Strandapósturinn - 01.06.1977, Síða 31

skapa, þá vakir vorið í vitund okkar, og við vitum að með
hverjum degi sem líður erum við að færast nær því. Þessi von
okkar og vissa, gerir okkur því léttara um þau störf og þá erfið-
leika, sem vetrartíð á vori skapar okkur.
Eitt af fyrstu minnum mínum í þessu lífi er um ís eða hafís, að
því er ég held. Ég var þá á fjórða ári. Foreldrar mínir voru þá að
flytja búferlum á milli dala. A þeirri leið fórum við fyrir fjarð-
arbotn og þar sá ég ísjaka á fjörum og grunnsævi. Eg man
hinsvegar að fjörðurinn var auður. Ég tel mig muna nokkuð
glöggt eftir þessum degi. Það var hlýtt veður og gekk á með
smáskúrum. Þetta mun hafa verið í fardögum, en þeir eru sem
kunnugt er fyrstu dagana í júnímánuði. Ég man ekki eftir að ég
tæki eftir neinum snjó, en liturinn á ísjökunum stendur mér
fastur í minni, því seinna þegar ég sá hafís, þá bar það alveg
saman, þessi bláhvíti litur, sem er svo hreinn og tær og ég hef ekki
séð á neinum ís nema hafís. Annað frá þessum degi man ég ekki
og ég held að ég eigi ekki nema eina minningu eldri þessari, en
hún er frá þeim, þá nýliðna vetri, en um hana ætla ég ekki að
ræða nú.
Flestir erum við Islendingar þann veg gerðir, sem og fleiri
norrænar þjóðir, að við höfum árstíðaskiptin í okkur, ef svo má
segja. Allir hlakka til vorsins og sumarsins, allt frá barninu til
öldungsins. I fylgd vorsins er maðurinn ungur, þó gamall sé að
árum. Á sama hátt og á sama tíma og gróður jarðar brýst upp úr
moldinni til þess að dafna og blómstra, og til þess að auka kyn
sitt, þá lifnar yfir mönnum og málleysingjum. Bjartsýnin eykst,
en bölsýninni þokar bak við, sé hún einhver fyrir.
Vorið hefur töfra og seiðmagn, við finnum kraft þess og mátt
samfara ilmblæ og blíðu. Við værum heldur ekki norræn þjóð, ef
þetta litla en hlýja orð „Vor“ snerti okkur ekki. Jú, það léttir
vissulega yfir öllum við vorkomu. Við elskum sól og birtu. Öll
þekkjum við vorhug barnanna, þó að ekki sé nema til þess að
vera sem lengst úti að kvöldlagi og njóta þannig vorblíðunnar
við ærsl og leik. Mikið hefur verið ort um vorið og vorkomu, svo
og þrá manna eftir vori og sól. Fá munu þau skáld, sem ekki
29