hann var handlaginn vel og
naut þess að dytta að sumarbú-
staðnum við Apavatn þar sem
hann og Kristrún dvöldu flestar
helgar að sumarlagi.
Sama gilti um húseign þeirra
á Spáni þar sem þau dvöldu
jafnan nokkrar vikur á vetri
hverjum. Við Áslaug nutum þess
að heimsækja þau þangað og
húsið speglaði svo einkar vel
hlýja persónuleika Magnúsar og
Kristrúnar.
Það sem mér þótti af öllu
mest til Magnúsar koma var
hversu mjög hann unni dóttur
sinni Áslaugu og syni hennar,
Gunnari Ágústi. Um hagi þeirra
og velferð var honum ævinlega
mjög svo umhugað – og sama
gilti um mig.
Mér mun aldrei úr minni líða
er hann dró úr veski sínu dálítið
kuðlaða ljósmynd af dóttur sinni
5 ára gamalli, ljósmynd sem á
daginn kom að hann hafði ávallt
geymt í veski sínu í gegnum ár-
in og áratugina.
Þessi krumpaða gamla ljós-
mynd speglaði einhvern veginn
svo vel ástina og umhyggjuna
sem hann bar fyrir dóttur sinni
alla tíð.
Magnús var sérdeilis ljúfur
maður og hlýr, góður faðir og
tengdafaðir.
Ég er afar þakklátur fyrir
þau 15 ár sem ég fékk að vera
hluti af fjölskyldu hans og lífi.
Eftirlifandi eiginkonu hans,
fjölskyldu og vinum votta ég
mína dýpstu hluttekningu. Megi
minningin um Magnús Sigurðs-
son lengi lifa.
Með alúðarþökkum og kveðj-
um frá New York.
Gabriel S. Levy.
Magnús
Sigurðsson
- Fleiri minningargreinar
um Magnús Sigurðsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Ingi Þór
Bjarnason
fæddist 31. desem-
ber 1943 í Reykja-
vík. Hann lést 10.
maí 2021 á Hjúkr-
unar- og dvalar-
heimilinu Höfða
Akranesi. Foreldr-
ar hans voru Sig-
ríður Jónsdóttir, f.
21.3. 1921, d. 23.8.
2014, ólst upp á
Brúsastöðum í Þingvallasveit,
og Bjarni H. Guðmundsson, f.
18.7. 1916, d. 27.10. 1999, bjó í
Keflavík.
Ingi Þór ólst upp hjá afa sín-
um og ömmu, Guðmundi Hall-
grímssyni og Ingveldi Kristjáns-
dóttur, sem voru búsett á Sól-
heimum á Akranesi. Einnig var
hann oft hjá föðursystrum sín-
um þeim Friðmeyju og Þóru.
Ingi Þór átti 6 systkini: Smári, f.
1939, d. 1972, Friðþjófur Daníel,
Guðmundsdóttur frá Patreks-
firði voru það söluferðir til
Þýskalands með fisk. Var nokk-
ur ár á vertíð í Sandgerði.
Mörg sumur vann hann hjá
Reimari Snæfells í símavinnu
sem tengingamaður víðs vegar
um land. Vann hjá frænda sínum
Leifi við Hljóðfæraverkstæði
Leifs Magnússonar við ýmis
störf.
Síðast vann hann hjá Fjöliðj-
unni á Akranesi þar til hann
hætti störfum 67 ára.
Síðustu ár hefur Ingi Þór
dvalið á Hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Höfða á Akranesi.
Átti hann við mikinn heilsubrest
að stríða síðustu árin.
Útför Inga Þórs fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 20. maí
2021, klukkan 13. Vegna að-
stæðna í samfélaginu verður at-
höfnin með nánustu aðstand-
endum og vinum. Streymt
verður frá athöfninni á vef
Akraneskirkju:
https://www.akraneskirkja.is/
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andat
f. 1947, d. 2017 og
Edda Dagný, f.
1963, sammæðra.
Ingveldur, f.
1945, Fríða, f. 1948
og Guðbjörn
Bjarni, f. 1949, d.
2021, samfeðra.
Ingi Þór gekk í
Barnaskóla Akra-
ness, hann byrjaði
ungur að vinna í
fiski. 1961 var hann
á mótorbátnum Skipaskaga AK
þar sem hann slasaðist alvar-
lega við löndun á fiski og var
vart hugað líf. Hann var sjómað-
ur á mörgum bátum, m.a. á
Enok, 12 tonna dekkbát og með
Garðari Finnssyni á Hinriki,
með Jóhannesi Eyleifssyni á
Leifi AK og með Jóhannesi
Ólafssyni á Hrólfi AK í 10 ver-
tíðir. Ingi og Eyvindur vinur
hans tóku nokkra túra sem af-
leysingamenn um jól á Helgu
Langt af fjöllum hríslast lækirnir
og laða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, vegurinn
velur þig,
hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafi allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
(Snorri Hjartarson)
Hann Ingi okkar hefur nú
kvatt en eftir standa margar
minningar sem við fjölskyldan
eigum um hann. Hann var ekki
eins og allir aðrir og fór alltaf sín-
ar eigin leiðir í lífinu. Hann var
stríðinn og orðheppinn og elskaði
að vera ósammála viðmælendum
sínum. Þá sást alltaf í glettið bros
hans. Hann þjónaði lengi hinum
harða húsbónda Bakkusi, en fyrir
um 20 árum sagði hann skilið við
hann sem var mikið gæfuspor.
Mörgum þótti vænt um Inga
og því höfum við kynnst enn bet-
ur nú þegar hann er fallinn frá.
Þóra föðursystir hans hlúði að
honum eins og um hennar eigin
son væri að ræða. Ingi átti góðan
vin, hann Eyvind, sem hann kall-
aði stundum Vindinn. Hann veitti
honum skjól á erfiðum tímum og
reyndist honum dýrmætur vinur.
Á fótbolta hafði Ingi mikinn
áhuga og á yngri árum spilaði
hann með 2. flokki ÍA. Þeir urðu
Íslandsmeistarar 1960.
Ingi og Baldur fóru saman til
New York á Heimssýninguna
1964 og dvöldu hjá Önnu systur
Baldurs og Sveini manni hennar í
einn mánuð. Þetta var mikil upp-
lifun sem seint gleymist.
Við sjáum Inga fyrir okkur
standa á Vesturbryggju við
Lambhúsasund í kvöldkyrrðinni
á meðan sólin hnígur til viðar.
Hann gengur um borð í bátinn og
leggur frá landi. Báturinn hverf-
ur okkur sjónum. Leggst að
bryggju við aðra strönd – nýtt
upphaf.
Þar verður tekið vel á móti
honum.
Guð geymi þig elsku Ingi.
Ása og Baldur.
Ingi frændi minn gekk undir
tveimur nöfnum: Ingi Þór sem
hann var skírður og svo Malli,
nafnið sem margir þekktu hann
undir. Ég kallaði hann aldrei ann-
að en Inga frænda. Ég var stolt af
því að vera frænka hans.
Og nú er hann Ingi frændi lát-
inn. Í annað sinn. Sem barn fékk
ég oft að heyra söguna um Inga
frænda sem hafði lent í slysi um
borð í báti við löndun. Slysið var
alvarlegt og hann dó. Hjartað
stoppaði og lífið virtist vera að
fjarað út. En hann var lífgaður
við. Kom til baka. Í bankanum
nokkrum misserum eftir atburð-
inn á Ingi að hafa sagt: „Ég borga
engar skuldir úr fyrra lífi.“ Ég
heyrði svo oft þessar sögur,
barnshugurinn raðaði þeim
brotakennt saman og fyrir mér
var hann stórmerkilegur. Hann
hafði sigrað dauðann. Hann sagði
stundum frá þessu sposkur, með
blik í auga og lítilli brosvipru í
munnvikinu. Hann gaf tilfinning-
ar til kynna á svo fíngerðan máta
að maður þurfti að læra að lesa í
hann. En þessi reynsla hefur
örugglega reynt á hann. Kannski
hrjáðu hann verkir eftir áverka,
ótti eftir atburðinn. Það kom
samt aldrei fram. Það hefði ekki
verið hans stíll að ræða um það.
Ingi frændi var tíður gestur á
mínu heimili. Hann var alltaf vel-
kominn. Það var alltaf talað vel
um hann. En hann fór ekki alltaf
vel með sig sjálfur. Hann var
túramaður, drakk illa og hefur án
efa liðið miklar kvalir vegna þess.
Ég ákvað sem barn að taka eina
heimsóknina upp á segulband og
hugsaði með mér að ef ég spila
þetta fyrir hann ódrukkinn mun
hann örugglega hætta að drekka.
Það virkaði ekki, en það var
væntumþykja í þessari tilraun.
Einhverra hluta vegna náði hann
eins og fyrir kraftaverk að hætta
að drekka fyrir um tuttugu árum.
Ég hef stundum velt því fyrir mér
hvernig honum tókst það. Mig
hefur oft langað til að hrósa hon-
um fyrir þetta, halda upp á edrú-
mennskuna. Benda honum á hvað
þetta var mikið kraftaverk. Eftir
að hafa sigrað dauðann, sigraði
hann líka náinn samstarfsfélaga
dauðans, sjálfan Bakkus. En það
hefði sko ekki verið í hans anda
að ræða það. Hann vildi ekki fá
athygli eða hrós.
Þegar systir mín fæddist fyrir
49 árum mætti Ingi frændi á spít-
alann. Hann kom við í blómabúð
og mætti ölvaður og í góðu skapi
með vöndinn. „Er þetta faðir-
inn?“ spurðu ljósmæðurnar og
mamma hló. Henni þótti svo vænt
um hann. Hann var mættur til að
samfagna með mömmu nýju lífi í
þennan heim. Hann vissi ekki þá
að mamma, þessi eiginkona
frænda hans sem alltaf tók hon-
um opnum örmum, var einmitt
manneskjan sem myndi fylgja
honum síðasta spölinn burt úr
þessum heimi. Mamma passaði
upp á hann síðustu árin sem hann
var á Höfða. Þegar ljóst var hvert
stefndi var hún hjá honum. Hann
var umvafinn umhyggju og það
er mikilvægt fyrir mig að vita að
hann var ekki einn þegar hann
dó.
Elsku Ingi. Takk fyrir sam-
fylgdina í gegnum lífið. Takk fyr-
ir húmorinn, óborganlegu kald-
hæðnu tilsvörin. Ég sé þig fyrir
mér fussa yfir þessum skrifum
mínum og eins og alltaf sé ég
samt í gegnum það, það glittir í
kímnina og ég held þér þætti
þessi skrif allt í lagi.
Ég mun aldrei gleyma þér. Þín
frænka,
Eyrún.
Ingi Þór Bjarnason
- Fleiri minningargreinar
um Inga Þór Bjarnason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.