Heilsuvernd - 01.12.1959, Blaðsíða 27

HEILSUVERND
11!)
inn kominn langt inn á öræfi. I iiuga mér skýtur upp
mynd frá liðnu sumri. Tveir bílar þeysa norður Kjöl.
Á undan fer grár landrover á ofsaferð. Þar situr Harald-
ur við stýri, ölvaður — af fjallalofti og' engu öðru. Eftir
fer grænn jeppi. Bílstjórinn þar lieldur um stýrið eins
og hann væri með lífið í lúkunum — mér er kunnugast
um það — og dregur þó sundur með farartækjunum.
Leiðangurinn er nefndur grasaferð, þó að sekkirnir yrðu
færri en til stóð. Áfangastaður, farið með tínu og leitað
grasa. Skæðagrös, kræða, nauðsynlegt að þekkja sund-
ur. Þetta lærist allt, líka það að vita, hvar helzt er að
leita. Skýjafar milcið af landsuðri spáir illa um veður-
fai morgundagsns. Gnýr vindsins liefur þó ekk enn rof-
ið ógnarkyrrð öræfanna. Gagg! segir tófan. Hún hefur
læðst fram á harð og starir á mig undrunaraugum.
„Þurran vill hún blóði væta góm,“ dettur mér í hug.
Skrítið, að hlóðþorstinn skuli líka þrífast hér í kyrrð-
inni. Kannske er þar skárri tegund. . . . Seiður öræfanna
er að ná tökum á vitund minni og ég ríf mig upp, vakna
snður i Reykjavik, stend þar í búð hjá dökkeygðum
manni, sem dreymir eins og mig. — „Jæja, jeppinn er
vist að verða langeygður að bíða eftir mér. Lit kannske
inn aftur hráðlega.“ Svo kveðjumst við eins og menn
gera á mölinni.
Brumm, hrumm, brumm, umrar jeppinn ánægjulega
um leið og hann flýgur í gang, því að nú er förinni
heilið ansturyfir Hellisheiði heim í heilsuhælð í Hvera-
gerði.