Strandapósturinn - 01.06.1977, Page 44

Jóna Vigfúsdóttir:
Ekki er allt
stórt er um
sjóinn siglir
Stutt er á vit sævar, þegar landinu sleppir. Ekki er fótmál, ekki
hársbreidd á milli. Þó sækja þessar höfuðskepnur sí og æ hvor í
annarrar garð, sífelldar landamerkjaþrætur með mismiklum ár-
angri þó. Enginn vill muna, í yndi og fögnuði sumarsins, að
haustið er í seilingarfjarlægð með sín illskeyttu útsynningsél og
norðanhríðar. Þá byltast jafnt í sjólokunum fúasprek og fagur-
byggðar snekkjur og bíða þar sitt skapadægur.
Hvaðan mun hún hafa verið, fjölin litla, sem drengurinn minn
fann í fjörunni á Enni, frá Noregi, Rússlandi, eða kannski frá
Ítalíu, þar sem eplin og vínberin vaxa?
Enginn veit, en fjölin var borin heim, tegld í odd að framan og
sett á hana mastur og segl.
Og nú skyldi heimurinn kannaður í farkostinum litla. Ekki er
hægt að vita, hvaða hugdettur bærðust í svo ungum kolli, en
hann kom inn til fóstru sinnar og bað hana um penna og blað:
„Ég ætla að merkja skipið mitt,“ sagði hann.
Hún fékk honum skriffærin og hann reit nafn sitt með sinni
klunnalegu barnsskrift: Vígsteinn Gíslason, Skriðnesenni, Bitru.
42