Heilsuvernd - 01.09.1952, Blaðsíða 18

78
HEILSUVERND
ina spenvolga og ferskt grænmeti úr garðinum talsverðan hlnta
ársins, ef bóndinn, húsmóðirin eða börnin vilja verja sem svarar
nokkrum mínútum á dag í ræktun þess, en slík iðja er flestum
störfum heilnæmari, skemmtilegri og þroskavænlegri.
Þá eru í bókinni bendingar um það, hvernig hægt er að
afla sér á ódýran og auðveldan hátt ýmissa heiinæmra
innlendra matvæla árið um kring, ekki síður í sveitum en
í kaupstöðum.
Það er að nokkru leyti á misskilningi byggt, að með því
að taka upp viðurværi náttúrulækningastefnunnar þurfi
sveitafólk ,,að mjög miklu léyti að sniðganga eigin fram-
leiðslu“. Þetta á við um kjötið fyrst og fremst. En því
er til að svara, að nú um skeið hefir kjötframleiðslan í
landinu ekki fullnægt eftirspurn, svo að það virðist ekki
koma að sök, þó að innlend neyzla minnki eitthvað. Og
hér vil ég enn vitna í Matreiðslubókina, þar sem segir svo
(bls. 56):
í þessu sambandi er vert að minna á þá alkunnu staSreynd,
sem virðist furðu lítill gaumur gefinn á alþjóða vettvangi, að á
hverri flatareiningu ræktaðs lands má framleiða fæðu handa
10—20 sinnum fleira fólki, sé landið notað til ræktunar á kart-
öflum eða ltorni til manneldis, heldur en ef eingöngu er fram-
leitt kjöt. Væri þessi vitneskja réttilega hagnýtt, þyrftu engin
börn að gráta af sulti eða vezlast upp og deyja af hungri eða efna-
skorti. Það er til yfirfljótanlega nóg af ræktarlandi til að brauð-
fæða alla jarðarbúa, sé það hagnýtt á réttan hátt.
Loks minnist Jón Gauti réttilega á þá fyrirhöfn, sem
tilbreytni í mataræði baki húsmæðrum. Hjá þessum ann-
marka verður varla sneitt, einkum þegar þess er gætt, að
sjaldnast mun allt heimilisfólkið á einu máli um gagngerð-
ar breytingar á daglegu viðurværi.
„Bóndi er bústólpi, bú er landstólpi". Hér er að engu get-
ið hlutverks konunnar, sem er valdamesti einstaklingur
þjóðfélagsins. „Húsmóðirin er stólpi heimilisins“, mætti
bæta við. Á hennar herðum hvílir, fremur en á nokkrum