Morgunblaðið - 17.08.2021, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. ÁGÚST 2021
✝
Óskar Helgi S.
Margeirsson
fæddist á Brá-
vallagötu 26 í
Reykjavík, 11. júní
1954. Hann lést á
heimili sínu að
Mýrarási 2 í
Reykjavík 31. júlí
2021.
Foreldrar hans
voru hjónin Krist-
ín Laufey Ingólfs-
dóttir, f. 2.7. 1910, d. 22.1.
2011, og Margeir Sig-
urjónsson, f. 22.11. 1907, d.
ar hlaut tilsögn í lestri, skrift
og reikningi og náði hann
undraverðum skilningi á þess-
um grunnfögum. Hann var
slyngur skákmaður og gletti-
lega góður í að læra ýmislegt
hagnýtt í erlendum tungu-
málum. Hann hóf störf í
Bjarkarási 1971 en færði sig
síðar til vinnustofu Áss styrkt-
arfélags í Brautarholti þegar
hún var stofnuð 1981. Hann
var sæmdur gullmerki Styrkt-
arfélagsins Áss 2018 fyrir vel
unnin störf. Óskar og Jóhanna
bjuggu lengst af sinn búskap á
Brávallagötunni en síðustu
þrjú ár Jóhönnu í Hvassaleiti
58. Árið 2017 flutti Óskar á
heimilið að Mýrarási 2. Útför-
in verður gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík í dag, 17.
ágúst 2021, kl. 15.
1.11. 1987. Systk-
ini Óskars eru:
Margrét f. 22.5.
1933, d. 10.4.
2016, Lilja f. 5.5.
1936, d. 13.11.
2013, Guðjón Sig-
urgeir, f. 6.3.
1942, Ingólfur
Örn, f. 4.5. 1948,
d. 15.4. 2011, Sig-
urjón, f. 8.2. 1953,
d. 4.9. 1953. Sam-
býliskona Óskars til 34 ára
var Jóhanna Magnúsdóttir, f.
20.4. 1952, d. 11.3. 2014. Ósk-
Það eru ekki mörg ár liðin
síðan við Óskar, móðurbróðir
minn, sátum saman að afloknum
kvöldverði, fengum okkur einn
kaldan og ræddum allt á milli
himins og jarðar, meðal annars
eilífðarmálin. „Hvar ætli við
lendum nú þegar við deyjum,
Óskar minn? Heldurðu að það sé
möguleiki að það sé líf að loknu
þessu,“ spurði ég. „Það ætla ég
rétt að vona,“ sagði hann. „Því
þá fæ ég aftur að hitta konuna
mína.“
Óskar átti gott líf. Hann var
heppinn að eiga fjölskyldu sem
gat veitt honum bestu aðhlynn-
ingu. Það sama er ekki hægt að
segja um öll börn fædd með
Downs um miðja síðustu öld.
Þeim var flestum komið strax
fyrir á viðeigandi stofnun. For-
eldrum Óskars var ráðlagt að
vista hann á Kópavogshæli. Það
tóku þau ekki í mál, heldur
ákváðu að þeirra yngsta barn
skyldi alast upp við sömu skil-
yrði og þau eldri. Þessi framsýni
varð Óskari til gæfu og ekki síð-
ur okkur sem vorum svo hepp-
inn að fá að alast upp með þess-
um bráðsniðuga og ljúfa dreng.
Óskar komst á skólaaldur og
þá var árangurslaust reynt að
koma honum í skóla. Meira að
segja í Höfðaskóla, forvera
Öskjuhlíðarskóla, voru honum
allar dyr lokaðar. En foreldrar
Óskars dóu ekki ráðalausir.
Komu honum í sérkennslu og
þar komu námshæfileikar Ósk-
ars fljótt í ljós. Hann lærði að
tala skýrar, lesa og skrifa. Síðar
sótti Óskar ýmis námskeið, m.a.
í spænsku. Hann elskaði utan-
landsferðir og ætlaði sko ekki að
vera mállaus í næstu Spánar-
ferð. Óskar var matgæðingur og
fór því líka á námskeið sem
tengdust mat. Á einu þeirra var
var kennt að gæta hófs í mat og
drykk og kennarinn sagði: „Og
munið að fá ykkur bara einu
sinni á diskinn.“ Þá skellihló
Óskar og spurði: „Má fá sér einu
sinni á tvo diska?“
Óskar var vinnusamur. Hóf
starfsævina í Bjarkarási og vann
svo í 35 ár á vinnustofunni Ási. Í
Bjarkarási kynntist hann Jó-
hönnu. Þau urðu ástfangin og
fluttu saman í íbúð sem for-
eldrar Óskars létu innrétta fyrir
þau á Brávallagötunni. Þar lifðu
þau góðu lífi og nutu þess að
hafa foreldra Óskars í sama
húsi. Margeir, faðir hans, var
hans helsta fyrirmynd í einu og
öllu og mamma hans, Laufey,
hans helsta hjálparhella. Mar-
geir lést 1987 en Laufey 2011,
þá á 101. aldursári. Móðurmiss-
irinn var Óskari þungbær. Hon-
um þótti undurvænt um mömmu
sína. Til marks um það má nefna
að eftir að hún lést sat sá sem
þetta skrifar með Óskari og
systkinum hans við undirbúning
útfarar. Þar var m.a. rætt um
kistugerð og sýndist sitt hverj-
um. Þá sneri Lilja, systir Ósk-
ars, sér að honum og spurði:
„Hvernig kistu líst þér best á,
Óskar minn?“ Og ekki stóð á
svari: „Ég er ekki alveg viss en
hún verður þó að að vera úr
gulli.“
Eftir að Óskar missti móður
sína þá keyptu þau Jóhanna sér
íbúð. Bjuggu þar saman um
stund og Óskar síðan einn eftir
andlát Jóhönnu. Síðustu árin
naut Óskar góðrar umönnunar
á sambýlinu Mýrarási. Þar leið
honum vel og þar lést hann 31.
júlí sl.
Það voru þrjár konur hjá
Óskari á hans hinstu stund. Það
hefur honum þótt vænt um, því
Óskar elskaði konur og konur
elskuðu hann. Og vonandi er
hann nú búinn að hitta Jóhönnu
sína á ný.
Ívar Gissurarson.
Óskar Helgi S. Margeirsson
er látinn, alltaf nefndur Óskar
hennar Jóhönnu á okkar heimili.
Óskar var mágur og svili okkar.
Hann var lífsförunautur Jó-
hönnu, systur Skúla, til 35 ára
eða þar til hún lést árið 2014, en
hún hafði greinst með MND-
sjúkdóminn árið áður.
Það var mikið gæfuspor
þeirra beggja að kynnast og eiga
samleið í lífinu. Þau fundu sér
sinn farveg í sambúðinni, þannig
að bæði voru sátt. Þau voru
hvort öðru ákaflega mikils virði,
svo eftir var tekið, enda tekin
viðtöl við þau í blöð, sem vörp-
uðu ljósi á hve vel þeim hafði
farnast sambúðin, hve heimilið
þeirra var snyrtilegt og vel um
hugsað, hve glöð þau voru hvort
með annað og hve mikils virði
það er fyrir hvern einstakling að
fá að njóta sín og hæfileika sinna
í lífinu þó skertir séu.
Óskar var mikill húmoristi og
gat verið dálítið stríðinn og því
oft glatt á hjalla í kringum hann,
honum fannst líka óskaplega
gott að láta dekra svolítið við sig
og Jóhanna var meistari í því.
Hann var einstaklega veisluglað-
ur og kunni vel að meta góðar
veitingar. Það var ekki leiðinlegt
að bjóða honum upp á rjóma-
pönnukökur eða góða sunnu-
dagssteik, hvað þá í laufa-
brauðsveislu eða afmælisboð.
Hann kunni að njóta þess sem
boðið var upp á og gestgjafar
fengu óspart hrós. Þá sjaldan
sem honum líkaði ekki veiting-
arnar átti hann það til að koma
með hnyttin orðatiltæki eins og
„alltaf batnar það“, eða „það er
bara svona“ og þá höfðu allir
gaman af.
Hann naut þess að eiga stóra
og umhyggjusama fjölskyldu
sem elskaði hann og studdi í
hverju því sem hann sýndi
áhuga. Það var honum mikils
virði að alast upp í fjölskyldu-
húsinu á Brávallagötu þar sem
allir virtu hann og hvöttu.
Óskar fylgdist lengst af vel
með fréttum, las blöðin spjald-
anna á milli og sagði okkur oft
fréttir sem höfðu farið fram hjá
okkur. Hann ferðaðist mikið
með foreldrum sínum og seinna
þau Jóhanna með mæðrum sín-
um eða öðrum í fjölskyldunni. Í
mörg ár áttu þau fasta miða í
leikhús, sem veitti þeim mikla
ánægju. Allt styrkti þetta þau
og gerði líf þeirra litríkara.
Tónlistaráhugi Óskars var
mikill og lengi vel var eitt hans
mesta áhugamál að spila diska.
Þeir voru þá oft valdir eftir til-
efni í lífi hans hverju sinni, t.d.
jólalög um jól, sálmalög ef ein-
hver nákominn hafði kvatt ný-
lega og svo gömul og sígild
danslög með uppáhaldstónlist-
arfólki hans og þá söng hann
oft með. Hann var mikill stemn-
ingsmaður að þessu leyti.
Eftir lát Jóhönnu bjó Óskar
um skeið einn á heimili þeirra
með hjálp liðveislu, en Guðrún
Eyjólfsdóttir hafði reynst hon-
um ómetanleg og þeim Jóhönnu
báðum í þeim efnum, ásamt
seinna öðrum stúlkum. En þeg-
ar tók að halla verulega undan
fæti flutti hann að Mýrarási 2,
þar sem honum leið vel og af-
skaplega vel var um hann hugs-
að. Við, sem þótti vænt um
Óskar, erum gífurlega þakklát
fyrir elskulega umönnun starfs-
fólksins þar og sendum þeim,
og sambýlingum hans, Guðjóni,
bróður Óskars, og mágkonum
ásamt allri fjölskyldu Óskars
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Óskars
Helga S. Margeirssonar.
Skúli Þór Magnússon og
Guðrún Jóhannesdóttir.
Nú hafa tveir vinir mínir og
frændur fallið frá með stuttu
millibili. Við þrír fórum árlega í
helgarferð austur fyrir fjall og
áttum þar saman ánægjulegar
stundir. Þessar ferðir voru
gjarnan farnar að vorlagi en
það brást ekki að stuttu eftir
áramót spurði Óskar mig hve-
nær næsta ferð yrði farin. Við
systrasynirnir, Róbert, Óskar
og ég, skemmtum okkur kon-
unglega í þessum ferðum og
þar var Óskar hrókur alls fagn-
aðar og þau eru mörg gullkorn-
in hans, sem aldrei gleymast.
Samgangur á milli heimila
okkar var mjög mikill, þar sem
ég bjó á Ásvallagötunni og Ósk-
ar á Brávallagötunni. Laufey,
mamma hans, sýndi ótrúlegan
dugnað og eljusemi við uppeldi
hans en í þá daga var engin
kennsla fyrir börn með Downs-
heilkenni og voru þau gjarnan
vistuð á hælum. Með ótrúlegri
þrautseigju fór hún með Óskar
í einkatíma til talkennara og
varð hann læs á unga aldri.
Þetta nýtti hann sér vel og las
m.a. alltaf dagskrá sjónvarpsins
og kunni hana utanbókar.
Þarna braut Laufey blað í
umönnun fatlaðra og sýndi hvað
unnt er að gera fyrir þennan
minnihlutahóp ef ást og um-
hyggja er höfð að leiðarljósi.
Hún hefði átt skilið að fá fálka-
orðu fyrir þetta ótrúlega fram-
tak sitt. Hún vann þrekvirki við
að koma Óskari til manns og
gera hann að þeim sjálfstæða
þjóðfélagsþegni, sem hann tví-
mælalaust varð.
Heimili Óskars og Jóhönnu,
sambýliskonu hans, var til fyr-
irmyndar og alltaf tekið vel á
móti gestum. Þar naut hann
áfram aðstoðar og styrks móð-
ur sinnar, sem bjó á hæðinni
fyrir neðan þau allt þar til hún
varð 100 ára gömul.
Ég vil þakka Óskari frænda
mínum fyrir allar góðu stund-
irnar, sem við áttum saman, en
hann auðgaði líf okkar allra,
sem umgengumst hann og nut-
um návistar hans.
Gunnar Hjaltalín.
Elsku frændi er kominn í
sumarlandið. Það var gott að
alast upp í fjölskylduhúsinu á
Brávallagötu 26 með honum og
stórfjölskyldunni. Óskar var
átta árum eldri en ég og var
stóri frændi. Óskar var einstak-
ur frændi, jákvæður, með mikla
tilfinningagreind, kærleiksrík-
ur, gleðigjafi, mikill húmoristi,
heimsmaður, skákmaður, góð
manneskja, elskaði að halda
veislur og var höfðingi heim að
sækja. Hann vildi njóta lífsins
og einnig að aðrir í kringum
hann gerðu það líka. Óskar
elskaði að ferðast um heiminn
og gerði þó nokkuð af því með
foreldrum sínum og fjölskyldu.
Þegar Óskar kynntist konu
sinni, Jóhönnu Magnúsdóttur,
ferðuðust þau mikið saman. Ég
var svo heppin að fá að ferðast
nokkrum sinnum með honum,
12 ára fór ég fyrstu ferðina með
Óskari, ömmu og afa til Spánar.
Árið 1984 fór ég með þeim
hjónum Óskari og Jóhönnu til
Ítalíu, þá nýútskrifuð sem
þroskaþjálfi, þetta var góð
námsferð fyrir mig enda Óskar
og Jóhanna góðir leiðbeinend-
ur. Þegar ég bjó í Noregi komu
þau í heimsókn til mín og fjöl-
skyldu minnar árið 1989 og átt-
um við góðar stundir saman
þar.
Óskar og Jóhanna bjuggu
saman á Brávallagötunni í yfir
30 ár, árið 2013 fluttu þau í
Hvassaleiti. Eftir að Jóhanna
lést árið 2014, bjó Óskar einn í
Hvassaleiti í nokkur ár. Hann
var duglegur að halda sam-
bandi við fjölskylduna og
hringdi oft í frændfólk sitt og
vissi alveg hvert væri best að
hringja eftir því hvert erindið
var, þá gat verið gott að eiga
mörg systkinabörn.
Við Óskar fórum tvö saman
til Noregs 2015, markmið þeirr-
ar ferðar var að heimsækja
Guðrúnu Eyjólfsdóttur þroska-
þjálfa sem var flutt til Noregs.
Guðrún hafði aðstoðað Óskar og
Jóhönnu. Ég og Óskar fengum
lánaða íbúð í miðbæ Óslóar og
þangað kom Guðrún og heim-
sótti okkur yfir helgi. Daginn
sem við komum til Noregs var
íslenska karlalandsliðið í fót-
bolta að spila á móti Hollandi í
undankeppni fyrir Evrópumótið
2016. Við tókum næturflug út
og um kvöldið eftir langan dag
var ég orðin nokkuð þreytt en
Óskar var að reyna að finna
leikinn í sjónvarpinu og fann
hann ekki og var ekki sáttur við
það. Ég hringdi í Guðbjörgu
Haraldsdóttur, vinkonu mína í
Noregi, til að fá aðstoð við að
finna réttu stöðina. Þá kom í
ljós að við vorum ekki með þá
rás sem leikurinn var sýndur á.
Guðbjörg var mætt á bar í Ósló
ásamt Íslendingum til að horfa
á leikinn. Ég spurði frænda
hvort við ættum að fara þang-
að, það var ekki spurning, minn
maður ætlaði að sjá leikinn. Ís-
land vann 1–0. Hefði ekki vilja
missa af þessu kvöldi með þess-
um stemningsmanni. Árið 2018
fórum við aftur til Noregs
ásamt vinkonu okkar, henni
Svanhvíti Bragadóttur, en við
höfðum í nokkur ár verið saman
með matarklúbb. Þarna var
heilsu Óskars farið að hraka
verulega en við fengum lánaðan
hjólastól á hótelinu og náðum
að fara um Ósló og skoða
merka staði og fara út að borða
góðan mat. Það var það sem
frændi elskaði.
Hvíldu í friði, elsku frændi,
þín verður sárt saknað.
Þín frænka
Laufey Elísabet
Gissurardóttir.
Óskar mágur minn kvaddi
þessa jarðvist á einum fegursta
degi sumarsins, 31. júlí sl.
Hann átti við vanheilsu að
stríða síðustu árin, smám sam-
an hvarf hann inn í sinn eigin
heim og tengslin dvínuðu. Hann
var búinn að eiga góða ævi.
Hann var alla tíð mikill gleði-
gjafi og lífgaði umhverfið hvar
sem hann var. Hann kom inn í
líf mitt þegar ég giftist Guðjóni,
bróður hans, 1964. Það tókust
með okkur miklir kærleikar frá
upphafi og ekki skyggði það á
að við áttum sama afmælisdag.
Foreldrar hans voru á undan
sinni samtíð og vildu að hann
hlyti alla þá menntun, sem hon-
um væri unnt að nema. Hann
lærði að lesa, skrifa og reikna
og það hjálpaði honum áfram að
fræðast um eitt og annað, sem
hann hafði áhuga á. Hann kunni
að njóta lífsins, naut þess að
borða góðan mat og ekki
skemmdi að hafa eitthvað gott
að skola honum niður með.
Hann hafði unun af tónlist og
naut sín vel í félagsskap ungra
kvenna og ekki var verra ef
þær voru ljóshærðar. Hann
ferðaðist mikið til útlanda með
foreldrum sínum og síðar einnig
með Jóhönnu og móður hennar
og fleiri ættingjum. Hann hafði
mikinn áhuga á tungumálum og
var duglegur að læra ýmis hag-
nýt orð og frasa á erlendum
tungum sem hann nýtti sér
óspart í ferðunum. Það var mik-
ið gæfuspor þegar þau Jóhanna
rugluðu saman reytum og
bjuggu sér fallegt heimili á
Brávallagötu 26. Þar voru þau í
skjóli stórfjölskyldunnar þar
sem fyrir voru foreldrarnir og
Margrét, systir hans, og fjöl-
skylda. Þau voru gestrisin og
dugleg að annast heimilið sitt.
Honum leiddist þó ekki að láta
dekra við sig og voru þær
mamma hans og Jóhanna
óþreytandi að þjóna honum.
Þau stunduðu sína vinnu, hún í
Efnalauginni Björgu um árabil
og hann fyrst í Bjarkarási en
síðar á vinnustofu Áss styrkt-
arfélags í Brautarholti þegar
hún var stofnuð. Hann var
sæmdur gullmerki styrktar-
félagsins við starfslok fyrir frá-
bær störf og trúmennsku. Þau
áttu fasta miða í Þjóðleikhúsinu
í áraraðir og nutu þess einnig
að fara á tónleika og sækja
ýmsa viðburði. Óskar var slyng-
ur skákmaður. Pabbi hans
kenndi honum ungum að tefla
og náði hann ótrúlegri leikni.
Þegar heilsu Jóhönnu hrakaði
fluttu þau sig um set, að
Hvassaleiti 58, og bjuggu þar
uns Jóhanna lést 2014. Óskar
bjó þar áfram með góðri lið-
veislu Guðrúnar Eyjólfsdóttur
þroskaþjálfa og fleiri sem gerðu
honum kleift að búa einn. Þegar
heilsu Óskars hrakaði og hann
var ekki lengur fær um að búa
einn flutti hann, árið 2017, á
heimilið að Mýrarási 2 í
Reykjavík. Þar hitti hann fyrir
þrjá vinnufélaga og yndislegt
starfsfólk sem tók honum opn-
um örmum. Hann átti þar gott
líf miðað við aðstæður og erum
við Guðjón, bróðir hans, og fjöl-
skyldan afar þakklát fyrir þá
einstöku umönnun sem hann
hlaut þar, allt til æviloka. Hans
er sárt saknað og verður líf
okkar fátæklegra eftir fráfall
hans. Við eigum þó sjóð dásam-
legra minninga, sem við getum
yljað okkur við. Hann var mikill
húmoristi, hrókur alls fagnaðar
hvar sem hann var og elskaður
af allri stórfjölskyldunni. Mikill
KR-ingur og mikill uppáhalds-
frændi. Blessuð sé minning
Óskars okkar.
Margrét Jónsdóttir.
Elsku Óskar við hittumst
fyrst á vordögum 2007. Við vor-
um ásamt nokkrum góðum vin-
um að fara í verkefni sem hét
Breyttur lífsstíll. Það var verk-
efni á vegum Áss styrktar-
félags. Þú stóðst svo sannarlega
undir nafni þessa verkefnis.
Tókst þetta með trompi eins og
þín var von og vísa. Þegar
þessu verkefni lauk lá leið okk-
ar til starfa í Ási vinnustofu,
þar sem þú varst búinn að
vinna í mörg ár. Við tók dásam-
legt og viðburðaríkt samstarf
með þér og öðru góðu fólki. Það
var svo skömmu síðar að móðir
þín hringdi í mig og var þá
hundrað ára gömul. Hún spurði
mig hvort ég væri til í að að-
stoða þig með ýmis mál. Alltaf
að gæta að velferð þinni. Ég
var fljót að svara því játandi.
Við tók sannarlega viðburðarík-
ur og skemmtilegur tími. Þú
kynntir mig fyrir dásamlegu
konunni þinni, Jóhönnu sem þú
kallaðir alltaf frúna. Þið áttuð
fallegt heimili og gott líf. Við
gerðum margt skemmtilegt
saman. Fórum á sýningar, tón-
leika og veitingastaði, þú kunn-
ir vel að meta það. Og svo var
það Spánarferðin, við þrjú og
tvær vinkonur. Og þar varst þú
hrókur alls fagnaðar eins og
alltaf. Elsku Óskar takk fyrir
að bjóða mér inn í líf þitt og
kynna mig fyrir yndislegu fjöl-
skyldunni þinni og Brávallagöt-
unni. Ég er ríkari fyrir bragðið.
Takk fyrir að vera vinur minn.
Ég kveð þig með miklum
söknuði en samgleðst þér að
vera kominn í Sumarlandið til
Jóhönnu þinnar og annarra
ættingja.
Ég sendi mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu og
vina.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Sjáumst síðar.
Þín vinkona
Guðrún Eyjólfsdóttir.
Nú kveð ég góðan vin minn
hann Óskar sem farinn er í
sumarlandið. Óskar var frændi
æskuvinkonu minnar hennar
Laufeyjar. Brávallagata 26 var
fjölskylduhús þeirra, Laufey
bjó á neðri hæð og Óskar á
hæðinni fyrir ofan og svo
seinna þegar hann kvæntist
fluttu þau hjónin í risíbúðina.
Óskar ólst upp með okkur og
var alltaf svo ljúfur og kátur.
Þegar árin færðust yfir og við
Óskar hittumst ekki eins oft þá
skipti það ekki máli, því þegar
við hittumst þá var alltaf mikill
fögnuður og auðvitað fékk mað-
ur kossa og knús.
Það eru forréttindi að fá að
kynnast manni eins og Óskari,
hann gaf alltaf svo mikið af sér
og manni var alltaf svo vel tek-
ið. Fékk að heyra hvað gaman
væri að sjá mann og hversu
vænt honum þótti um mann.
Hann var svo hreinn og beinn,
þannig vini er best að eiga.
Seinni árin hans voru að
mörgu leyti erfið, hann missti
konuna sína og móður sem varð
samt 100 ára og svo fóru systk-
inin hans eitt af öðru þar til
hann og Guðjón bróðir hans
voru einir eftir. En Óskar var
duglegur og bjó í nokkur ár
einn en flutti svo í Mýrarásinn
þar sem hann var allt þar til yf-
ir lauk.
Fyrir þó nokkrum árum tók-
um við Laufey og Óskar upp
reglulegt samband og stofnuð-
um matarklúbb, þar sem við
skiptumst á að bjóða í mat eða
fórum út að borða. Við notuðum
upphafsstafina okkar sem nafn
Óskar Helgi Sig-
urjón Margeirsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku vinur minn, ég
mun alltaf hugsa til þín. Við
unnum saman í rúm 30 ár í
Ási vinnustofu, lengst af í
Brautarholtinu.
Ég mun sakna þín, elsku
vinur. Hvíldu í friði
Einar Scheving
Thorsteinsson.
SJÁ SÍÐU 18