Dagrenning - 01.02.1940, Blaðsíða 13

DAGRENNING
475
vill svo óheppilega til fyrir
þig að ég veit dálítið leyndar-
mál þér viðkomandi, sem ég
þykist fullviss um, að þú
kærir þig ekkertum. að fleiri
fái að vita.
—Þetta er hótun, sagði
Steele.
—Þú getur auðvitað kall-
að það því nafni ef þér sýn-
ist. En peningana verð ég að
fá.
—Veist þú ekki að hótun
af þessu tægi varðar við lög?
—Jú hugmynd hef ég um
það, og ég hefi einhverstaðar
heyrt það, að menn fái fimm
ára hegningarhús vist fyrir
svona hótanir. En svo hefi ég
líka heyrt þess einhverstaðar
getið, að það sé til annar
glæpur, er þeir sem hann
fremja séu látnir standa á dá-
litlum hurðarhlera með kaðal
spotta utanum hálsinn og sé
öðrum enda kaðalsins fest
fyrir ofan höfuðið á mannin-
um og síðan hlerinn tekinn
burtu undan fótunum svo
maðurinn hangir í lausu lofti
með kaðal snöru um hálsinn.
Hefir þú nokkurn tíma heyrt
getið um þetta, Mr. Steele?
—Þú hefir engar sannan-
ir. Þetta er þinn eigin heila-
spuni. Hver mundi trúa þér ?
—Heilaspuni, segir þú.
Heyrði ég ekki skvampið í
vatninu þegar þú hentir hon-
um út úr bátnum. Og heyrði
ég kanske ekki þegar hann
kallaði eftir hjálp. Tala þú
ekki um heilaspuna við mig í
þessu sambandi, Mr. Steel.
—En þú virðist gleyma
ákvæði kviðdómsins, sem var
að maðurinn hlyti að hafa
dottið út af bryggjunni.
—Kviðdómurinn gaf eng-
ann úrskurð, en lét í Ijós
hvað líklegast væri að geta
sér til um slysið. Þú þarft
ekki að hugsa þér að komast
svona auðveldlega út úr því,
Mr. Steele.
—Þeir gáfu víst úrskurð,
og málinu er lokið. Þeir geta
ekki tekið það upp aftur,
sagði Steele.
—Ó, svo þú heldur að
þeir geti það ekki, og að þú
getir skýlt þér bakvið það.
—Fanst druknaður,—það
var úrskurðurinn, sagði Steele
og það láku svitadroparnir af
enni hanns.
—Það er ekki til neins
fyrir þigMr. Steele, að reyna
til að hanga í úrskurði lík-
skoðunardómsins. Það þarf