Heilsuvernd - 01.09.1952, Blaðsíða 30

90
HEILSUVERND
voru nefndir „grasætur" með mikilli fyrirlitningu, fyrir
að leggja sér til munns hrátt grænmeti. Nú mundi sá mað-
ur þykja koma sem álfur út úr hól, er teldi hvítt hveiti
og sykur fullkomnar fæðutegundir eða iegði einhverjum
það til lasts að borða hrátt grænmeti.
Það er ómótmælanleg staðreynd, lesendum Heilsuvernd-
ar vel kunn, að á jurtafæðu einni saman, jafnvel án mjóik-
ur, er auðvelt að lifa góðu lífi og fulikomiega heilbrigður,
hvernig svo sem vinnu eða loftslagi er háttað.
I fyrri heimsstyrjöldinni sat á rökstólum alþjóðamat-
vælanefnd, skipuð þekktum vísindamönnum og næringar-
fræðingum. Á fundi sínum í París ræddi nefndin um
skömmtun kjöts og komst að þeirri niðurstöðu, að ekki
væri nauðsynlegt, næringarlega séð, að ákveða nokkurt
lágmark, „. .. . vegna þess að líffræðiiega séð er kjöt-
neyzla óþörf, þar eð mjólk, ostar, egg, hnetur og ýmis
jurtafæða inniheidur samskonar eggjahvítu og kjötið“.
Þá segir hinn kunni næringarfræðingur, prófessor Mc-
Collum við John Hopkins háskólann í Bandaríkjunum:
„Stærsta skrefið í þá átt að efla heilbrigði aimennings í
þessu landi væri í því fólgið að draga úr kjötneyzlu flestra
heimila, en auka neyzlu mjólkur og grænmetis......Við
gætum iagt kjötneyzlu niður með öllu án þess að hafa á
nokkurn hátt verra af“.
Þekktur franskur læknir, próf. Dujardin ’beaumetz,
benti á það fyrir mörgum árum, að fiskur stæði kjöti að
baki sem fæðutegund, vegna þess hve fljótt hann rotnar.
Hér er að vísu ekki sagt beinum orðum, að hófieg neyzla
kjöts og fisks sé skaðleg. En í Heilsuvernd og í öðrum rit-
um N.L.F.f. hafa verið leidd sterk rök að því, byggð á vís-
indarannsóknum og margháttaðri reynslu, að manninum
sé ekki eðlilegt — og beinlínis skaðlegt, að leggja sér þessar
fæðutegundir til munns.
Um rökin gegn neyzlu mjólkur skal ekki rætt hér. Sjálf-
sagt hafa þeir menn, sem lifa án mjólkur, eitthvað til síns
máls. Og sýni reynslan, að viðurværi þeirra fullnægi lífs-