Heilsuvernd - 01.03.1952, Síða 13

HEILSUVERND
9
lega vakið litla eftirtekt og verið skoðuð gamaldags þrugl
manns með úreltar skoðanir, ef hann hefði ekki jafnframt
ráðizt á sjálfan aðalinn innan læknastéttarinnar, háskóla-
prófessorana og yfirlæknana.
Hvergi var lúsiðni við ritmennsku jafn nauðsynleg til
vísindalegs frama sem meðal hinnar iðnu og starfsömu
þýzku þjóðar. Enginn kom til greina við samkeppni um
prófessorsstól né yfirlæknisstöðu nema hann hefði skrifað
doktorsritgerð og auk þess sem allra flestar ritgerðir um
einhver efni snertandi læknisfræði, en reynslan er sú, að
í öllu hinu mikla moldviðri doktorsritgerða og annarra rit-
gerða um læknisfræði er það sárafátt, sem hefir nokkurt
lífsgildi eftir örfá ár.
Læknisfræðin hefir tekið það stór og hröð risaskref
fram á við, að allur fjöldinn af athugunum og bollalegging-
um hinna lúsiðnu manna hafa hrunið af henni eins og
fjaðrafok, því að það þarf alltaf snilligáfu en ekki aðeins
iðjusemi til þess að sjá fram í tímann. Það, sem vakti hinar
hatrömustu deilur um bók dr. Lieks, Arzt und Mediziner, var
það, að hann gerði gys að höfuðdyggð þýzku prófessoranna,
lúsiðninni, og öllum þeirra vísindamerkilegheitum, en hvergi
nutu vísindi og vísindaiðkanir jafn mikillar virðingar og
jafnvel hjátrúarkenndrar lotningar sem í Þýzkalandi.
Lœknisfrceðin í tengslum við lífið. Nú kom dr. Liek og
sagði: „Blessaðir prófessorarnir okkar gleyma því, að
læknisfræðin á að vera í tengslum við lífið sjálft. Markmið
hennar er að lækna og líkna sjúkum mönnum og að fyrir-
byggja sjúkdóma, en við háskólana er höfuðáherzlan ekki
lögð á þetta, heldur andlausa torfristu svokallaðra vísinda.
Stúdentarnir eru troðnir út með ómerkileg fræðiatriði, það
er stefnt að því að gera úr þeim læknisfræðinga, en ekki
lækna í þess orðs sönnu og göfugu merkingu.
Háskólakennslan er orðin utangátta við lífið sjálft. Hún
fæst í nafni vísindanna við ýmislegt ómerkilegt grúsk, sem
enginn lítur í eftir örfá ár, en vanrækir hið sígilda viðfangs-
efni, manninn sjálfan." Framhald neðst á næstu síðu.