Strandapósturinn - 01.06.1977, Blaðsíða 78

bjóða“, sagði Ólöf. Hún breiddi hreinan dúk á borðið, kom síðan
með kaffið og heimabakaða jólaköku.
Þær drukku kaffið með ánægju, töluðu um daginn og veginn.
Klukkan sló ellefu, þung högg. Þær stóðu upp, þökkuðu mjög
vel fyrir, kvöddu og fóru.
Ólöf sat lengi hugsandi eftir að þær fóru, og starði út í gráa
þokuna. „Skyldi mér skjátlast? Nei, ekki hef ég trú á því, og það
eru fleiri en hún, ó, já.“ En hvað var hún að hugsa, að koma sér
ekki í rúmið, kl. að verða 12. Ekki veitti af að spara kraftana.
Hún leit yfir hópinn sinn — fjögur lítil barnsandlit. Þetta var
hennar framtíð. Guð gæfi henni ynnust kraftar til að koma þeim
vel á legg. Hún slökkti ljósið og gekk til náða.
Og tíminn leið, hægt og bítandi. Enn var Ólöf í skúrnum
sínum. Stefán var nú kominn austur fyrir Fjall, ein syndin býður
annarri heim, og í drykkjuskap með slæmum félögum hafði
hann flækzt i eitthvert vandræðamál — hann gerði heldur ekki
nema ógagn heima.
Ólöf gekk í hús og þvoði þvotta. Hún varð að reyna að klóra í
bakkann, og nú var allt orðið svo óguðlega dýrt, að hún mátti
hafa sig alla við, til að seðja fjóra munna og klæða hópinn. Engan
styrk hafði hún enn þá þegið — það var nú kannske ekki rétt
vegna barnanna, en eftir því sem hún hafði heyrt sagt, voru víst
oft kaldar kveðjur, sem þurftalingarnir fengu, þrátt fyrir öll þessi
upphróp um verkalýðssamtök og annað því um líkt.
Ólöf var á leiðinni heim. Hún hafði þvegið mjög stóran þvott,
og var óskaplega þreytt. Mikið skelfing gat hann verið kaldur,
alveg gegnum nístandi!
Hún hélt á peningunum, sem hún hafði fengið fyrir þvottinn.
Það flögraði að henni að taka bíl, en hún barði þá hugsun
samstundis niður — það var svo mikil þörf fyrir þessa peninga,
að ekki eyrir mátti fara til spillis. Hún fékk ákaft hóstakast og
kenndi sárt til í brjóstinu. Fæturnir drógust hvor fram fyrir
annan, jökulkaldir, frekar af vilja en mætti. „Ó, guð“, andvarp-
aði hún, „hvar er þín miskunnsemi?“
Hún staðnæmdist í porti einu, néri saman höndunum, sem
76