Morgunblaðið - 20.05.2021, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2021
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
✝
Ásta Halldóra
Ágústsdóttir
fæddist á Saxhóli
undir Snæfellsjökli
26. október 1935.
Hún lést á líknar-
deild Landspítala í
Kópavogi 9. maí
2021.
Foreldrar: Sig-
urlaug Sigurgeirs-
dóttir, f. 25. ágúst
1900, d. 4. október
1984 og Ágúst Sigurjón Þór-
arinsson, f. 10. desember 1896, d.
19. febrúar 1950. Systkini Ástu:
Þóra Jenný, f. 1932, d. 2014,
Elsa, f. 1933, d. 2005, Ásta Hall-
dóra, f. 1934, d. 1935 og dreng-
ur, f. 1942, d. 1942. Eftirlifandi
systir Ástu er Þórdís, f. 1937.
Eiginmaður Ástu var Gunnar
Sæmundsson, f. 17. febrúar
1935, d. 12. ágúst 2011. Þau
gengu í hjónaband 30. nóvember
1957. Börn: 1) Ágúst Þór, f. 6.
ágúst 1957, maki Hólmfríður
Sigurðardóttir. Börn: a) Ragn-
hildur, maki Júlíus Ingi Jónsson.
Börn: Jón Ágúst, Viktor Ingi og
Alexander Funi. b) Sigurður,
maki Helena Pálsdóttir. c) Gunn-
ar, maki Miriam Marie Ringrose.
2) Ólafur Sævar, f. 27. janúar
1959, fyrrverandi maki Anna J.
Þórarinsdóttir. Börn: a) Ásta
Börn: Lilja Karen og Brynja Rós.
Ásta ólst upp á Saxhóli til 7
ára aldurs en þá flutti fjöl-
skyldan að Svarfhóli í Mikla-
holtshreppi. Þar bjó hún til árs-
ins 1950 en flutti á Akranes í
kjölfar andláts föður hennar.
Hún gekk og hljóp á næstu bæi,
þar sem hún naut farkennslu en
var snemma send í vist til að
hjálpa til á heimilum við barna-
pössun, matargerð og þrif.
Þannig var grunnurinn lagður
að framtíðarverkefnum við upp-
eldi stórs barnahóps á eigin
heimili, sem matráður í mal-
araflokki hjá Vegagerðinni á
landsbyggðinni, ýmis þjón-
ustustörf ásamt félagsmiðstöð
aldraðra á Vesturgötu 7 í
Reykjavík, þar sem hún starfaði
í 18 ár.
Ásta kynntist Gunnari í Skál-
holti haustið 1955. Þann 1. des-
ember sama ár flutti litla fjöl-
skyldan í nýbyggt einbýlishús í
Birkihvammi 5 í Kópavogi, þar
sem Ásta bjó alla tíð síðan eða í
rúm 63 ár. Hún var í leikfimi hjá
Kvenfélagi Kópavogs og Lík-
amsrækt Birnu í Garðabæ. Eftir
að Gunnar lést tók hún virkan
þátt í félagsstarfi aldraðra, leik-
fimihópi Breiðabliks, spilaði fé-
lagsvist og sótti danstíma.
Útför Ástu Halldóru verður
gerð frá Garðakirkju í dag, 20.
maí 2021, og hefst athöfnin kl.
13.
Streymt verður frá útför:
https://youtu.be/JjJ2K_8Hsck
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Halldóra, maki
Baldvin Ottó Guð-
jónsson. Barn:
Hreiðar Birkir. b)
Þórarinn, maki Tí-
mea Nagy. Barn:
Margrét Sóley. c)
Magnús Birkir. d)
Þórdís Erla, maki
Brynjar Ögmunds-
son. Börn: Ög-
mundur Óli og
Bergrós Anna. 3)
Hulda Björk, f. 6. maí 1960,
maki Helgi Valberg. Börn: a)
Benedikt, maki Eyja Drífa Ing-
ólfsdóttir. Börn: Hilmir Leó og
Óskar Freyr. b) Helga Björk,
maki Eyþór Loftsson. Börn:
Kári og Flosi. 4) Sigurlaug, f.
28. ágúst 1962, maki Hafsteinn
Gunnar Haraldsson. Börn: a)
Davíð, maki Unnur Björk Þór-
arinsdóttir. Börn: Júlía Björg og
Ellie Sigurlaug. b) Ásta Rakel,
maki Sigurður Jónsson. Börn:
Dagur, Karen Eva og Jón Haf-
steinn. c) Sara. 5) Gunnhildur, f.
12. ágúst 1967, maki Rannver
Eðvarðsson. Börn: Margrét Ósk
og Eva Hlíf. 6) Valdimar Grétar,
f. 22. desember 1968, maki
Katrín Einarsdóttir. Börn:
Haukur Þór og Sölvi Freyr. 7)
Gunnar, f. 3. september 1981,
maki Anna María Bjarnadóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Mamma mamma. Hvað ætli þú
hafir heyrt þetta oft kallað?
Þú hélt fast utan um hópinn þinn
og var Birkihvammur eins og fé-
lagsheimili. Við hittumst ansi oft í
pönnukökum og alltaf varstu tilbú-
in að baka þær við öll tilefni. Þá
mættir þú með bunkann, rabarbar-
asultuna og þeytta rjómann. Svo
voru það allar sjö fermingarveisl-
urnar, trúlofunarveisla og tvær
brúðkaupsveislur með öllu því til-
standi sem því fylgdi, svo sem að
taka upp hjónarúmið, breyta her-
bergjum og setja upp veisluborð.
Það er talað um að slíta nafla-
strenginn. Ég bjó heima í 24 ár og
hélt upp á 50 aðfangadagskvöld
með þér. Þú hjálpaðir mér að
kaupa bíl þegar ég var 17 ára og þá
tók ég við af pabba að keyra þig í
búðir. Og við vorum óstöðvandi.
Við fórum í nokkrar utanlandsferð-
ir saman. Þú elskaðir sólina, hitann
og naust þín vel. Það var svo margt
framundan sem þú varst farin að
hlakka til. Eva mín að útskrifast
sem stúdent um næstu helgi og
barnabarn nr. 19 að fæðast í byrjun
júní. Ásamt tveimur brúðkaupum
hjá barnabörnum og þú varst farin
að tala um að kaupa þér kjól.
Þú verður alltaf með okkur,
elsku mamma.
Þín dóttir,
Gunnhildur.
Elsku mamma.
Þá er komið að kveðjustund.
Það verður tómlegt að geta ekki
komið í Birkihvamminn og fengið
kaffi og pönnukökur. Alltaf var líf
og fjör þar sem þú varst, elsku
mamma mín.
Nú tekur pabbi á móti þér í
Sumarlandinu.
Takk fyrir allt, mamma mín.
Minning þín lifir.
Þín dóttir,
Sigurlaug (Silla).
Ég kynntist Ástu og fjölskyldu
hennar árið 1980 þegar við Hulda
dóttir hennar hófum búskap. Hún
var þá komin með miklum krafti á
vinnumarkaðinn eftir að Gunnar
maðurinn hennar hafði þremur ár-
um áður lent í alvarlegu vinnuslysi,
sem olli honum varanlegum skaða.
Hún var kraftmikil kona og
fylgin sér og gerði allt með fullum
hug og áhuga. Hún hafði áhuga á
fólki, sögu þess og ættfræði og var
vel minnug. Snæfellsnesið, þar sem
hún ólst upp, átti sitt rými í hjarta
hennar. Hún sagði magnaðar sög-
ur þaðan frá þeim tíma þegar hún
var barn, um lífið í torfhúsum, frá
kuldanum á vetrum og myrkrinu
og fólki sem átti hvergi heima og
fékk að búa á bæjunum. Hún sagði
líka frá sumrinu, birtunni og störf-
um í sveitinni og þegar konur
prjónuðu á göngunni á milli bæja.
Þá var mikið að gera og gaman að
vera til.
Hún vildi að heimili sitt væri
miðdepill fjölskyldunnar og þannig
var það. Þar krossuðust leiðir allra
og mörg börnin byrjuðu sinn bú-
skap þar í litlu íbúðinni á neðri
hæðinni. Þar á meðal við Hulda.
Húsið þeirra hjóna í Birkihvamm-
inum var eins og ættarsetur. Fólk-
ið kom og fór, var stutt eða lengi,
gisti stundum, datt inn í kvöldmat
eða í morgunmat og allt þar á milli.
Ásta vildi hafa marga og hafa fjör.
Það er ekki hægt að sleppa pönnu-
kökunum hennar Ástu. Þær voru
svo góðar að þær hefðu átt að vera
heimsfrægar. Og í öllu stuðinu
prjónaði hún sokka, peysur og
fleira á afkomendur sína og
tengdafólk.
Ásta var virk í lífi afkomenda
sinna og ekki skoðanalaus. Hún
vildi að börn sín giftust og eign-
uðust þak yfir höfuðið og ef það
dróst eitthvað með barnabörn fór
hún aðeins að ókyrrast. Ástu þótti
gaman að ferðast og ferðaðist oft
með börnum sínum innanlands og
erlendis. Hún hafði sérdeilis gam-
an af að kíkja í búðir, en gleymdi
stundum að láta ferðafélagana vita
að hún ætlaði að droppa inn í ein-
hverja búð í erlendum borgum og
týndist þá stundum, en fannst allt-
af aftur sem betur fer.
Ásta var lífsglöð og hress og
hafði gaman af því að vera í hópi af
fólki. Hún tók virkan þátt í starfi
eldri borgara þegar kom að því, var
í íþróttum, leikfimi, dansi, spilaði
og ýmsu öðru. Hún var heilsu-
hraust fram eftir öllum aldri, þar til
fyrir um það bil þremur árum að
hún greindist með krabbamein.
Hún fór þá í aðgerð og sigraðist á
því, bjartsýn og æðrulaus. En
seinni hluta síðasta árs greindist
hún aftur með krabbamein sem
ekki varð ráðið við. Ásta tók á því
með bjartsýni og dugnaði eins og
flestöllu sem barst henni á hendur í
lífinu. Hún náði að vera heima allt
að enda með góðum stuðningi
dætra sinna, en lést síðan á líkn-
ardeild Landspítalans í Kópavogi
eftir stutta legu þar í góðri umönn-
un starfsmanna spítalans.
Ásta tók vel á móti mér í fjöl-
skylduna sína og við urðum fljótt
vinir, sem hélst allt til enda. Þessi
fáu orð mín eru eingöngu smá inn-
lit í ævi þessarar merku konu.
Það er með þakklæti í hjarta
sem ég kveð vin minn og tengda-
móður.
Helgi Valberg.
En ég segi þér, sorgin og gleðin ferðast
saman að húsi þínu, og
þegar önnur situr við borð þitt, sefur hin
í rúmi þínu.
Þú vegur salt milli gleði og sorgar.
Jafnvægi nærð þú aðeins á þínum dauðu
stundum.
(Kahlil Gibran)
Ég átti því láni að fagna að vera
tengdasonur Ástu í næstum 30 ár.
Vil ég þakka fyrir langa og góða
viðkynningu. Að leiðarlokum er
margs að minnast og þakka. Þar á
meðal eru allar veislurnar sem
haldnar voru í Birkihvamminum,
ferðalögin sem við fórum í, sum-
arbústaðarferðir og allar pönnu-
kökurnar sem voru framleiddar á
færibandi. Ekki var minna að gera
í handverkinu. Lopapeysur og
sokkar sem skylda var að eiga. Það
var alltaf nóg um að vera í Birki-
hvamminum. Alltaf fólk á ferðinni
enda stór systkinahópur og 18
barnabörn. Lífið var samt ekki allt-
af dans á rósum í Birkihvamminum
en gleðin var samt alltaf til staðar.
Það sem mótar mann mest í líf-
inu er hvernig maður bregst við
erfiðleikum. Þar átt þú vinninginn í
mínum huga því flestir hefðu
brotnað á þeirri vegferð sem þér
var valin, en ekki þú. Þú tókst af
skarið þegar þurfti án þess að líta
til baka.
Ásta hafði áhuga á fólki og ætt-
fræði. Hverra manna ert þú?
Hvaðan ertu? Og síðan hófst hún
handa við að reyna að tengja þig
við það fólk sem hún þekkti. Og
hún var býsna lunkin við þessa iðju
og gat rakið ættir og tengsl betur
en nokkur annar sem ég þekki.
Og þegar fram líða stundir þá
mun ég ávallt minnast Ástu og
þeirra ferðalaga sem við fórum í.
Það gerist ekki oft að maður týnir
ferðafélaga á flugstöð eða í versl-
unarmiðstöðum. En minningar
verða til við svona atvik.
Þín góðvild, samúð og göfuglyndi
gleymist ei neinum, sem kynntist þér.
Í sólblævarþyt og vetrarvindi
vonglöð og örugg þú reyndist mér.
Í greipum dauðans, við draumsins yndi:
jafn-dýrðleg alltaf þín návist er.
(Þóroddur Guðmundsson)
Síðustu orð Ástu til mín voru:
Takk fyrir öll árin.
Sömuleiðis Ásta. Takk fyrir öll
árin.
Minn var heiðurinn.
Rannver.
Þegar ég hitti Ástu tilvonandi
tengdamóður mína í fyrsta sinn
haustið 1981 tók á móti mér glað-
leg, lágvaxin kona sem var nýorðin
móðir að sínu sjöunda barni. Hún
var smart þar sem hún stóð í for-
stofunni í bleikum bol, með bláa
augnskugga og síða eyrnalokka.
Mikið var bros hennar viðfelldið og
hlátur hennar smitandi. Ég var
velkomin.
Ásta upplifði miklar breytingar
á lífsgæðum sín æviár. Fædd og
uppalin í torfbæ á Saxhóli undir
Jökli, án vatns og rafmagns og
húsfreyja í áratugi í einbýlishúsinu
þeirra Gunnars tengdapabba í
Birkihvammi 5, sem búið er full-
komnum nútímaþægindum.
Ásta og fjölskylda urðu fyrir
miklu áfalli þegar Gunnar varð fyr-
ir alvarlegu vinnuslysi í blóma lífs-
ins árið 1977. Þá voru þau Ásta rétt
rúmlega fertug og börnin sex
yngri en tvítugt. Afleiðingar þess
mörkuðu djúp spor því auk alvar-
legra líkamlegra áverka hlaut
Gunnar framheilaskaða og kom út
úr endurhæfingu breyttur maður.
Á þessum tíma var engin áfalla-
hjálp og lítið rætt um afleiðingarn-
ar á líkama og sál. Síðar á lífsleið-
inni varð Ásta að horfast í augu við
að dætur hennar þrjár berjast við
brjóstakrabba, mein sem að lokum
varð henni að aldurtila.
Ásta var sterk kona. Eins og
formæður hennar tókst hún á við
lífið af æðruleysi, djörfung og dug.
Í kjölfar slyssins horfðist hún í
augu við þann veruleika að vera
aðalfyrirvinnan og fór af fullum
krafti út á vinnumarkaðinn frá
barnahópnum. Ásta, þessi bjart-
sýna og trausta kona, studdi Gunn-
ar sinn með ráðum og dáð. Þrátt
fyrir örorku gat hann unnið hálfan
daginn og létt undir á heimilinu.
Ásta hélt barnahópnum sínum
saman, Birkihvammur 5 var áfram
hjarta fjölskyldunnar. Fjórum ár-
um eftir slysið fæddist þeim Gunn-
ari lítill drengur, sannkallaður
gleðigjafi og tekið opnum örmum
af systkinahópnum. Ásta setti svip
sinn á líf mitt og fjölskyldu minnar,
var stolt af sístækkandi
afkomendahópi sínum og var
hvetjandi fyrir allan hópinn. Hún
stundaði leikfimi öll sín fullorðins-
ár. Við urðum leikfimissystur hjá
Birnu í Ásgarði í tvo áratugi og af
kraftinum að dæma var ekki að sjá
að hún væri 25 árum eldri en ég.
Líkamlegt og andlegt atgervi gerði
það að verkum að Ásta gat búið
heima í Birkihvammi þar til fjórum
vikum fyrir andlátið. Ásta var
gestrisin, sýndi fólki einlægan
áhuga og lét engan ósnortinn.
Börn umgekkst hún sem jafningja
og af virðingu. Ömmu Ástu er sárt
saknað.
Ég þakka kærri ættmóður sam-
fylgdina.
Hólmfríður Sigurðardóttir
(Fríða).
Alltaf þegar maður kom í heim-
sókn til þín voru mjög miklar líkur
á því að þá þegar væri einhver ann-
ar í heimsókn hjá þér, enda varstu
umkringd mörgu fólki og alltaf líf
og fjör í kringum þig. Það var alltaf
gaman að koma til þín. Þú elskaðir
að gefa okkur að borða, segja
brandara og sögur og sitja úti í sól-
inni á svölunum, þar sem alltaf var
gott veður í Birkihvamminum.
Amma elskaði sólina og fórum
við í margar eftirminnilegar utan-
landsferðir saman en þá sérstak-
lega ferðina sem við flugum tvær
einar saman og ég þurfti að passa
að týna þér alls ekki. Við komumst
á leiðarenda og var þetta algjört
ævintýri eins og þú hefðir sagt. Ég
mun sakna þín, amma mín, og
mun ég aldrei gleyma seinustu
heimsókninni minni til þín þar sem
við hlógum saman að bröndurun-
um þínum og þú kysstir mig síðan
bless.
Þín
Margrét.
Elsku amma.
Mér finnst það svo óraunveru-
leg tilfinning að þú sért farin,
reyndar trúi ég því ekki alveg
ennþá. Það er kannski ekki skrítið
þar sem þú varst alltaf svo stór
partur af mínu lífi og hefur búið
alla mína ævi í næstu götu við okk-
ur. Þær voru ófáar ferðirnar sem
ég fór til þín að laga sjónvarpið eða
bara til að heilsa upp á þig. Mér er
minnisstæðust ein vika sumarið
2017 þar sem ég fékk að gista hjá
þér þegar ég var að vinna meðan
fjölskyldan var í fríi. Þessa viku
kom ég alltaf heim í hádeginu og
þá varstu búin að steikja handa
mér hamborgara og svo eyddum
við kvöldunum í að horfa saman á
Breaking Bad. Ég man sérstak-
lega hvað það var gott að sofa í
gestaherberginu hjá þér, það er
einhver alveg einstök stemning í
Birkihvamminum. Þegar ég var 14
ára kom vinur minn með mér í
heimsókn til þín og hann sagði
mér seinna að þú værir líklega
„mesta amma sem hann hafði
hitt“, þú spurðir hann strax hvort
hann væri ekki svangur og bauðst
honum inn. Mér finnst þessi lýsing
hans á þér vera fullkomin. Ég man
líka mjög vel eftir einu skipti þeg-
ar ég kom til þín eftir skóla þegar
ég var u.þ.b. 10 ára, þá hafði strák-
urinn sem bjó á móti þér gleymt
lyklinum sínum og bankað hjá þér
grátandi. Þegar ég mætti var hann
kominn í hlý föt og auðvitað kom-
inn með eitthvað að borða. Þetta
sýnir svo vel hvaða manneskju þú
hafðir að geyma. Eins og það er
sárt að kveðja þá finnst mér ég
verða að vera þakklátur fyrir það
hvað ég fékk að kynnast þér vel en
það verður skrítið að halda áfram
því mér finnst ennþá eins og ég
geti rölt niður í Birkihvamminn og
kíkt til þín í heimsókn.
Ég bið að heilsa afa.
Haukur.
Elsku amma mín.
Þín verður sárt saknað, elsku
yndislega amma mín. Alltaf svo
hress, kát og hlæjandi. Það fylgdi
því svo mikil gleði að heimsækja
þig, elsku amma, og yndislegi
pönnukökuilmurinn sem tók oftast
á móti manni var svo dásamlegur.
Trúi því varla að ég geti aldrei aft-
ur kíkt á þig í pönnsukaffi. Tala nú
ekki um allar stundirnar sem við
bökuðum kleinur saman. Ohh,
ömmukleinur voru langbestar!
Svo beið ég alltaf spennt eftir að
desember kæmi, því þá var laufa-
brauðsbakstur. Það var alltaf svo
skemmtileg jólastemning í laufa-
brauðsbakstrinum.
Mikið á ég eftir að sakna þín, en
ég á endalaust af hlýjum og góðum
minningum um þig.
Elska þig, elsku amma mín.
Þín
Sara Gabríella
Hafsteinsdóttir.
Gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá,
því amma hún er mamma hennar
mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
(Björgvin Jörgensson)
Elsku amma mín.
Þín verður saknað mikið af öllu
fólkinu sem þú hafðir í kringum
þig enda er það stór fjölskylda. Ég
mun sakna þess að kíkja í heim-
sókn til þín og fá súkkulaðirúsín-
urnar sem þú áttir alltaf til. Þú
varst alltaf svo fín og hugsaðir
mikið um að líta vel út. Varst alltaf
með svo fína eyrnalokka. Þá varst
þú alltaf með bláan augnskugga
og ekki má gleyma krullunum í
hárinu.
Ég mun alltaf muna eftir því
þegar ég hitti þig í seinasta skiptið
og þú óskaðir mér til hamingju
með að klára stúdentinn. Mér
fannst mikilvægt að fara í heim-
sókn til þín þótt þú værir orðin
mjög veik og fá að halda í höndina
þína í seinasta skiptið. Ég mun
alltaf elska þig, amma mín.
Ljóðið hér að ofan fundum við
heima hjá þér og fannst það svo
fallegt.
Þín
Eva.
Amma Ásta var mögnuð kona.
Eins lengi og við munum eftir
henni var hún glaðlynd og smekk-
leg, alltaf í góðu skapi og stutt í
dillandi hláturinn. Hún var líka
alltaf algjör skvísa og vel til höfð.
Krullað hárið og blái augnskugg-
inn klikkuðu ekki.
Matarástin á ömmu var mikil.
Það var enginn flinkari að munda
pönnukökurnar með sína pönnuna
upp á hvorn arminn, svona eins og
í teiknimyndunum. Og pönnukök-
urnar, vá! Þær voru ómótstæðileg-
ar! En það var ekki allt. Heimalög-
uðu fiskibollurnar, steiktar í
smjöri, og steikt lifur - sem til að
byrja með voru borðaðar með
miklum semingi en urðu svo að
einhverri dásamlegri nostalgígju
með árunum. Æ, hvað það var allt-
af gott að borða í Birkihvammin-
um.
Ömmu vantaði aldrei umræðu-
efnin. Þegar hún var búin að
spyrja um hvernig gengi í skólan-
um og hvað væri að frétta af okkur
og fólkinu í kringum okkur barst
talið oft að ættfræðinni þar sem
hún rakti í löngu máli hvað væri að
gerast hjá hinum og þessum. Mað-
ur missti stundum þráðinn en það
var alveg magnað hvað amma
hafði óbilandi áhuga á fólki og af-
drifum þess. Amma var nefnilega
einstaklega mikil félagsvera.
Það er eitt sem er okkur systk-
inunum sérstaklega minnisstætt.
Árið 2000 fórum við öll til Dan-
merkur og það var algjört ævin-
týri að vera þar með ömmu enda
með eindæmum lífsglöð og ráða-
góð kona.
Amma kunni ekki stakt orð í
dönsku né ensku en hún lét það
sko ekki stoppa sig. Hún skundaði
um miðbæinn í Horsens og inn í
hverja verslunina á fætur annarri
þar sem hún skoðaði og verslaði og
spjallaði óhikað við afgreiðslufólk-
ið með blöndu af handapati, lát-
bragði og íslensku. Og alltaf skæl-
brosandi og svo elskuleg að allir
féllu í stafi og vildu allt fyrir hana
gera.
Og nágrannarnir í Danmörku
fóru ekki varhuga af þessu. Amma
var búin að koma sér í mjúkinn hjá
þeim strax á fyrsta degi. Án þess
að hún skildi orð af því sem þau
sögðu voru þau eins og smjör í
höndunum á henni það sem eftir
lifði ferðar. Við gleymum þessu
aldrei.
Elsku amma. Takk fyrir allar
pönnukökurnar, hlátrasköllin og
gleðina. Og góða ferð inn í sum-
arlandið. Við erum þess fullviss að
þar, sem endranær, verðurðu
hrókur alls fagnaðar.
Ragnhildur, Sigurður og
Gunnar Ágústsbörn.
Ásta Halldóra
Ágústsdóttir
- Fleiri minningargreinar
um Ástu Halldóru Ágústs-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.