Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Side 120

Múlaþing
virðist ekki heldur vera nægileg ástæða til
að dæma hinn ákærða til að borga N. C. Ö.
Nielsen þóknun fyrir þjáningar þær er hann
tók út meðan hann lá“.
Dómsorðin hljóða því upp á 20 króna
sekt og 37 krónur í legukostnað. Dómarinn
nefnir í forsendum að málsbætur séu án
þess að gera nokkra grein fyrir þeim, sama
virðast einnig kotna fram í orðalaginu
„þegar allir málavextir eru teknir til
greina.“ Hér verður enginn dómur lagður á
það hvort þessi niðurstaða teljist sanngjörn.
Þegar maður les varnarskjal Páls Vigfús-
sonar sýnist manni Gísli eigi að vera sýkn
saka og svo hefur Páli sjálfum virst því
þessum dómi var — vafalaust að hans
tilhlutan — áfrýjað til Landsyfirréttar en
þar var dómur Bövings staðfestur árið eftir.
Svona lauk þá þessum skiptum þeirra
Gísla Sigfússonar og N. C. Ö. Nielsens.
Vafalaust hafa þeir átt eftir að hittast oft
eftir þetta því Nielsen ílentist á Seyðisfirði,
gerðist þar nýtur og virtur borgari. Hann
kom í þennan kaupstað 22ja ára gamall árið
1876 og vann fyrst sem verslunarþjónn við
Thostrupsverslun, síðar sem gjaldkeri hjá
Þórarni faktor Guðmundssyni eftir að hann
tók við þessari verslun. Árið 1906 setti
hann svo á fót eigin verslun sem synir hans
tóku við. Nielsen var kvæntur Jónínu
Jónsdóttur og voru þeir svilar, hann og Þór-
arinn faktor (Þóra Guðmundsdóttir
1995:313).
Gísli Sigfússon gegn Thostrup
Árið 1880 gekk Páll Vigfússon að eiga
Elísabetu, dóttur Sigurðar Gunnarssonar
prests á Hallormsstað og hófu þau þá um
vorið búskap á Hallormsstað; hefur þá orðið
nokkur vík milli vina. Gísli hefur þó enn
haft samband við verjanda sinn — og
sækjanda — því nú er tekið aftur upp mál
hans gegn Thostup sem skilist var við hér á
undan. Hafði þá verið skipaður setudómari
í því máli, Jón Á. Johnsen sýslumaður á
Eskifirði. Hann réttaði tvisvar í þessu máli á
Seyðisfirði sumarið 1880. í fyrra skiptið,
þann 14. júní, var Gísli þar mættur og mælt-
ist mjög einn fyrir því ekki var Thostrup þar
né nokkur fyrir hans hönd. Gísli kvaðst
halda sig við kæru sína, einkum 2. grein
hennar
og heimtar innstefnda ídæmdan hæfilega
sekt til fátækra í Seyðisfjarðarhrepp fyrir
þetta frumhlaup gegn sjer, ennfremur
heimtar hann skaðabætur fyrir meizlin á
höndunum, sem hann tjáir að lengi hafi
verið að gróa, en hafi þó aldrei hindrað sig
frá verkum, sem var gripaþjónusta úti, en
við hana átti hann samt ekki gott með að
búa, svo sem fleiðrin á höndum sínum, að
ekki kæmi kuldi á þau og stingur hann upp
á 10 krónum í þessar skaðabætur.
Þá heimtar Gísli að Thostrup greiði allan
málskostnað. Það vekur nokkra undrun að
Böving sýslumanni er ekki stefnt fyrir
þennan rétt sem vitni en sú hafði þó verið
krafa Páls Vigfússonar fyrir þessum sama
rétti árið áður. Sýslumaður var reyndar um
það bil að láta af embætti en fór þó ekki af
Seyðisfirði fyrr en tæpum mánuði síðar ef
treysta má dagbók Sigmundar Matthíasson-
ar en 13. júlí þetta ár segir hann svo: „P.
Böving með Frú sinni fór með „Phönix“
alfari til Danmerkur, því þar hefur hann
feingið Embætti." Varla tjóar að leiða
getum að því hvað olli því að ekki var
gengið eftir vitnisburði Bövings um bréf
það er Thostrup faktor ritaði honum á
myrku skammdegiskvöldi árið áður.
Kannski skorti íslenska alþýðumenn þá
einurð sem til þurfti þarsem konunglegt
yfirvald var annars vegar. En hvað sem því
líður þá verður líklega seint eða aldrei
118