Dagrenning - 01.02.1940, Blaðsíða 4

466
DAGRENNING
nokkur erindi, sem hann hefir
tekið hér og par úr bókinni, iík-
lega eru J>að kvæði, sem honum
heíir fundist eiga best við sinn
smekk á ljóðagerð, en illa hefir
tekist til fyrir Einari samt, sem
áður, að honum skyldi ekki tak-
ast að koma frá sér pessum fáu
ljóðlínum, er hann birti sem sýnis-
horn, óbjöguðum og prentvillu-
lausum. Ég er nú ekki gæddur
J>eim afburða hæfileikum á bók-
mentasviðinu, sem Einar Páll
hefir yfir að ráða og ekki nærri
J>ví eins glöggur á prentvillur sem
hann er, en samt langar mig til
að gerastsvo djarfur—ég veit, að
hann tekur J>að ekki illa upp fyr-
ir mér, — að draga hans mikils-
væga athygli að nokkrum prent-
villum, sem hafa laumast fram
hjá honum á rneðan að hann var
niður sokki.nn í, að lesa próförk:
Fyrsta kvæðið, sem hann birtir
ljóðlínur úr er “Oktober fífillinn”
á bls. 46. E>ar segir skáldið:
“Og söm eru örlög einstæðs
manns.” En í höndum Einars
varðj>að: “einstaks” manns.
Svo vísar hann manni til
kvæðisins: ‘ Sorg,” á bls. 5. Það
kvæði er J>ó í rauninni 46 l>lað-
síðum aftar í bókinni. E>ar segir
skáldið: ‘ Hjáróma tónn ertu í
hugans b(>rg.” En Einar vill
ekkert með J>etta orð “tónn” og
sleppir J>ví alveg úr kvæðinu.
Svo er nú naumast að búast við
að hann hafi komið auga á jafn
lítið og “tæi” fyrir tægi.
Að bannsettar prentviilurnar
skyldu ekki geta verið til friðs
úr j>ví svona stóð á fyrir mannin-
um, að hann var að setja út á
prentvillur lijá öðrum.
Sem dæmiupp á J>að, hvað E.
P. J.,telur: “órjúfanlegann helgi-
dóm hins íslenzka ljóðaforms,”
(sjá ritdórn hans um Ljóðmæli J,
S. frá Kaldbak,) er manni óefað
ætlað að taka J>etta, (sjá lcvæði í
Lögbergi, “Vinarorð” eftir hag-
yrðiriginn góðkunna, B. J. Horn-
fjörð) :
“Við aldurs háan
æfiferil
rnikið starfað
manns er hefir.....”
_En B. J, H., hafði síðari tvær
línurnar svona: “manns er hefir
mikið starfað,” en Jættahefir lík-
lega “sært” hið “íslenzka brag-
eyra”, (Sjá ritdóm Einars) . Þá
veldur það Lögbergi víst engra
“tilfinnanlegra lyta,” að eftir-
farandi góðgæti fyrirfinst í sama
kvæði: “Mér var J>að sagt þá
áttatíu ættir,” en B. J. H., hafði