Morgunblaðið - 13.08.2021, Qupperneq 17

ekki en býst við að sá hafi verið
góður. Ég veit að eftir útskrift
ferðaðist hún víða um Bandarík-
in, einkum vestanverð, enda alla
tíð forvitin um hagi og háttu
fólks. Síðla árs 1952 kom Ingi-
björg heim og starfaði hjá rík-
isféhirði næstu árin.
Á þeim tíma rugluðu þau
Indriði Gíslason, íslenskufræð-
ingur, frá Skógargerði á Héraði,
saman reytum og eignuðust á
árunum 1956 til 1967 sjö börn,
tvær dætur og fimm syni, sem
lifa foreldra sína. Það lætur að
líkum að oft var róstu- og há-
vaðasamt á heimili þeirra, enda
systkinin vinmörg og vinirnir
ætíð velkomnir. Lífið var Ingi-
björgu um margt erfitt á þess-
um árum en hún fann styrk í trú
og óseðjandi fróðleiksþrá.
Á barneignaárunum lauk
Ingibjörg kennaraprófi og hóf
kennslu við Ísaksskóla sem hún
sinnti af alúð til starfsloka.
Henni þótti vænt um nemendur
sína, kynnti sér ættir þeirra og
aðstæður og bar hag þeirra
mjög fyrir brjósti, enda vel met-
in og dáður kennari sem margir
nemenda hennar muna og minn-
ast að góðu einu.
Ég ætla mér ekki þá dul að
gera lífi og starfi systur minnar
tæmandi skil, enda öðrum hæg-
ara, en vona að þessi fáu orð nái
að lýsa hug mínum til hennar
alla tíð. Farðu vel á vegum al-
mættisins, systir kær.
Pálmi Ragnar.
Með þakklæti og virðingu
kveð ég föðursystur mína Ingi-
björgu Ýri. Ég er alnafna henn-
ar og hún minnti mig á það þeg-
ar við hittumst: „Sæl nafna
mín,“ sagði hún með hlýju faðm-
lagi og viðmóti.
Margt áttum við sameiginlegt
og minningabrot raðast fallega
upp. Helst er að minnast áhuga
beggja á að styðja ung börn í
fyrstu skrefum lestrarnáms.
Samtöl okkar um leiðir og út-
færslu í kennslu urðu fleiri en
tölu verður á komið.
Við frænkur unnum saman að
menntun ungra barna í Ísaks-
skóla þar sem hún starfaði í þrjá
áratugi. Hún nálgaðist starf sitt
af yfirvegun, horfði til fræðanna
og vissi að hún hafði áhrif á um-
hverfið og þá einstaklinga sem
hún starfaði með. Hún skildi vel
að hún mótaðist af fólkinu í
kringum sig.
Ingibjörg var sjálfstæð í
hugsun og hóf störf sín frá
grunni ár hvert. Hún vildi byrja
fersk, taldi að nemendur hennar
ættu skilið að kennari þeirra
starfaði í samræmi við tíðarand-
ann. Hún kunni þá list að vera í
samtímanum, í núinu, og mæta
starfi sínu af alúð og auðmýkt
og efla þannig með börnum
sjálfstæði, seiglu og þor.
Ingibjörg var sífellt að dytta
að og vorhreingerningar voru
fastur punktur. Hún byrjaði á
skápum og því sem enginn sá.
Hún var myndarleg til verka,
hafði gaman af fallegu hand-
verki og naut þess að prjóna og
sauma. Frænka mín bakaði kök-
ur ólíkar öðrum og þar er
hnetukjarninn öðrum fremri.
Hún hafði gaman af því að
klæða sig fallega og naut þess
að ganga í flíkum úr náttúru-
legum efnum þar sem ull, bóm-
ull, hör og silki voru hennar lúx-
us.
Ingibjörg unni náttúrunni og
var hafsjór af þjóðlegum fróð-
leik. Þess naut ég í ferðum okk-
ar upp á Skaga þar sem Rann-
veig systir hennar bjó. Þær voru
samfeðra, kynntust seint á ung-
lingsárum en vissu ungar hvor
af annarri og sendu hinni bros
þegar þær mættust á götu eða í
búð. Samband systranna ein-
kenndist af djúpri væntum-
þykju. Við nöfnur hittum Rann-
veigu síðast í júní 2005. Hún dó
þá um haustið á meðan Ingi-
björg dvaldi í Malaví. Þegar hún
kom heim fórum við upp á
Skaga þar sem fjölskylda Rann-
veigar tók á móti okkur af ein-
stakri gestrisni.
Húmor var leiðarhnoð
frænku minnar í gegnum lífið og
hefur efalaust létt henni leiðina
með sjö vinmörg börn í heimili.
Spurð hvernig hún hefði komist
í gegnum þann tíma svaraði hún
að þegar atið á heimilinu keyrði
úr hófi hafi hún farið inn á bað-
herbergi og læst hurðinni, mál-
að sig og sett á sig rauðan vara-
lit. Opnað svo dyrnar þegar hún
var tilbúin og tekið fagnandi því
sem beið hennar. Þetta var
hennar leið; síst gerði hún kröf-
ur til umhverfisins enda vissi
hún að það mótaðist af hógværð,
umburðarlyndi og góðmennsku
hennar.
Sama manngæskan einkenndi
umönnun barna hennar á móður
sinni síðustu árin sem hún lifði.
Í þeirra faðmi var henni létt
lund og stundir styttar af virð-
ingu, hlýrri umhyggju og góðum
skilningi á ævikvöldinu.
Ég er frænku minni ævinlega
þakklát fyrir stundirnar sem við
áttum saman. Þær voru inni-
haldsríkar og gefandi og ætíð
þannig að ég fór betri frá henni.
Megi góðar vættir vaka yfir
alnöfnu minni og hún hvíla í
friði.
Ingibjörg Ýr Pálmadóttir.
Elskuleg frænka og vinkona,
Ingibjörg Ýr Pálmadóttir, er nú
gengin á vit feðra sinna.
Síðastliðin sex ár glímdi hún
við afleiðingar heilablóðfalls, –
var bundin við hjólastól.
Það var mikið áfall náttúru-
barni eins og Ingibjörgu Ýri
sem naut útivistar út í æsar og
hafði lagt land undir fót, í orðs-
ins fyllstu merkingu, um flestar
sveitir landsins. En hún tók
veikindum sínum af stakri hug-
arró og stillingu enda miklum
mannkostum búin.
Við fráfall frænku minnar
reikar hugurinn langt aftur í
bernsku okkar. Ragnhildur
móðir hennar og Unnur amma
voru systur og nánar vinkonur
og eins var afar kært með
mömmu, Önnu Margréti
(Dössu), og Ragnhildi. Mikill
samgangur var á milli heimila
þeirra, næstum daglega „kíkt
inn“ svona til að grennslast um
líðan, ræða um menn og málefni
og landsins gagn og nauðsynjar
eins og títt var á árum áður.
Sumarið 1951 dvöldum við
Halldór Skúli, þriggja ára bróð-
ir minn, hjá Ragnhildi og Pálma
ásamt börnum þeirra í Reykja-
koti, sumarbústað rektors-
hjónanna við menntaskólaselið,
og áratug síðar þegar við Ingi-
björg Ýr vorum orðnar „ráðsett-
ar“ með börn og buru nutum við
samvista sumarlangt með Ragn-
hildi og barnahópinn okkar.
Hún átti þá sín fjögur fyrstu og
ég mín tvö fyrstu. Að vonum var
líf í tuskunum, mikill bleyju-
þvottur og eitthvert púl en fyrst
og fremst glatt á hjalla með
hláturmildi og húmor mæðgn-
anna Ingibjargar og Ragnhildar
í fyrirrúmi.
Ég minnist líka margra
ánægjulegra funda okkar og
ferðalaga fyrr og síðar, bæði
heima og heiman. Ingibjörg Ýr
hin skarpskyggna, ráðagóða,
fjölfróða og skemmtilega.
Ingibjörg Ýr var kennari af
lífi og sál. Auk kennslustarfa
skrifaði hún talsvert um starfs-
vettvang sinn; uppeldi, skóla-
starf og menntun og þá oft með
eiginmanni sínum Indriða Gísla-
syni. Fór þar saman fádæma
reynsla og fræðimennska
tveggja kennara á ólíkum skóla-
stigum – barnaskóla og háskóla
– foreldra samtals átta barna.
Síðastliðið ár naut Ingibjörg
Ýr umhyggju og hlýju barna
sinna á heimili sínu í Hvassaleiti
58. Fyrir það var hún þakklát og
sæl. Hún var stálminnug og klár
í kollinum til hinstu stundar. Að
kvöldi 23. júlí fékk hún hægt og
fallegt andlát.
Ég votta börnum Ingibjargar
Ýrar, bræðrum og öllum ætt-
boganum einlæga samúð mína.
Blessuð sé minning yndis-
legrar frænku og vinkonu minn-
ar, Ingibjargar Ýrar Pálmadótt-
ur.
Unnur María.
Þá er hún farin, blessunin,
elsku frænka og ættmóðir okkar
systkinanna. Þessi mikla fyrir-
mynd er horfin yfir móðuna
miklu.
Ingibjörg Ýr var kona sem
auðvelt var að líta upp til, víð-
lesin, djúpvitur um nærum-
hverfið, ættir og fólk, náttúruna
og heiminn, enda ferðaðist hún
víða. Ingibjörg bjó lengi í
Barmahlíð 32 ásamt Indriða og
börnunum sjö. Við innganginn
þar, voru skór fleiri en gengur
og gerist enda heimilisfólk
margt og gestkvæmt vel. Þar
var alltaf opið og manni tekið
fagnandi, drifinn í leiki út á
Klambró með krökkunum eða
leiddur til stofu og settur í sófa
við bækur og myndir þar sem
Indriði sýslaði í sínu sæti.
Frænka færði gestum viður-
gjörning og spurði fregna, Indr-
iði reykti pípu og lagði til mál-
anna. Fyrir utan beið Skódi
flotti sem spýtti gotti. Barmhlíð-
ingar kunnu að koma fyrir sig
orði.
Ingibjörg Ýr í fyrsta gír, átti
nokkrar nöfnur en hún var
þeirra elst og kallaði sig svo í
gamni, hvort sem bræður henn-
ar komu þar við sögu eður ei.
Ingibjörg var baráttukona sem
fór í kröfugöngur og hafði sterk-
ar skoðanir sem féllu vel vinstra
megin línu, þar sem jafnrétti og
mannúð eru í fyrsta sæti og
náttúran nýtur vafans fram yfir
vafstur mannsins. Það var þó
stutt í húmorinn og glensið,
hláturinn einlægur og innilegur
– sögurnar af foreldrunum,
pabba og bræðrunum og Thor-
oddsenunum eftirminnilegar og
afar dýrmætar. Við fráfall föður
okkar, kom Ingibjörg norður til
Akureyrar og var hjá okkur í
nokkrar vikur. Það var mömmu
ómetanlegt en þær mágkonur
voru nánar og fóru saman í
ferðalög til útlanda, sáu m.a. al-
myrkva á sólu 1999, alsælar. Ár-
ið 2015 lenti Ingibjörg í áfalli og
var bundin við hjólastól upp frá
því. En þrátt fyrir skert lífsgæði
var lífsviljinn mikill og börn
Ingibjargar fóru með hana í
leikhús, veislur og á listviðburði.
Hugurinn var samur lengi vel,
sá er okkur fannst allt kunna og
allt hafa á hraðbergi, alveg
sama hvar borið var niður.
Síðustu árin dvaldi frænka í
Sóltúni en fór heim í Hvassaleiti
um helgar, þar sem börnin
hennar með Dagnýju fremsta
önnuðust hana. Þangað var ljúft
að koma. Í veirufárinu vildu
systkinin ekki að móðir þeirra
einangraðist og tóku hana alfar-
ið heim. Ingibjörg var þeim
þakklát, sagðist hafa kynnst
börnum sínum upp á nýtt í veik-
indunum og það hafi verið góð
kynni og hún var forsjóninni
þakklát fyrir fólkið sitt. Ingi-
björg var rík kona og lifði að
verða níræð langamma, virt, dáð
og elskuð.
Stundum þegar ekið er um
Lönguhlíð vakna liðnir tímir og
taka völdin svo mann langar
mest að beygja inn í Hlíðina
fríðu og heilsa upp á frænku.
Það bíður betri tíma.
Við minnumst Ingibjargar
föðursystur með söknuði, gleði
og hlýju.
Megi hún hvíla í náð og friði.
Elsku frændsystkini og fjöl-
skyldur, hugur okkar er með
ykkur.
Jón Rafn, Pálmi Ragnar,
Katrín Ólína, Ragnhildur
Ólafía og Dagbjört Helga
Pétursbörn.
Það var reiðarslag þegar
Ingibjörg Ýr fékk heilablóðfall
fyrir sex árum, þessi glæsilega,
kraftmikla og sjálfstæða kona.
Hún var eftir það bundin við
hjólastól og þurfti aðstoð við
allar þarfir daglegs lífs, var um
tíma á hjúkrunarheimili en síð-
asta árið bjó hún heima með að-
stoð barnanna sinna, einkum
Dagnýjar Bergþóru sem bjó
hjá henni. Hún óskaði þess und-
ir það síðasta að fá að kveðja og
nú hefur henni orðið að ósk
sinni. Hún er komin til sum-
arlandsins og gengur þar um
með Indriða, glæsilega mann-
inum sem hún féll fyrir ung
kona.
Hún vakti óneitanlega at-
hygli þar sem hún hjólaði um
Hlíðarnar á áttunda áratugnum
með langa fléttu og alpahúfu,
en á þeim tíma var ekki algengt
að fullorðið fólk færi ferða
sinna á hjóli, hvað þá konur
sem voru margra barna mæður.
Mörgum þótti það skrítið, en
Ingibjörg Ýr lét sér það í léttu
rúmi liggja. Hún var vön að
fara sínar eigin leiðir og var til
dæmis fyrsta konan sem var
kjörin forseti Framtíðarinnar í
Menntaskólanum í Reykjavík
árið 1949. Hún var svo langt á
undan sinni samtíð að næsta
kona varð ekki forseti félagsins
fyrr en árið 1982.
Ingibjörg Ýr var ekki mjög
hávaxin, en þétt á velli, með
mikið og fallegt hár. Hún var lit-
rík kona bæði í óeiginlegri
merkingu þess orðs og bókstaf-
legri og klæddist gjarnan skær-
um litum. Ég minnist þess varla
að hafa séð hana í svartri flík.
Hún var létt í skapi, sérstaklega
vel gefin og það var gaman að
ræða við hana um hvaðeina,
hvort sem var um lífið og til-
veruna, bækur, barnauppeldi
eða pólitík. Hún var alls staðar
heima. Þegar börnin voru orðin
sjö fór hún í Kennaraskólann og
tók þar kennsluréttindi. Ég man
hvað ég dáðist að henni fyrir
það. Ingibjörg varð kennari og
kenndi í Ísaksskóla starfsævina
á enda.
Ingibjörg var róttæk kven-
frelsis- og baráttukona og átti
ekki langt að sækja það. Skúli
Thoroddsen alþingismaður og
Teódóra Thoroddsen skáldkona
voru móðurafi hennar og
–amma. Móðursystir hennar
Katrín Thoroddsen var meðal
fyrstu kvenna til að gegna starfi
læknis hér á landi og sat einnig
á þingi um skeið fyrir Sósíal-
istaflokkinn. Ingibjörg var
vinstrikona eins og hún átti kyn
til og mikill náttúruunnandi og
umhverfissinni. Hún ferðaðist
bæði til Rússlands og Kúbu þar
sem hún vann við akuryrkju hjá
Castró eitt sumarið.
Það er margs að minnast þeg-
ar Ingibjörg Ýr hefur kvatt
þetta jarðlíf. Ég minnist enda-
lausrar hlýju hennar í minn
garð og er henni óendanlega
þakklát fyrir að hafa séð til þess
að ég kynntist föður mínum og
hálfsystkinum, sem urðu með
árunum fleiri og fleiri. Án henn-
ar hefði ég tæpast gert það.
Karlmenn þeirra tíma voru ekki
beint að sinna börnum og búi,
hvað þá börnum sem fæddust
utan hjónabands. Það var gott
að koma í Barmahlíðina og
seinna Hvassaleitið, þar sem
Ingibjörg réð ríkjum. Mér þykir
veröldin tómlegri án hennar.
Hún er ein þeirra kvenna sem
voru hluti af lífi mínu frá því ég
var barn og eru nú óðum að
kveðja. Nú er komið að leiðar-
lokum og ég þakka Ingibjörgu
Ýri fyrir samfylgdina. Blessuð
sé minning hennar.
Erna Indriðadóttir.
Ingibjörg Ýr Pálmadóttir var
fyrsta konan sem gegndi emb-
ætti forseta Framtíðarinnar í
MR. Hún fór fyrir stjórn sem
var að öllu leyti skipuð konum
en það er einsdæmi í sögu fé-
lagsins.
Skólaárið 1948-1949 var
óánægja meðal kvenkyns nem-
enda vegna framkomu strák-
anna í skólanum. Þær sögðust
hafa orðið fyrir aðkasti af hálfu
strákanna og sögðu að þeir ein-
okuðu félagslífið sem þótti auk
þess allt of einhæft undir þeirra
stjórn. Stelpurnar stofnuðu því
Málfundafélag menntaskóla-
stúlkna í nóvember 1948 og var
Ingibjörg þar í forystuhlutverki
auk Ragnhildar Helgadóttur,
Hrefnu Sigvaldadóttur og Vig-
dísar Finnbogadóttur. Það var
síðan Ingibjörg sem leiddi
kvennalista sem bauð fram til
stjórnar Framtíðarinnar um
vorið. Listinn náði góðum ár-
angri og fékk flest atkvæði en
ásamt Ingibjörgu voru þrjár
aðrar stelpur kosnar í stjórn.
Þeir tveir strákar sem náðu
kjöri eiga að hafa verið svo
ósáttir við þessa þróun mála að
þeir afþökkuðu sætin sín. Konur
sátu því í öllum stjórnarsætun-
um þetta árið. Mikill baráttu-
andi einkenndi þessi ár og er
vert að taka fram að stelpur
voru á þessum tíma enn minni
hluti nemenda í MR sem gerir
árangurinn enn glæstari. Ingi-
björg var síðasti eftirlifandi
meðlimur þessarar sögulegu
stjórnar frá 1949.
Ingibjörg hefur lengi verið í
hávegum höfð meðal nemenda í
MR og var oft beðin um að taka
þátt í ýmsum viðburðum og
koma í viðtöl. Þegar við und-
irrituð vorum í stjórn félagsins
héldum við upp á 130 ára afmæli
Framtíðarinnar í ársbyrjun
2013. Ingibjörg tók vel í beiðni
okkar um að taka þátt í hátíð-
arhöldunum og mætti í viðtal
sem fram fór á sviði fyrir fram-
an áhorfendur í Cösukjallara.
Framkoma Ingibjargar vakti
mikla lukku meðal nemenda og
var virkilega gaman að hlusta á
hana spjalla um Framtíðina,
menntaskólaárin og annað sem
bar á góma. Hún lýsti t.d. há-
værum deilum á málfundum
Framtíðarinnar um aðild Ís-
lands að NATO, m.a. á málfundi
30. mars 1949, sama dag og hin
frægu mótmæli áttu sér stað á
Austurvelli. Sjálf áttum við í
góðum samskiptum við Ingi-
björgu og einkenndist viðmót
hennar af hlýju og hjálpsemi.
Þá tók hún þátt í viðburði ár-
ið 2019 þegar haldið var upp á
að 70 ár voru liðin frá kjöri
hennar. Í tilefni þess komu sam-
an átta af þeim 11 konum sem
fram að því höfðu gegnt emb-
ætti forseta Framtíðarinnar.
Við þökkum Ingibjörgu fyrir
ómetanlegt framlag til Framtíð-
arinnar, bæði meðan hún var
sjálf í menntaskóla en ekki síst
fyrir að hafa tekið vel í fjöl-
margar beiðnir um viðtöl og
annað frá okkur sem á eftir
komum. Fjölskyldu og aðstand-
endum vottum við innilega sam-
úð.
Stjórn Framtíðarinnar 2012-
13,
Arnór Gunnar, Lilja
Dögg, Sigríður, Jónas
Atli og Pétur.
Ingibjörg Ýr Pétursdóttir
lést 23. júlí 2021 í faðmi stór-
fjölskyldu sinnar. Hún kenndi
með okkur við Skóla Ísaks Jóns-
sonar um áratuga skeið. Engum
duldist að þarna var á ferð mik-
ill og sterkur persónuleiki sem
eftir var tekið, enda átti hún
ættir að rekja til stórmenna og
ólst upp við þulur og ævintýri
sem formæður hennar voru svo
ríkar af og íslenska þjóðin
geymir enn í hugskoti sínu til
langrar framtíðar. Ingibjörg og
eiginmaður hennar, Indriði,
eignuðust fjölda barna, sem öll
urðu mætustu menn. Þau urðu
öll elsk að móður sinni og laun-
uðu henni vel handleiðslu henn-
ar frá því fyrsta. Sérstaka um-
hyggju og alúð sýndi henni
dóttir hennar, Dagný Bergþóra.
Þegar Ingibjörg var orðin alls
ófær um að sjá um sig sjálf
vegna veikinda gerðu þær
mæðgur sér yndislegt heimili
saman, þar sem þarfir og óskir
Ingibjargar sátu öllu ofar. Að
því kom að Ingibjörg þurfti að
flytjast á sjúkrastofnun, en þeg-
ar samfélagsaðstæður breyttust
og Covid-veiran gerði Dagnýju
atvinnulausa tók hún fárveika
móður sína aftur heim í hlýja
hreiðrið, þótt fyrir lægi að hún
kæmist ekki aftur í það skjól, ef
hún yfirgæfi það. Þar með fékk
þessi stóra fjölskylda að um-
faðma hana til síðustu stundar á
því heimili sem henni hafði liðið
best síðustu árin. Áhrif Ingi-
bjargar á afkomendur sína og
nemendur skólans okkar munu
verða þeim gott veganesti til
framtíðar.
Fyrir hönd fyrrverandi skóla-
stjóra Skóla Ísaks Jónssonar og
samkennara,
Herdís Egilsdóttir.
Elsku amma mín. Það er orð-
ið svolítið síðan ég fór að óska
þess að þú fengir hvíld en samt
er tilveran án þín tómleg og
skrýtin. Þú varst svo glaðlynd
og geðgóð með glettið blik í aug-
unum og ein klárasta manneskja
sem ég hef kynnst. Og það voru
forréttindi að fá að kynnast þér.
Þrátt fyrir að alast upp úti á
landi var ég svo heppin að fá að
eyða töluverðum tíma með ykk-
ur afa í Barmahlíðinni þegar ég
var lítil. Þá fékk ég oft að gista
uppí hjá þér. Neðst í bókahill-
unni þinni var fullt af æðislegum
sögum sem voru bara til í
Barmó eins og Varenka, Fjöður
hauksins hugprúða og sögurnar
um litla tígrisdýrið og litla
björninn. Svo fékk ég líka að
koma með þér í Ísaksskóla þeg-
ar þú varst að kenna og það var
mikið ævintýri. Það var æðislegt
að vera í Barmó, það var góður
andi þar og mér fannst ég vera
örugg, þið afi voruð svo vitur og
góð eins og tveir óbifanlegir
máttarstólpar. Nú eruð þið bæði
farin og það er eiginlega alveg
hræðilegt en ég get yljað mér
við minningarnar. Ég man eftir
þér í borðstofunni að hlusta á
morgunútvarpið í víða bleika
bolnum sem á stóð Á haugana
með grútmyglaða afganga
feðraveldisins. Ég man eftir öll-
um sundferðunum og að vera
með þér í Reykjakoti. Ég man
þegar ég hitti þig á mótmælum
niðri í bæ, þú varst með grænu
alpahúfuna þína og við báðar
veifandi grænum fánum. Ég
man þegar pabbi sagði hinn
stórkostlega brandara um síð-
asta lag fyrir fréttir sem þú
varst ennþá að flissa yfir mörg-
um árum seinna.
Þegar ég flutti í bæinn og
byrjaði í háskóla kom ég oft í
heimsókn til þín í Hvassaleitið
og fékk að vera í mat og gista.
Það var gott að eiga skjól hjá
þér. Þú hjálpaðir mér að kaupa
fyrsta píanóið mitt og komst á
eins marga tónleika og þú gast.
Mér finnst erfitt að koma því
í orð hvað þú gerðir mikið fyrir
mig og hvað þú varst mér góð.
En ég verð alltaf stolt af því að
heita í höfuðið á þér og mun
reyna eins og ég get að standa
undir nafninu þínu með því að
grínast og bulla og reyna að
taka sjálfa mig ekki of alvar-
lega. Ég hlakka til að faðma þig
á bláu eyjunni.
Flýg ég og flýg
yfir furuskóg,
yfir mörk og mó,
yfir mosató,
yfir haf og heiði,
yfir hraun og sand,
yfir vötn og vídd,
inn á vorsins land.
Flýg ég og flýg
yfir fjallaskörð,
yfir brekkubörð,
yfir bleikan svörð,
yfir foss í gili,
yfir fuglasveim.
yfir lyng í laut
inn í ljóssins heim.
(Hugrún)
Ingibjörg Ýr
Skarphéðinsdóttir.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. ÁGÚST 2021