Dagrenning - 01.02.1940, Blaðsíða 21

DAGRENNING
485
Læknisdómum hefir hér
helgað lífið, —satt p>að er-
Geiri,— vel hann vinna kann,
vekur aldrei krumminn hann;
er með birtu uppstaðinn,
ekkert hissa drengurinn
f>ó að dagsverk f>yki langt,
f>að ber við sé líka strangt.
Svefniéttur mun sannindi,
sést hann aldrei geispandi.
Nafni, hetjan hræðist ei,
hér p>ó gefi á lífsins fley.
Hann p>ó tapi aðal átt,
aldrei verður ráðafátt.
Kyrrahafsins kostaströnd
kynnast vill og nema lönd.
A sveskjum auðgast ætlar hann,
eins og gamli Flínkelmann.
Jón minn Abri yndi fann
í gnlrófum, segir hann,
holl sú fæða einkum er
ef er pipar, salt og smér.
Er hann talinn ágætur
aldingarða spekingur.
Eden nytt hann ætlar sér
orðalaust að stofna hér.
Jakob iðinn, — aldrei sest
engu verki slær á frest.
Hygginn er,—f>að liver mun sjá,
hann pví “Jury” kallar á,
vissa er, p>ar vanda p>arf;
voðalegt er petta starf.
Enginn efi, —yrði ég f>ar
áranum til skemtunnar.
Mundi, hagleiks maðurinn,
máske litli skaparinn,
hefir málað, sem má sjá
sumarfegurð pólnum á-
Þó að blessuð par sé mjöll,
par hann setuv grœnan völl.
Þangað flytja pað ég vil,
par er engin kreppa til.
Jakobsson með hrausta hönd
hefir byggt og numið lönd.
Sterkur er og stórvirkur,
stundum mesti berserkur.
Þá við rætur eiga er
upp hann slítur pær sem ber.
Sögðu fornar sögurnar
svona reyndust víkingar.
Arnold er, sem ei sé til,
óskup vel ég fætta skil.
íslenzkuna ekki kann
og f>ó löndu giftist hann.
Hjónin talað fljótast fá
fingramáli sainan á.
Ef pað væri öllum hent
ætti pað að vera kent.
Steini er reyndur röskleik að,
rétt er pví að skrifa pað.
Fyrr á árum fór í stríð
fanst pá mörgum hættu tíð.
Ekki f>að hann angra vann,
aftur kom, p>að s/ndi harin.
Niöurlag- næst