Morgunblaðið - 18.08.2021, Síða 16

16 UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 2021
✝
Ingibjörg
Björnsdóttir
fæddist 6. ágúst
1936 í Reykjavík.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans á 85 ára af-
mælisdaginn sinn,
6. ágúst 2021. For-
eldrar hennar voru
Halldóra V. Guð-
mundsdóttir versl-
unarkona og hús-
móðir, f. 5.10. 1906 í
Neðra-Haganesi í Fljótum, d.
14.10. 1985, og Björn L. Jónsson
veðurfræðingur og læknir, f.
4.2. 1904 á Torfalæk í A-
Húnavatnssýslu, d. 15.9. 1979.
Bræður Ingibjargar eru óskírð-
ur bróðir, f. og d. 12. júní 1942,
og Guðmundur Björnsson verk-
fræðingur, f. 13. desember
1945.
Ingibjörg giftist 31. desem-
ber 1957 Viðari Kornerup-
Hansen búfræðingi og versl-
unarmanni, f. 21.6. 1934, d.
1959, Ragnhildur Magnúsdóttir
læknir, f. 17.4. 1965, og Mar-
grét Magnúsdóttir, f. 2.4. 1969,
d. 20.6. 1979.
Barnabörn Ingibjargar og
Magnúsar eru 26 og barna-
barnabörnin eru orðin 23, það
yngsta fæddist nokkrum dögum
eftir lát Ingibjargar.
Ingibjörg var gagnfræðingur
frá Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar 1953, nam tónmennt og
fiðluleik við Tónlistarskólann í
Reykjavík í tíu ár og sótti hús-
mæðraskóla í Danmörku. Hún
söng í ýmsum kórum og söng-
hópum, m.a. frá 1971-1975 með
Söngsveitinni Fílharmóníu und-
ir stjórn Róberts A. Ottóssonar
og sat þá í stjórn kórsins en tón-
list var Ingibjörgu hjartfólgin
og fylgdi henni alla tíð. Hún
vann á Fræðsluskrifstofu
Reykjavíkur í fjögur ár, eitt ár
sem ritari á Búreikningaskrif-
stofu danska ríkisins en frá
árinu 1972 í fjármálaráðuneyt-
inu hér á Íslandi, fyrst sem rit-
ari en frá 1979 sem deild-
arstjóri og ritari
fjármálaráðherra til starfsloka
árið 2006.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 18. ágúst 2021, klukkan 13.
3.10. 2012. Þau
skildu. Þeirra börn
eru Halldóra Við-
arsdóttir lífeinda-
fræðingur, f. 10.12.
1958, gift Jóhanni
Úlfarssyni, Kristín
Ingu Viðarsdóttir
bókmenntafræð-
ingur, f. 15.11.
1960, gift Timothy
Hercules Spanos,
og Björn Leví Við-
arsson verslunarmaður, f. 24.6.
1962.
Ingibjörg giftist 19. desem-
ber 1975 Magnúsi Ingimarssyni
hljómlistarmanni og prentara,
f. 1.5. 1933, d. 21.3. 2000. Börn
hans og stjúpbörn Ingibjargar
eru Einar Ingi Magnússon sál-
fræðingur, f. 6.10. 1953, kvænt-
ur Sigrúnu Guðmundsdóttur,
Gunnar Magnússon, f. 28.3.
1955, Sigrún Greta Magn-
úsdóttir skrifstofustjóri, f. 19.5.
1957, gift Jóni Helgasyni, Ása
Magnúsdóttir fulltrúi, f. 18.4.
Elsku mamma.
Þú minntir okkur á hringrás
lífsins, á gleðina og þakklætið og
líka á hverfulleikann þegar þú
kvaddir okkur á 85 ára afmæl-
isdaginn þinn. Við fögnuðum líf-
inu þínu eina stundina og grétum
þig þá næstu, en 6. ágúst er og
verður samt alltaf fyrst og síðast
hamingjudagur í okkar huga. Við
erum sannfærð um að þú hafir
valið þennan dag til að fara, það
var auðvitað þér líkt að halda um
stjórnartaumana alveg til hinstu
stundar og sjá til þess að við
munum að það er lífið sem sigrar
og að jákvæðnin er alltaf sterk-
asta vopnið.
„Það er alveg óhætt að halda
áfram að fagna lífsundrinu“ segir
í ljóðinu „Grunnstaðreynd“ eftir
Sigurð Pálsson og það er ekki
erfitt að sjá þig fyrir sér segja
þessi orð. Þú fórst ekki varhluta
af erfiðleikum og þurftir að tak-
ast á við djúpa sorg en það voru
lífsgleði, kraftur, kærleikur og
lifandi áhugi á fólki og samfélagi
sem voru þín aðalsmerki. Þú
sagðir oft að þú kynnir ekki að
láta þér leiðast og hafðir alltaf
eitthvað fyrir stafni, hvort sem
það var að þræða tónleika, lesa
eða hlusta á bækur fram undir
morgun þegar þú hafðir loksins
tímann til þess eftir að þú hættir
í krefjandi starfi, fylgjast með
þjóðmálum, horfa á Barnaby eða
fræðsluefni um mörgæsir sem
þér fannst stórkostleg dýr,
skrifa, eða hitta og vera í sam-
bandi við þína mörgu vini og
stóru fjölskyldu. Þú laðaðir að
þér fólk hvar sem þú fórst.
Við vorum svo heppin að eiga
þig ekki bara að mömmu og
besta bakhjarli sem nokkur get-
ur óskað sér heldur líka að trún-
aðarvini sem hlustaði alltaf og
dæmdi ekki þótt þú værir ekki
alltaf sammála og við gætum al-
veg tekist á. Það er skrítið og
sárt að geta ekki lengur tekið
upp símann eða komið við á
Kópavogsbrautinni til að spjalla
um heima og geima, sækja í
viskuna þína eða bara hlæja og
fíflast saman. Við munum alltaf
sakna þín en vitum að minning-
arnar um dillandi hláturinn þinn
og þínar hlýju og mjúku hendur
munu lifa með okkur. Fyrir okk-
ur eru allir þínir tónar bjartir.
Þín börn,
Halldóra, Kristín Inga og
Björn Leví.
Mig langar að minnast tengdó,
eins og ég kallaði hana alla tíð.
Mín fyrstu skref inn í fjölskyld-
una voru í afmæliskaffi Magnús-
ar, þar sá ég fyrst hvað hún var
mikil fjölskyldumanneskja og
þótti vænt um sitt fólk.
Þegar við Dóra eignuðumst
börn var ekki nema sjálfsagt að
þau fengju að gista hjá ömmu og
afa á Hjarðarhaganum og helst
af öllu vildi tengdó hafa öll barna-
börnin í einu. Oft var fjör og
þessir krakkar halda vel saman í
dag. Þau Magnús héldu okkur
börnunum sínum líka saman með
matarboðum og hjálpsemi á allan
hátt og ég er þakklátur fyrir að
vera hluti af þeirra skemmtilega
hópi.
Við tengdó áttum okkar sam-
eiginlegu áhugamál, fjölskyldu-
málin og ást á mat sem segja má
að komi beint úr fornleifafræð-
inni. Þar má telja hrossabjúgu,
harðfisk, skötu og þorramat. Ég
komst snemma að því að rjúpur
voru henni hjartans mál og fyrir
nokkrum árum kenndi hún mér
loks að hamfletta því ég vildi
læra handtökin af henni. Elda-
mennskan tókst það vel að hún
sagði við mig: „Mikið er þetta
gott hjá þér, Jói minn.“ Það er
toppeinkunn.
Fyrir nokkrum árum fórum
við saman að þeim stöðum sem
hún elskaði mest, Fljótunum og
Torfalæk. Við byrjuðum á að
stoppa við Kaupfélag Fljóta-
manna í Neðri-Haganesvík og
síðan á Grindli hjá frændfólki.
Loks lá leiðin í Austur-Húna-
vatnssýslu að Torfalæk en lengi
vel hélt ég að hún væri bara það-
an, við hlógum oft að þeim mis-
skilningi. Þetta var frábær ferð á
ættarslóðir hennar. M.a. sagði
hún mér sögu af föður sínum,
sem mér finnst svo góð að ég
nefni hana hér. Þegar þau fjöl-
skyldan voru á ferðinni norður að
Torfalæk stoppaði hann við ána
sem skilur að Austur- og Vestur-
Húnavatnssýslur, tók út kúst og
þvoði bílinn, vildi ekki hafa skít-
inn úr vestursýslunni á honum
austur yfir.
Ég er ríkur að vera samferða
fólki eins og hún tengdó mín var.
Hún hafði yndislega nærveru og
sýndi öllu því sem við Dóra og
börnin sýsluðum áhuga. Við
pössuðum alltaf að taka myndir á
ferðum okkar og setja á Facebo-
ok svo hún hefði innsýn í ferða-
lögin, sögðum svo „þetta er fyrir
ömmu“ og hún lækaði hverja
mynd og skrifaði athugasemdir
við margar. Áhugi hennar á sínu
fólki var sannur og trúr.
Minni Ingibjargar á menn og
málefni var ótrúlegt, hún þekkti
alla með nafni og gat sagt alls
konar sögur. Hún var víðlesin
og hafði m.a. mikinn áhuga á
ævisögum. Eftir að hún varð
áskrifandi að Storytel var hlust-
að langt fram á nætur og magn-
ið sem hún komst yfir var ótrú-
legt.
Barnabörnin hafa misst mik-
ið, einn dyggasta aðdáanda sinn
og velgjörðarmann, ömmu sem
sýndi þeim mikinn áhuga og
sýndi væntumþykju sína svo vel.
Ég sendi þeim dýpstu samúðar-
kveðjur. Við þessi eldri reynum
að halda merki hennar á lofti og
eitt er víst að 6. ágúst verður há-
tíðardagur í fjölskyldunni um
ókomin ár.
Ég get ekki kvatt tengdó án
þess að nefna trú okkar beggja á
Sumarlandið. Hún var sannfærð
um að þar myndi hún hitta
Magnús sinn og eiga með honum
eilífðina. Því trúi ég líka og er
sannfærður um að við hittumst á
ný. Góða ferð í Sumarlandið,
elsku tengdó, takk fyrir að vera
þú.
Þinn tengdasonur,
Jóhann Úlfarsson.
Nú hefur hún elsku Inga okk-
ar allra lokið ævistarfi sínu með
sóma og gengið í faðm hans
Magnúsar síns, pabba okkar,
eins og hún ætlaði sér, en hún
syrgði hann alla tíð. Þau voru af-
ar samhent hjón en hann lést
langt um aldur fram.
Allt breyttist þegar Inga kom
inn í líf pabba. Hún umvafði okk-
ur, börnin hans, hlýju og tók á
móti okkur sem sínum eigin þótt
á unglings- og fullorðinsaldur
værum komin. Við kynntumst
líka pabba betur því nú urðu
heimsóknir tíðari og þegar fjöl-
skyldan stækkaði tóku jólaboðin
á sig ógleymanlegan blæ. Inga og
pabbi lögðu nefnilega nótt við
dag í að undirbúa jólahátíðina af
einstakri snilld með alls konar
uppákomum fyrir barnabörnin.
Sérstaklega má nefna þegar
pabbi settist við píanóið og spil-
aði af fingrum fram með allan
skarann allt um kring sem söng
hástöfum. Einnig þegar spurn-
ingakeppni var háð en þá reyndi
oft á snerpu til að finna upplýs-
ingar ef svarið skorti. Spurning-
arnar voru nefnilega þannig að
allir gátu tekið þátt í leiknum
eins og t.d. hversu margar skáp-
hurðir væru í eldhúsinu hennar
ömmu eða hvert væri bílnúmerið
hans afa o.s.frv. Að auki voru svo
orðaleikir og hinar ýmsu sögur
skáldaðar um fjölskylduna. Þess-
ar ógleymanlegu minningar hlýja
manni um hjartarætur, alltaf
glaumur og gleði.
Það var sérstakt og jafnvel
einstakt við margar veislurnar að
Soffíu Valgerði, móður okkar
Magnúsarbarna, var oft boðið
með í gleðskapinn. Þarna var
þroskað fólk saman komið og
ekki síst fyrir tilstilli Ingu sem
byggði upp vináttu í kringum
börnin sín þannig að öll stórfjöl-
skyldan náði að vera saman.
Inga var alltaf svo skilningsrík
og átti svo auðvelt með að setja
sig í spor annarra, var góður
hlustandi, jákvæð og afar skyn-
söm í allri ákvarðanatöku og
ráðagóð. Að auki hafði hún gott
skopskyn, var mikill húmoristi,
glaðlynd, hláturmild og hafði ein-
staklega þægilega og innilega
nærveru.
Þakklæti er okkur efst í huga
fyrir að hafa átt hana að, því betri
stjúpu og stjúptengdamömmu er
ekki hægt að hugsa sér. Hennar
er sárt saknað.
Hvíl í friði, elsku Inga okkar
allra.
Sigrún og Einar Ingi.
Elsku amma Inga.
Góðu minningarnar eru svo
ótal margar og erfitt að koma
þeim í orð. Við erum þakklát fyr-
ir ástina sem þú gafst okkur og
þína hlýju nærveru. Þú elskaðir
innilega að vera amma okkar og
við höfum alltaf fundið það.
Það er svo margt sem við mun-
um sakna og svo margt sem við
eigum þér að þakka. Margar af
okkar uppáhalds æskuminning-
um tengjast heimsóknum til þín.
Við frændsystkinin öll saman
liggjandi á dýnum á stofugólfinu.
Bíltúrar í græna Golfinum, leigja
spólur, ömmuspagettí og íspinn-
ar í eftirrétt. Göngutúrar í ísbúð-
ina eftir að hafa leikið okkur úti í
garði allan daginn. Þú að
skamma okkur fyrir að fara í
koddaslag því þá þyrlaðist rykið
út um allt. Takk fyrir að ala okk-
ur upp með kærleik, umburðar-
lyndi og fjölskylduna að leiðar-
ljósi. Vegna þín erum við öll náin
og fyrir það erum við þakklát.
Við erum heppin að hafa fengið
þessar samverustundir með þér
og munum búa að þeim alla tíð.
Þú varst líka alltaf til staðar
fyrir okkur á fullorðinsárunum
og fylgdist vel með því sem hvert
og eitt okkar tók sér fyrir hend-
ur. Þú varst svo einlæg og opin
og vildir okkur alltaf það besta.
Sýndir tæran áhuga á okkur og
okkar lífi. Takk fyrir að vera ekki
bara besta amma í heimi, heldur
líka besta vinkona sem hugsast
getur. Alltaf svo glæsileg, full af
húmor og hlýju. Það verður
skrítið að geta ekki lengur farið í
heimsókn til þín til að drekka
kaffi og spjalla um lífið og til-
veruna. Fá svo kveðjuorðin sem
alltaf komu: „farðu varlega“.
Við fengum öll að deila jólum
með þér í seinni tíð og þegar kom
að því að opna pakkana var aug-
ljóst hve margir elskuðu þig og
hugsuðu til þín. Það var eins og
þú fengir endalausa pakka, allir
vildu gefa þér gjöf og sýna þér
þakklæti. Við munum sakna þess
að heyra þig hlæja þegar þú opn-
ar gjafirnar og dásama matinn,
ekki síst ef rjúpa var á boðstól-
um.
Við vitum hversu stolt þú varst
af okkur barnabörnunum og
hversu rík þér fannst þú vera að
eiga okkur. Við vonum að þú vitir
líka hvað við erum öll þakklát
fyrir þig og hvað þú ert okkur
mikil fyrirmynd. Þú bjóst yfir svo
einstakri og aðdáunarverðri
hlýju, smitandi lífsgleði og varst
svo dugleg að minna á fegurðina í
hinu smáa. Við erum öll betri
manneskjur fyrir að hafa notið
þess að eiga þig að. Þú átt stóran
stað í hjörtum okkar elsku amma
og við söknum þín endalaust. Nú
ertu komin í sumarlandið og við
vitum að þar passið þið afi vel
upp á hvort annað. Við minnumst
þín með ævarandi ást og söknuði,
en í söknuðinum liggur engin eft-
irsjá því í minningunum um þig
er ekki feilnótu að finna. Takk
fyrir allt sem þú hefur gefið okk-
ur og Guð geymi þig, elsku amma
okkar.
Þín barnabörn,
Sindri, Jónína Ósk, Örv-
ar, Þórir, Viðar, Védís,
Ingibjörg, Sigurður,
Andri, Bergur.
Við andlát Ingibjargar systur
og míns besta vinar lýkur 76 ára
samveru og vinskap hér á jörðu.
Stóra systir, eins og ég kallaði
hana, var níu árum eldri en ég,
brósi, eins og hún kallaði mig, en
á milli okkar var bróðir sem lést
við fæðingu. Þrátt fyrir aldurs-
mun vorum við góðir vinir. Hún
var þó oft pirruð á brósa sem átti
það til að trufla þegar vinir henn-
ar voru í heimsókn eða væla svo
hún varð að taka hann með í bíó-
ferðir. Á móti var brósi ekki glað-
ur þegar hún æfði sig á fiðluna.
Þótti tónlistin og hljóðfærið öm-
urleg og hlógum við oft að þessu
síðar.
Ingibjörg var músíkölsk, gekk
vel í fiðlunámi en hætti þegar
hún giftist ung og flutti til Köben.
Hún var líka ritfær og átti auð-
velt með að setja saman texta.
Við rituðum saman nokkrar
minningargreinar og verkaskipt-
ing ætíð sú sama. Hún skrifaði
greinina og ég samþykkti. Engin
vandamál þar.
Við systkinin vorum í góðu
sambandi alla tíð og við Magnús
vorum líka miklir vinir og einnig
Ingibjörg og Vilborg. Við hitt-
umst reglulega á heimilum okk-
ar, borðuðum góðan mat með
góðu víni og skemmtum okkur
saman. Við áttum líka góðar
stundir í sumarbústöðum og víð-
ar þótt við ferðuðumst ekki oft
saman. Fórum þó á æskuslóðir
pabba á Torfalæk í A-Húna-
vatnssýslu og til útlanda bæði áð-
ur og eftir að Magnús dó. Nýlega
fórum við systkinin svo á æsku-
slóðir mömmu í Fljótum þar sem
við hittum yndislegt frændfólk.
Fyrir stuttu las ég drög að
æviminningum sem Ingibjörg
setti á blað en náði ekki að klára.
Þar segir hún m.a.: „Milli mín og
Guðmundar ríkir einlæg ást og
umhyggja og við myndum verja
hvort annað fyrir öllum heimsins
áhyggjum ef við mögulega gæt-
um. Við elskum hvort annað skil-
yrðislaust, sem betur fer.“ Þann-
ig lýsir elsku systir sambandi
okkar á sinn yndislega hátt sem
er lýsandi fyrir hana.
Ingibjörg vann í fjármálaráðu-
neytinu í 36 ár, lengst af sem
deildarstjóri og ritari ráðherra.
Hún sinnti starfi sínu af trú-
mennsku, fagmennsku og dugn-
aði, ávann sér virðingu og var
mikils metin.
Ingibjörg var heilsteypt, já-
kvæð, góð og falleg kona. Alltaf
brosandi, mikil félagsvera og
hafði yndi af því að vera með fólki
og skemmta sér. Hún var ekki
fyrir að trana sér fram en fólk
laðaðist að henni. Aldrei heyrði
ég hana kvarta, ekki heldur þeg-
ar hún veiktist og séð var hvert
stefndi. Jákvæðnin og góða skap-
ið voru á sínum stað. Hún vissi
hvað hún vildi og stjórnaði ferð-
inni til síðasta dags. Hún hafði
skoðanir á hlutunum og fór ekki
leynt með þær. En þótt henni lík-
aði ekki alltaf skoðanir eða fram-
koma annarra heyrði ég hana
aldrei hallmæla fólki. Ingibjörg
átti stóran vinahóp æsku- og
vinnufélaga og var mjög frænd-
rækin.
Hún var þó fyrst og fremst
góð eiginkona, móðir, amma og
langamma. Hún átti mestan þátt
í því að sameina sína fjölskyldu
og Magnúsar og hélt alla tíð þétt
utan um sitt fólk.
Ég, mín fjölskylda og Vilborg
sendum ykkur Dóra, Stína og
Bjössi og stórfjölskyldunni allri
dýpstu samúðarkveðjur.
Elsku systir, við þökkum þér
innilega fyrir vinskapinn og ást-
úðina. Við söknum þín mikið,
minning þín mun alltaf lifa með
okkur.
Guðmundur brósi.
Hún Stóra frænka, eins og hún
kallaði sig, kvaddi okkur hinsta
sinn á sínum áttugusta og fimmta
afmælisdegi. Vart er hægt að
hugsa sér að kveðja dyra í höll
Sumarlandsins á tignarlegri hátt.
Líkaminn var saddur lífdaga og
andinn viðurkenndi það af því
raunsæi til lífsins sem flest okkar
sem eigum tengsl við sveit og
náttúru þekkjum og virðum.
Ingibjörg átti sterkar og djúp-
ar rætur hér á Torfalæk, skírð í
höfuð ömmu okkar og alnöfnu
sinnar, var aðeins fimm ára þeg-
ar amma dó og rifjaði oft upp hve
það var sárt. Hún átti hér marg-
ar sumarstundir í sveitinni með
foreldrum sínum og bróður um
miðja síðustu öld. Þessi samvera
og tengsl í æsku urðu grunnur að
traustri vináttu sem entist til
loka og hún var eljusöm að
rækta hin síðari ár með bréfum
og símtölum. Nú er hláturmilda
röddin hljóðnuð og aðeins ljúf
minning.
Ingibjörg eignaðist tvær fjöl-
skyldur og örugglega hefur oft
reynt á þolinmæði og þraut-
seigju eins og vera ber í stórum
fjölskyldum. Hún hafði bæði eig-
inleika og frumkvæði til að skapa
eina stórfjölskyldu úr þessum
hópum.
En hún eignaðist líka aðra og
óvenjulegri fjölskyldu, því í
störfum sínum um langt árabil
var hún einkaritari um 15 fjár-
málaráðherra. Hún sagði mér að
það hefði stundum verið snúnara
að hafa stjórn á þeim en öllum
börnunum og líka að margir af
þeim héldu ennþá góðum
tengslum við hana.
Við Stóra frænka áttum í ný-
liðnum maímánuði langa sam-
verustund á heimili hennar.
Sennilega fundum við bæði að
það yrði sú hinsta hérna megin
Sumarlandsins.
Við Ella og Jón bróðir sendum
öllum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu þína
kæra frænka.
Jóhannes Torfason.
Það er með miklum trega að
ég kveð frænku mína og kæra
vinkonu Ingibjörgu Björnsdótt-
ur, sem andaðist á 85 ára afmæl-
isdegi sínum, hinn 6. ágúst.
Nafnið fengum við Ingibjar-
girnar frá ömmu okkar Björns-
dóttur, húsfreyju á Torfalæk.
Það voru ekki margar stelpurnar
sem fæddust inn í Torfalækjar-
fjölskylduna af okkar kynslóð og
aðeins tvær bárum við nafn
ömmu okkar. En það var ekki
bara Ingibjargarnafnið sem
tengdi okkur frænkurnar. Vin-
skapur var alla tíð mikill á milli
foreldra okkar, bræðranna
Björns L. og Jónasar B., og einn-
ig mæðra okkar, Halldóru og
Guðrúnar. Á milli þeirra ríkti
vinátta og trúnaðartraust sem
síðan gekk í arf.
Áður en faðir minn kvæntist
var hann tíður gestur á Mána-
götunni og myndaðist þá streng-
ur milli hans og litlu frænkunn-
ar, strengur sem aldrei slitnaði.
Þegar Ingibjörg steig sín
fyrstu skref í atvinnulífinu þá var
það undir handarjaðri frænda
síns, og þegar hann eignaðist sín
börn var hún mætt til að passa.
Það kom svo í minn hlut að passa
hennar börn og var ég eitt sumar
í vist hjá þeim Ingibjörgu og Við-
ari á Hvanneyri þar sem þau
bjuggu þá. Minningar mínar frá
þessum tíma eru bjartar.
Þegar leið á æviskeið okkar
varð aldursmunurinn smám
saman að engu. Stóra systir sem
hún áður var í mínum huga varð
nú bara systir. Þannig töluðum
við saman öll hin síðari ár.
Fyrir nokkru keypti ég rós í
garðinn minn. Rósina valdi ég af
kostgæfni. Ég vildi fegurstu rós
sem völ væri á. En eins og stund-
um gerist náði rósin sér ekki á
strik og virtist ekki ætla að ná að
springa út. Þar til að upp rann 6.
ágúst, þá var sem rósin vaknaði
til lífsins, hún sprakk út og
breiddi úr sér. Það var engu lík-
ara en hún væri að láta mig vita
að minningin um Ingibjörgu
frænku mína mun alltaf vera
nærri, lifandi eins og rósin sem
vaknaði á því augnabliki sem hún
kvaddi. Blessuð sé minning
hennar.
Öllu hennar fólki sendum við
Guðmundur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingibjörg Jónasdóttir.
Ingibjörg
Björnsdóttir