Syrpa - 01.06.1948, Síða 27

„S A K 1“ :
LÚLLI
Höfundur þessarar smásögu hét réttu írafni Hector Hugo
Monro. Hann er fæddur í Burma 1870, var skozkur að ætt,
en dvaldi lengst af í Englandi. Eftir hann liggur ein skáldsaga,
The unbearable Bassington, og allmargar smásögur, en kunn-
astur var hann fyrir napurt spé um stjórnmál og stjórnmála-
menn, sem hann birti í greinaflokkum í blöðum og tímaritum.
Hann féll í fyrri heimsstyrjöldinni.
„Gaman væri að fara til Vínar og heilsa upp á
gamla kunningja," sagði Strútvarður. „Það er
einn allra skemmtilegasti staður um páskaleytið,
sem ég þekki------.“
„Ég hélt við værum búin að ákveða að fara til
Bræton,“ greip Lena Strútvarður frarn í, þótta-
full og undrandi.
„Þú átt við, að þú liafir ákveðið það,“ sagði
maður hennar. „Við vorum þar í fyrra bæði um
páskana og hvítasunnuna, og í hittiðfyrra vorum
við í Vorðing og árið þar áður í Bræton. Ég held
það væri betra að breyta hreinlega um, ef við
erum að því á annað borð.“
„Vínarferðin yrði alltof kostnaðarsöm,“ sagði
Lena.
,Þú ert ekki alltaf að horfa í kostnaðinn,” sagði
Strritvarður, ,,og að minnsta kosti mundi Vínar-
ferð ekki verða vitund dýrari Iieldur en þessar
þýðingarlausu átveizlur, sem við erum vön að
halda fyrir þýðingarlausa kunningja í Bræton.
Það er í sjálfu sér nóg hvíld að losna við þann
félagsskap."
Strútvarður mælti þessi orð af tilfinningu. Lena
lagði sízt minni tilfinningu í þögn sína. Það fólk,
sem hun safnaði utan um sig í Bræton og öðrum
skemmtistöðum á Suðurströndinni, var í sjálfu
sér þrautleiðinlegt og þýðingarlaust, en það kunni
þá list að smjaðra fyrir henni. Hún ætlaði ekki að
láta svipta sig félagsskap þess og dekri til þess að
varpa sér fyrir vanþakkláta útlendinga í framandi
höfuðborg.
„Þú verður þá að fara einn, ef þú ert fastráð-
inn í Vínarferðinni," sawði lnin. ,,É<> s,æti ekki
7 O 7 7 O o
skilið Lvtlla eftir, og það er svo hræðilega erfitt
að hafa hunda meðferðis í erlendnm gistihúsum,
fyrir nti utan allt þvargið í sambandi við sótt-
varnir og þar af leiðandi aðskiínað, þegar heim
keniur. Hann Lvilli mundi deyja, ef hann væri
tekinn frá mér, þó ekki væri nerna vikutíma. Þv'i
getur ekki ímyndað þér, hvað ég tæki mér það
nærri.“
Lena laut niður og kyssti á trýnið á agnarlitl-
um, brúnum Pommernhundi, sem lá værukær og
bærði ekki á sér undir ábreiðu í kjöltu hennar.
,,Heyrðu,“ sagði Strútvarður, „þetta Lúllafarg-
an er farið að verða óþolandi. Það er ekkert hægt
að gera, ekkert hægt að bollaleggja, án þess að
beitt sé neitunarvaldi vegna duttlunga eða henti-
semi þessarar skepnu. Þvi gætir ekki fundið upp
flóknari kreddur, þó að þvi værir skurðgoðaprest-
ur í Afríku. Þú mundir ekki víla fyrir þér að biðja
stjórnina að fresta almennum þingkosningum,
ef þú héldir að þær hefðu óþægindi í för með sér
fyrir Lúlla.
í stað svars við þessum orðaflaumi laut frú
Strútvarður aftur niður og kyssti hreyfingarlaust
trýnið. Það var látbragð konu með yndislega göf-
ugt hjartalag. Hins vegar hefði sú hin sama frem-
ur kosið að heimurinn færist en að þurfa að víkja
hársbreidd frá skoðun sinni.
„Það er svo sem ekki fyrir því að fara, að þér
þyki vænt um skepnur," hélt Strútvarður áfram,
æstari í skapi. „Þegar við erum suður í Kerrifíld
er aldrei hægt að mjaka þér út með hundana
þar, þó að þeir séu að drepast úr inniveru, og ég
skil ekki í, að þú hafir komið vit í hesthús svo
mikið sem tvisvar á ævi þinni. Þú hlærð að á-
hyggjum fólks út af útrýmingu fugla og kallar
það rekistefnu, og það hneykslar þig stórlega, ef
ég skipti mér að særðu dýri, sem ekið hefur verið
yfir á veginum. Og samt heimtarðu, að allir rniði
gerðir sínar við þægindi þessa heimskulega, litla
hnoðra, senv ekkert er nema skinnið og skap-
Ieysið.“
„Þú hefnr alltað verið á móti lionurn Lúlla
mínum,“ sagði Lena og það var heill lieimur af
bældum harnvi í röddinni.
„Ég hef aldrei haft tækifæri til annars,“ sagði
Strútvarður. „Ég veit vel, hvað hundar geta verið
skemmtilegir og góðir félagar, en ég hef aldrei
fengið að koma nálægt Lúlla. Þvi segir, að hann
bíti alla nema þig og vinnukonuna, og þú hrifs-
aðir hann af kerlingaranganum henni lafði Píter-
bí um daginn, þegar hvin ætlaði að fara að gæla
s YRPA
65