Heilsuvernd - 01.04.1953, Síða 21

HEILSUVERND
Ásgeir Magnússon:
Athugasemdir um saltneyzlu.
Líklega hefði ég látið útrætt um saltneyzluna — sbr.
Heilsuvernd 2. hefti 1952 — hefði ekki merkur læknir, sem
ég hitti á götu, sagt við mig — fremur þó í gamni en al-
vöru. Jæja, hefir þú ekki mikla aðsókn, og hvað margir
læknast? Ég sagði: „Ég hefi enga aðsókn, því að ég er
ekki læknir — ekki svo mikið sem skottulæknir — en ég
veit það eitt: að sumir læknast".
En þó að ég viti engin hundraðs-hlutföll í þessum efnum,
þá held ég mig þó vita talsvert — og meira nú en áður —
um samband saltneyzlu við psoriasis og fleiri kvilla. Ýmsir
hafa skrifað mér eða símað til mín eða sagt mér af reynslu
sinni í þessum efnum, er þeir hafa hitt mig. Af öllu þessu
hefi ég orðið þess vís, að þessi hörundskvilli er furðulega
útbreiddur og liggur sumsstaðar í heilum fjölskyldum. En
honum er lítill gaumur gefinn, því að hann er sem kunnugt
er ekki banvænn.
Sumir, sem eru í fæði hjá öðrum, telja allmikil vand-
kvæði á því að forðast saltmeti, vegna ríkjandi matar-
tízku. Til dæmis eru ýmsar tegundir af fiskbúðingi og fisk-
bollum brimsaltar. Sama gildir um hangikjöt og hangi-
bjúgu. Þessar og þvílíkar matartegundir er tæpast hægt
að útvatna, svo að matreiðslumenn og húsmæður verða
annaðhvort að sniðganga þær við innkaup sín eða bera
þær fram óætar af salti. Og ekki má gleyma smjörlíkinu.
Sé það brætt, sezt venjulega undir það brimsaltur pækill.
Hann má að vísu skilja frá feitinni, en þá breytist útlit
vörunnar, svo að hún þykir ekki boðleg. En fleiri bera
sök á of söltum mat en þeir einir, sem framleiða vöruna
í verksmiðjunum. Saltnotkun í eldhúsum er víðast. hvar