Heilsuvernd - 01.09.1952, Blaðsíða 24

84
HEILSUVERND
nýjan þrótt, ef við snúum fyrir alvöru til náttúrlegra lifnað-
arhátta.
Veikindasagan. Eg er fæddur árið 1870. Að sögn foreldra
minna var ég hraust barn. Móðir mín hafði mig á brjósti, en
auk þess hafði ég fóstru, sem gaf mér brjóst. Húsið sem við
bjuggum í, var dimmt og skuggalegt, og ef til vill hefi ég
ekki verið rétt alinn. Eg fékk sem sé snert af beinkröm, sem
skekkti miðsnesið og orsakaði bólgur í nefi, gröft í bein-
holum nefs o. fl. sjúkdómseinkenni. Af beinkröminni leiddi
ennfremur, að bein bognuðu, og ég fékk flatan fót. Eg varð
kvefsækinn, og fleiri truflanir gerðu vart við sg, sem hafa
fylgt mér æ síðan.
1 bernsku hafði ég fyrirtaks meltingu og hægðir. Eg man
það vel, að þegar ég fór á salernið, hafði ég ekki fyrir því að
kveikja á gasljósinu, heldur kveikti ég bara á eldspýtu, og
eftir fáeinar sekúndur var ég kominn út aftur. En svo var
mér sagt, að það væri rangt að gegna kalli náttúrunnar að
deginum, ég ætti að hafa vald á hægðunum. Til þess að
gera fólkinu til geðs, æfði ég mig í þessu og komst svo langt
í listinni, að ég þurfti ekki á salernið dögum saman og
varð mjög upp með mér af þessu þrekvirki.
Þótt faðir minn væri afbragðs læknir, þá var hann harð-
svíruð mjúkæta, þ. e. a. s. hann borðaði aðallega mjúkan
og úrgangslítinn mat. Til þess að reyna að halda kröftum,
át hann, í samræmi við kenningar Liebigs, kynstrin
öll af svokallaðri kraftfæðu, þ. e. a. s. kjöti, mjólk, ostum,
eggjum, rjóma o. s. frv. Hann hafði mikið dálæti
á allskonar dísætum réttum en enga trú á ,,grænfóðri“,
eins og hann kallaði það. Salat og hráir ávextir komu varla
inn fyrir hans varir. Hann leit ekki við brauðskorpum, held-
ur borðaði aðeins það hvítasta innan úr þeim. Hann var
orðinn vitatannlaus, og auðvitað var meltingin slæm og
hægðir tregar. Við því notaði hann daglega pillur, sölt
o. s. frv. Þessir óheppilegu lifnaðarhættir gerðu hann
blóðlausan, honum var einatt kalt, svo að venjulega var
steikjandi hiti í skrifstofu hans og svefnherbergi.