Strandapósturinn - 01.06.1977, Page 94

Veturinn 1935 var ég um tíma á Litlu-Hvalsá í Hrútafirði, hjá
Jóni Tómassyni, er þá bjó þar. Tíðarfar var mjög milt, veður-
blíða og frost ekki komið í jörð. Ég hafði fjárgæzlu á hendi, auk
þess sem ég vann við uppsetningu hagagirðingar. Svo rann upp
dagurinn 14. desember, blíðviðri var um morguninn en dimmt í
lofti og nokkurt sjávarhljóð. Ég rak féð á haga, sem venja var. Er
ég hafði lokið morgunverkum, fórum við Jón að setja upp girð-
inguna og höfðum hest með okkur til þess að flytja á staura. Við
unnum að þessu fram á hádegi. En er við komum til vinnu eftir
hádegisverð fannst mér að sjávarhljóð hefði aukizt og til muna
þyngt í lofti, og hafði ég orð á því við Jón, að ég væri hræddur
um, að veðrið væri að breytast. Hann tók lítt undir það, en sagði
að það gæti vel verið, þar sem góðviðri hefði haldizt lengi, en
ekki leit hann upp frá vinnunni, en hann var ákafamaður mikill.
Leið svo fram um hríð, mér var einkennilega órótt, var alltaf
annað slagið að skima til lofts og hlusta eftir veðurhljóði, sem
mér fannst stöðugt aukast. Um kl. tvö gerir niðdimmt él, en
hægviðri hélzt enn. Er svo hafði gengið um hríð, segi ég við Jón,
að ég þyrði ekki annað en fara og gæta að fénu, ég vissi að það
92