Heilsuvernd - 01.04.1953, Blaðsíða 16

12
HEILSUVERND
Ég var á sjötta ári, þegar fyrstu þrautirnar gerðu vart
yið sig í öklum og höndum; hverju spori lærðist mér að
velja sléttan flöt til þess að verjast sársaukanum; lófarnir
drógust saman með hörðum hnútum, og fingurnir kreppt-
ust hver af öðrum með bólgu í hverjum lið.
Ég minnist fyrstu aðgerða enn í dag, er pabbi tálgaði
tvær þunnar tréspelkur og þvingaði svo fingurna beina
milli þeirra, og vafði að með ullarlopa. Þannig var einn
fengur tekinn i senn hvert kvöld, áður en ég fór að sofa,
og hafði ég umbúðirnar yfir nóttina. Erfiðlega gekk oft
að sofna fyrir þrautum, en með þessum aðgerðum tókst
að verjast því, að fingurnir krepptust til muna.
Þegar séð varð, að sjúkdómurinn ágerðist og fleiri liða-
mót fóru að bólgna, var farið með mig til læknis. Lét hann
mig fá joð til að bera á bólgur, og inntökuduft til að draga
úr verkjum.
Þetta var fyrsta læknishjálp mín, sem ekkert stoðaði.
Einnig var mér bannað að borða saltan eða súran mat,
en óleyfilega var mér mikil nautn í að sækja einmitt í sýru-
tunnuna og saltpokann. Þannig liðu dagar og ár, að ég
fylgdist með í leikjum systkina minna einn daginn, og lá
svo dögum saman í rúminu með sárum þrautum og bólgu
í hverjum lið.
Ég var örg í skapi og svo ístöðulaus, að ég mátti aldrei
af mömmu minni sjá allt fram yfir fermingaraldur. Ég
datt ekki oftar en það, að ég beinbrotnaði í hvert sinn.
Einu sinni kraup ég á hnjám í hlaðvarpanum og féll óvið-
búin fram á aðra öxlina, og hrökk þá viðbeinið í sundur.
Fimm af barnatönnum mínum felldi ég aldrei, og komu
þar aldrei fullorðinstennur undir.
Þegar ég var 9 ára, var farið með mig til grasakonu.
Mælti hún svo fyrir, að brenna skyldi öll bólgin liðamót
með steinolíuvefjum að kvöldi, og morguninn eftir voru
svo véf jurnar teknar af. Voru þá liðmótin eitt brunasár, sem
var svo grætt með þar til gerðum grasasmyrslum. I hvert
sinn hurfu mestu þrautirnar, og sýnileg bólga hjaðnaði að