Strandapósturinn - 01.06.1977, Blaðsíða 54

stóð á sjávarbakkanum. Skammt sást þetta litla ljós, svo var
þokan dimm. Mamma gekk seint til rekkju og gekk illa að sofna
sem von var.
Líklega hefur hún gleymt sér síðari hluta nætur, því að hún
hrökk upp við það að pabbi kom inn í baðstofuna.
Frásögn pabba var á þessa leið: Þegar þeim Sigfúsi þótti mál
að halda heim, fleytan orðin sigin, drógu þeir færin upp og reru
til lands. Hugðust þeir róa í vestur og ætluðu að koma að land-
inu hjá Borgum og damla svo inn með, að Hvalsá. Eftir hæfi-
legan tíma komu þeir að landi, en þekktu brátt að þeir höfðu lent
að Bálkastöðum, austan fjarðar, í stað þess að lenda hjá Borgum,
svo sem ætlað var.
Jóhann bóndi á Bálkastöðum tók þeim félögum tveim hönd-
um, og bannaði þeim að leggja frá landi og gengu þeir pabbi og
Sigfús til bæjar og tóku gistingu. Beina fengu þeir góðan á
Bálkastöðum þá sem oftar. Um nóttina leit pabbi út og sá að
eitthvað hafði þokunni létt. Vakti hann Sigfús og bað hann fara
hljóðlega. Gengu þeir til sjávar og hrundu á flot. Við lendingu
var sjávarhús. Kveiktu þeir á lukt og létu þar sem hún sást vel og
reru frá landi. Veður var nú eins nema þokan var léttari. Gekk
þeim ferðin greiðlega og reru þeir all rösklega yfir fjörðinn og
komu heim áður en fólk var vaknað. Mátti segja að vel rættist úr
slæmri villu.
Nú er öldin önnur. Sími kominn á hvern bæ, en nú er ekki
bátur í hverri vör, enda veiðist ekki fiskur á færi áratugum
saman. Lax gengur nú í hverja sprænu og rækja veiðist í firðin-
um. Það láta bændur ekki trufla sig frá bústörfum, en yrkja
jörðina og stækka túnin sumar hvert.
Eg sakna þess að sjá ekki lengur bát undir segli á bláum firði.
52