Syrpa - 01.06.1948, Side 29

unni og góndi lengi og forviða á þetta undur.
Svo skellti liann upp úr.
Þetta var sannarlega góð eftirlíking af illúðleg-
um Pommernhundi, og útbúnaðurinn, sem fram-
leiddi geltið, ef hann var kreistur, hafði styrkt
Lenu og vinnukonuna í yfirgangi þeirra á heim-
ilinu. Með þessum hætti hafði húsfreyjunni, sem
í raun og veru var illa við allar skepnur, tekizt
furðu vel að koma fram vilja sínum undir yfir-
skyni heilagrar fórnfýsi.
„Hann Lúlli er dauður,“ var liin stutta og lag-
góða skýring, sem Lena fékk, þegar hún kom
heim úr boðinu.
„Dáinn!“ hrópaði hún.
„Já, liann réðist á sendil slátrarans og beit
hann, og mig beit hann líka, þegar ég fór að reyna
að koma fyrir hann vitinu, svo að ég varð að láta
drepa hann. Þú varst búin að segja mér, að hann
væri grimmur, en mig grunaði ekki, að liann
væri svona stórhættulegur. Ég varð að borga
drengnum stórfé í skaðabætur, svo að þú verður
að neita þér um sylgjurnar, sem þig langaði til
að fá þér fyrir páskana. Og ég verð að fara til
Skröðers læknis í Vín, hann er sérfræðingur í
hundabiti, og þú verður að koma með mér. Ég
sendi jarðneskar leifar Lúlla til Rólands Varðs til
þess að láta troða út belginn, og það verður páska-
gjöfin þín í staðinn fyrir sylgjurnar. I guðs bæn-
um, Lena mín, gráttu, ef þér fellur þetta svona
þungt. Allt er betra en að sjá þig standa svona og
stara á mig eins og þú haldir að ég sé orðinn brjál-
aður.“
Lena Strútvarður fór ekki að gráta, en tilraun-
ir hennar til að hlæja fóru greinilega út um þúf-
ur.
(í. V. þýcldi.)

MO R L E Y CALLANHAN:
Veiðifélagar
Morley Callaghan er fæddur í Canada 1905 og búsettur þar.
Hann er írskur að ætt, var blaðamaður um skeið, en mun
nú vera bókavörður í Toronto. Fyrstu smásögur sínar gaf
hann út fyrir áeggjan Ernest Hemingways. Árið 1928 kom
fyrsta skáldsaga hans út. Strange Fugitives, og sfðan hefur
hann ritað a. m. k. fimm skáldsögur og smásögur í þremur
bindum. Þessa sögu valdi hann sjálfur í sýnishornasafn amer-
ískra nútímabókmennta, er út var gefið 1946, en í safn þctta
voru höfundarnir kjörnir samkvæmt úrslitum skoðunarkönn-
unar.
Jóhannes Ólafsson var einasti fréttaritarinn
við RANNSÓKN. Hann var hár og slánalegur,
en ýtinn piltur og setti markið hátt. Hann ætlaði
sér ekki að linna látum fyrr en hann kæmist til
höfuðstaðarins og að einhverju stórblaðinu þar.
Eitthvað var liann samt hikandi þessa morgun-
stund, þegar hann labbaði inn í gistihúsið hans
Tómasar, að afgreiðsluborðinu og hvíslaði að
húsbóndanum:
„Kom hann?“
„Það komu einhverjir tveir náungar með morg-
unlestinni og skrifuðu nöfnin sín liérna í gesta-
bókina,“ sagði Tómas og lagði flatan og breiðan
vísifingurinn á opna bókna. „Tveir náungar.
Annar er trumbuleikari. Það er þessi hérna, Jón
Marteinsson. Ég kannast við hann, því að hann
kom hér í fyrra, og rétt í Jaessu var hann að fara
yfir í búðina til hans Jakobs. En hinn------Hér
er nafnið hans: Karl Karlsson.“
„Hvað gerir hann?“
„Það sttndur ekkert um það. En þetta er allra
meinleysislegasti maður.“
„Heldurðu að hann geti verið böðullinn?"
,Svei mér ef ég veit það. Ég hef aldrei séð böð-
ul. En hann er ósköp gæðalegur og ekkert annað
en liæverskan, og spurði bara, hvort hægt væri að
fá leigðan bát til Jiess að veiða í vatninu. Ég vís-
aði honum til hans Péturs í rafstöðinni.“
„Jæja, þakka þér fyrir. Ef hann er böðullinn.
þá hefur hann líklega fyrst haldið upp í hegn-
ingarhús," sagði Jóhannes.
Svo lagði hann af stað upp götuna, framhjá
aðventistakirkjunni og upp að gamla fangahús-
inu á bak við múrvegginn. Einn veggurinn lá í
skugga hárra bjarka, sem teygðu lim sitt yfir
gangstéttina. I gærkvöldi voru tveir smiðir að
bisa við að koma upp gálga þarna innan við múr-
inn. í fyrramálið á að hengja hann Óskar Jóns-
S Y R P A
67