Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Blaðsíða 84

Múlaþing
þeirra Möðrudalshjóna. En Vilhjálmi leist
veðrið ekki svo vont að ástæða væri að setjast
um kyrrt, enda útlit fyrir að fremur mundi
draga úr veðri er á daginn liði, eins og varð.
Kristjönu þótti ég ekki nógu vel búin til
handanna, ég mun hafa verið með hanska.
Hún fór og sótti nýja ullarvettlinga handa
mér og sagði að hann Friðrik sinn ætti þetta
nú hjá sér. Oft hefur mér orðið hugsað til
þessa þegar ég hef verið svo heppin að geta
greitt götu þeirra sem á þurftu að halda, sem
oflt bar við meðan við bjuggum á Hraunum
á Fljótum.
Ognir öræfanna
Eftir að hafa þegið ábendingar og heil-
ræði af fólkinu á Grímsstöðum héldum við
af stað út í óvissuna. Urkoma var ekki mikil,
þó festi snjó í skjóli og rofabörðin virtust
hrikaleg ásýndum. Mér eru þau sérstaklega í
minni. Við höfðum hríðarslitringinn lítið eitt
til vinstri, þar sem áttin var til suðausturs.
Hestamir vom ótrúlega viljugir þrátt fyrir
veðrið og fórum við greitt yfir.
Við sáum ekki nema annað veifið til
vegar sem þó var enginn vegur því það voru
aðeins bílaslóðir frá sumrinu áður sem víða
höfðu máðst út í leysingum. Þetta var svo
snemma sumars að enginn bíll hafði þá enn
farið þarna um.
Ekki get ég neitað því að ótti læddist að
mér. Eg vissi um víðáttur öræfanna þótt ég
hefði aldrei séð þær sjálf fyrr en nú. En
áfram héldum við, Vilhjálmur var ódeigur
og lét ég hann ráða ferðinni.
Það var búið að segja okkur hver vega-
lengdin var í kílómetrum og við gerðum
okkur fulla grein fyrir hve langt þetta var.
En óvíst er hvernig farið hefði ef við hefð-
um ekki haflt hliðsjón af símalínunni, því
skyggnið var það lítið. Við fórum t.d. fram-
hjá bænum í Víðidal án þess að sjá hann.
Þegar við nálguðumst áfangastað létti
aðeins í lofti og skyggni varð meira, og viti
menn, þarna loksins blasti bærinn í Möðru-
dal við, umlukinn sólstöfum, undan hríðar-
bakkanum sem var nú að greiðast úr. Það
var orðið úrkomulaust og veður fór óðum
batnandi.
Við urðum mjög fegin þegar við sáum
bæinn í Möðrudal. Ekkert höfðum við getað
stansað til þess að athuga nestið í töskunni,
enda hefur það líkast til ekki verið beint
lystugt eftir flugnafarganið við Mývatn
daginn áður. Við vorum því orðin þurfandi
fyrir hressingu.
Möðrudalur á Fjöllum
Möðrudalur, já, Möðrudalur er kapítuli
út af fyrir sig. Við riðum heim að bænum og
ég gerði boð fyrir Kristínu skólasystur
mína, og út komu bæði hún og Jón bóndi
fóstri hennar. Það urðu fagnaðarfundir með
okkur Stínu og hún sagði fóstra sínum strax
öll deili á mér.
Þarna var nú ekki í kot vísað. Jón bóndi
sendi einn af heimamönnum með Vilhjálmi
að ganga frá hestunum en tók um axlir mér
og leiddi mig inn að kyntum ofni í einu
horni stofunnar og hóf að segja mér gamla
sögu af konu sem hafði farið einhesta á
grárri hryssu frá Akureyri og austur á land.
Hún átti enga peninga og fór dagfari og
náttfari þar til hún kom á bæ þar sem hún
var alveg viss um að þurfa ekki að borga
fyrir sig, og það var í Möðrudal.
Já, viðtökurnar voru frábærar bæði í mat
og drykk og þá ekki síst í því að skemmta
okkur. Jón bóndi tók til orgelsins og spilaði
og söng og vildi endilega að við syngjum
með, og þegar hann heyrði að Vilhjálmur
hafði söngrödd stóð ekki á honum að spila.
Vilhjálmur Snædal á Eiríksstöðum var
þama gestkomandi og var það hin besta
skemmtun að heyra þá ræða saman Jón og
hann. Einnig var Vilhjálmur einstaklega
82