Morgunblaðið - 09.09.2021, Blaðsíða 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2021
✝
Sólveig Sigurð-
ardóttir fæddist
22. október 1946.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund 29. ágúst
2021. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Jónsson frá
Þorvaldsstöðum í
Breiðdal, f. 23.5.
1916, d. 16.4. 1986
og Ásta Gunnsteins-
dóttir frá Nesi við Seltjörn, f. 10.1.
1920, d. 21.11. 1998. Sigurður og
Ásta giftust 10. janúar 1945. Börn
þeirra eru auk Sólveigar: Gunn-
steinn, f. 29.9. 1950 og 2 börn sem
dóu í frumbernsku.
Hinn 16. september 1967 giftist
Ólaf, f. 22.4. 1978, kvæntur Svein-
borgu Petrínu Jensdóttur og eiga
þau 3 börn, Ólöfu Sólveigu, Jens
Sævar og Gabríel Ómar. Einnig
eignuðust þau dreng árið 1977
sem lést í fæðingu.
Sólveig starfaði sem barn og
unglingur í verslun foreldra
sinna, Steinnesi. Veturinn 1963-64
gekk hún í Húsmæðraskólann og
starfaði í framhaldinu á Brauð-
stofunni Vesturgötu í nokkur ár.
Var heimavinnandi meira og
minna næstu 15 árin og sá um
uppeldi barna sinna. Réð sig til
starfa hjá Trausta, félagi sendibíl-
stjóra, árið 1984 og starfaði þar í
rúm 20 ár eða til 2006 og sama ár
hóf hún störf á Grund, hjúkr-
unarheimili. Var hún þar meðan
heilsan leyfði og lét af störfum ár-
ið 2018 á sjötugasta og öðru ári.
Útför Sólveigar fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 9. sept-
ember 2021, og hefst athöfnin kl.
13.
Sólveig Ómari
Bjarnasyni, f. 25.11.
1946. Foreldrar
hans voru Bjarni
Sigurður Jakobsson,
f. 20.7. 1899, d. 15.5.
1973 og Kristín
Brynhildur Davíðs-
dóttir, f. 14.6. 1908,
d. 6.8. 2007. Eign-
uðust þau 4 börn;
Ástríði Kristínu, f.
14.8. 1971, gift Dani-
el Breton og eiga þau 2 dætur,
Sólveigu Rún, í sambúð með Haf-
þóri Inga Rögnvaldssyni, og Hel-
enu Rós, Sigurð, f. 6.1. 1973,
kvæntur Völu Rebekku Þorsteins-
dóttur og eiga þau 3 syni, Ómar
Atla, Þorstein Tjörva og Dag Má,
Mamma mín er látin. Þetta hef-
ur verið mín tilhugsun síðan ég var
lítill piltur, hefur nú orðið að veru-
leika. Mamma var alltaf til staðar,
hún hringdi í mig á hverju kvöldi,
hún vakti yfir mér þegar eitthvað
bjátaði á, hún hughreysti mig þeg-
ar ég gat það ekki sjálfur.
Ég var litli strákurinn hennar
mömmu, og mamma var svo sann-
arlega einstök, dýrlingur í mínum
augum. Það var ekkert sem ég
myndi ekki gera fyrir mömmu, og
það var ekkert sem mamma myndi
ekki gera fyrir mig. Ef mér leið illa
eða eitthvað kom fyrir á seinni ár-
um fékk ég alltaf símtal, það var
eins og hún fyndi á sér eða vissi að
nú þyrfti ég að heyra í mömmu.
Sem lítill rauðhærður strákur
með krullur og útstæð eyru var ég
auðvelt skotmark fyrir stríðni og
leiðindum í skóla. Það sem gaf mér
styrk og vissu um að þetta yrði allt í
lagi var að þegar ég kæmi heim var
þar mamma mín sem beið.
Á tvítugsaldri fór mér að ganga
vel í skóla, og ég held að ég hafi
ekki séð mömmu stoltari af mér en
þegar ég fékk tækifæri til að kenna
við háskóla, ég hugsaði alltaf að
hún væri svo stolt að ég væri kenn-
ari eftir allt sem gekk á í grunn-
skóla, en mamma átti draum um að
vera kennari á yngri árum, vonandi
var hún örlítið stoltari af mér fyrir
vikið.
Ég man enn eins og það gerðist í
gær þegar mamma hringdi í mig
fyrir sex árum á óvanalegum tíma,
ég vissi strax að eitthvað var að.
Hún átti svo erfitt með að segja
mér, en sagði að nú væri komið að
sér, Óli minn, hún væri orðin veik.
Ég reyndi nú að hughreysta
mömmu, en fljótlega áttaði ég mig
á því að það var mamma sem var
enn að hughreysta mig, litla gutt-
ann sinn, hún var ekki að hugsa um
sjálfa sig frekar en nokkurn tíma
áður.
Síðasta ár í lífi mömmu finnst
mér vera mest táknrænt fyrir
hana, þrátt fyrir gríðarlega mikil
veikindi reyndi hún alltaf að vera til
staðar þegar við fjölskyldan komu í
heimsókn. Minningar mínar og
samverustundirnar á spítalanum,
mamma, voru þær dýrmætustu
sem ég á, þú varst aldrei byrði,
hvað þá að þú værir bara vesen eins
og þú sagðir í sumar. Best var að fá
að sitja hjá þér, mamma.
Þremur dögum áður en mamma
ákvað að hvíla sig svaf ég hjá henni
um nóttina. Ég kvaddi mömmu, sá
að hún var aðeins með augun opin,
og þegar hún sá mig, með tár sem
runnu niður vanga, glaðopnaði hún
augun sín sem hún hafði ekki opnað
almennilega í nokkra daga, lyfti
upp örmagna höndum sínum og
tók utan um og kyssti mig allan og
sagði að ég þyrfti ekki að hafa
áhyggjur af sér og að hún elskaði
okkur. Mamma mín sem var eins
veik og nokkur getur verið en var
enn að hugsa um og hughreysta
litla strákinn sinn. Hún vildi ekki að
við fjölskyldan hefðum áhyggjur af
sér.
Þegar við hittumst aftur,
mamma, þá veit ég ekki hvað ég á
að segja, því þú veist allt, manstu.
Farðu nú að leyfa mér að hugsa um
þig og hvíldu þig smá þangað til ég
kem. Mamma, þú ert góðhjart-
aðasta, yndislegasta, klárasta og
besta mamma sem ég hef getað átt,
engar áhyggjur af okkur, þetta
verður allt í lagi, því eins og ég vissi
þá og veit enn þá hef ég alltaf
mömmu mína hjá mér.
Þinn að eilífu,
Ólafur (Óli).
Í dag fylgi ég í hinsta sinn Sól-
veigu tengdamömmu minni með
söknuð í hjarta.
Ég hef fengið að njóta þess
síðustu 23 ár að geta kallað hana
tengdamömmu. Sólveig var mjög
skemmtileg, alltaf hress og glöð,
hún gerði aldrei upp á milli
manna.
Mín fyrsta minning um þig er
þegar ég kom á Nesbala í fyrsta
skiptið og þú varst að koma frá
mömmu þinni, ég var inni í her-
berginu hans Óla, þú kemur inn
og segir að ég ráði því hvort þú
setjist upp í hjá okkur eða við
komum fram í eldhús til að
spjalla.
Þú varst búin að rekja úr mér
allt eftir svona 2 tíma. Við urðum
strax miklar vinkonur.
Þinn tími var á kvöldin á milli
22 til svona 3. Það var ekkert
óeðlilegt við það að kíkja í heim-
sókn til þín kl. 12 á miðnætti,
setjast við eldhúsborðið og
spjalla, þá var tími fyrir heim-
sóknir að þínu mati.
Oft dróst þú upp spilin til að
spá fyrir þér og öðrum, kíktir
jafnvel í einn og einn bolla, ef þér
leist eitthvað illa á spilin lést þú
mann bara draga aftur.
Börnin mín þrjú eru svo lánsöm
að geta kallað þig ömmu, alltaf
spurðir þú um þau í hvert skipti
sem maður heyrði í þér.
Þú varst alltaf til í spjall, alveg
sama hvað þú varst að gera eða
fara, alltaf virtist þú hafa tíma fyrir
mann. Ekkert var of mikið fyrir
þig, elsku Sólveig mín.
Það er svolítið langt síðan síminn
minn hefur hringt, þú á línunni að
spyrja um okkur og segja góða
nótt. Ég veit þú heldur áfram að
fylgjast með okkur og athuga hvort
við séum með grænt hjá okkur, ég
á mikið af minningum í bankanum
sem ég get yljað mér við og sagt
börnunum okkar frá.
Takk, elsku Sólveig, fyrir allt
sem þú hefur kennt mér og skilið
eftir hjá mér.
Takk fyrir þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Petrína (Peta).
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína, Sólveigu Sigurðar-
dóttur.
Það var sumarið 1992 að ég fór
fyrst að venja komur mínar á Nes-
bala 19 þegar ég og Siggi sonur
hennar fórum að rugla saman reyt-
um okkar. Ég man að ég var dálítið
stressuð þegar kom að því að hitta
foreldra nýja kærastans í fyrsta
skiptið en komst fljótt að því að það
var óþarft. Frá fyrstu stundu var
mér mætt með hlýju og góðvild.
Fyrstu árin okkar Sigga saman bjó
ég að mestu á Nesbalanum þar
sem mér var tekið sem einni af fjöl-
skyldunni. Fljótt komst ég að því
hvað Sólveig var skemmtileg kona.
Hún var ekki vön að skafa utan af
hlutunum og var alltaf í góðu skapi.
En svo var Sólveg alveg sérstak-
lega góð kona sem vildi öllum vel og
gerði ekki mannamun. Þannig að
það var alltaf gott og skemmtilegt
að vera í návist hennar og áttum við
sérlega gott vináttusamband. Þeg-
ar við Siggi eignuðumst strákana
okkar var Sólveig alltaf boðin og
búin að aðstoða með þá. Drengirnir
voru velkomnir hvenær sem var í
næturgistingu þar sem var dekrað
við þá og gjarnan spilað á spil langt
fram eftir öllu. Áttu þeir eins og öll
barnabörnin gott og fallegt sam-
band við ömmu sína. Þær eru og
ógleymanlegar margar ánægju-
stundirnar sem við áttum öll saman
og er gott að hugsa til þeirra nú.
Sólveig gekk í gegnum afar erfið
veikindi á síðustu árum og var erf-
itt að horfa á hana hverfa sjónum
okkar, ef svo má segja, síðasta árið.
Varð hún vafalaust hvíldinni fegin.
Elsku Ómar tengdapabbi, Siggi
minn, Ásta og Óli, þetta er búinn að
vera erfiður tími en þið hafið staðið
eins og klettur við hlið hennar og
megi guð og góðar minningar veita
ykkur styrk á þessari stundu.
Við leiðarlok er mér efst í huga
þakklæti fyrir tíma minn með Sól-
veigu. Ég datt svo sannarlega í
lukkupottinn þegar ég eignaðist
hana sem tengdamóður og eigum
við fjölskyldan öll eftir að sakna
hennar sárt.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Sólveig, takk fyrir allt.
Vala Rebekka Þorsteinsdóttir.
Amma mín. Þú ert ljósið í lífi
mínu sem gerir allt bjartara. Á
köldum vetrardögum gat ég komið
og spjallað við þig um hvað sem var
og þú læknaðir öll hjartans mál
með orðum þínum, þér fannst svo
gaman að tjá þig við aðra, að sitja
tímunum saman við eldhúsborðið
og bara spjalla við alla sem löbbuðu
inn um dyrnar.
Þú kenndir mér svo margt sem
ég veit nú í dag en fyrst og fremst
kenndir þú mér að vera ég, þú
kenndir mér að vera sterk, þrjósk
og að ég ætti aldrei að taka nei fyrir
svar því að þú trúðir því að ég gæti
allt sem heimurinn byði upp á, takk
fyrir það.
Mér finnst erfitt að hugsa um að
framtíðarbörnin mín muni aldrei
kynnast þér, en ég mun gera mitt
besta að kenna þeim allt sem þú
kenndir mér, og mun ást mín til þín
lifa með mér að eilífu.
Í dag er heimurinn ósanngjarn
því guð gaf mér sálufélaga með tak-
markaða tímasetningu, en ég vil
samt þakka guði fyrir að gefa mér
þig að ömmu og er þakklát fyrir all-
ar stundir sem hann gaf okkur
saman og munu þær ætíð lifa með
mér. Ég elska þig.
Þín að eilífu,
Ólöf Sólveig (Óla Sól).
Elsku amma okkar. Það er erfitt
að átta sig á hvar maður á að byrja.
Þú átt stóran þátt í uppeldi okkar
og hvernig við erum í dag sem per-
sónur. Við öll höfum lært mikið af
þér og varst þú með svör við öllum
okkar spurningum. Ef eitthvað var
að angra okkur vissum við að við
gætum alltaf leitað til þín á Nesbal-
anum.
Það var alltaf mjög eftirsóknar-
vert að gista á Nesbalanum því að
það var alltaf nóg af ýmsum kræs-
ingum eins og kökur og smurbrauð
en svo var amma alltaf til í að skjót-
ast út í búð ef við vildum eitthvað
sérstakt. Það var líka regla á Nes-
balanum að við fengum aldrei að
fara svöng í háttinn og kom það
ósjaldan fyrir að við fengum köku
og mjólk rétt áður en við fórum upp
í rúm. Svefntíminn á Nesbalanum
var einnig töluvert sveigjanlegri en
það sem við vorum vön. Rútínan
var yfirleitt sú sama, við byrjuðum
að baka eða spila eða bæði um kl. 9-
10 að kvöldi því þá var amman í ess-
inu sínu. Alltaf í kringum jólin voru
sortirnar bakaðar á kvöldin og þeg-
ar við vorum að gista var spilað oft
langt fram á kvöld. Amma hafði
alltaf mjög gaman af að spila og
kenndi hún okkar mörg spil, m.a.
ólsen-ólsen og kana. Þegar við vor-
um yngri vorum við öll mjög sig-
ursæl í spilum gegn ömmunni og á
tímabili tapaði hún öllum spilaleikj-
um á móti barnabörnunum sínum.
Þegar við urðum aðeins eldri tók-
um við eftir því að amma var ekki
alltaf að spila eftir sinni bestu getu
heldur leyfði hún okkur að vinna.
Eftir að við tókum eftir því var
amma allt í einu mjög góð í spilum
og kom það okkur barnabörnunum
í opna skjöldu. Ekki vitum við fyrir
víst af hverju hún leyfði okkur að
vinna en mögulega gæti það tengst
keppnisskapinu sem flest af hennar
barnabörnum hafa. En þetta er eitt
af því sem einkenndi ömmu okkar,
hún hugsaði alltaf um aðra á undan
sér. Það skipti ekki máli hvað við
báðum um eða þurftum, amma var
alltaf til staðar.
Að sýna góðmennsku, að hafa
þrautseigju, aðstoða aðra og að
hafa húmor fyrir lífinu er bara brot
af því sem þú sýndir okkur og
kenndir. Þú tókst á móti okkur öll-
um með opnum örmum og vissum
við alltaf að þú værir í okkar horni
að hvetja okkur áfram. Þú mótaðir
og kenndir okkur svo margt sem
við munum nota á okkar lífsleið og
vonandi náum við svo að kenna
okkar börnum það sama. Við vilj-
um þakka þér, elsku amma, fyrir
allar stundirnar, hláturinn og góðu
minningarnar sem við eigum. Takk
fyrir allt sem þú gafst okkur í lífinu,
við elskum þig.
Kveðja,
Sólveig Rún, Ómar Atli, Ólöf
Sólveig (Óla Sól), Þorsteinn
Tjörvi, Helena Rós, Dagur
Már, Jens Sævar og Gabríel
Ómar.
Þau eru nokkur kennileitin á
Seltjarnarnesinu. Má þar nefna
Gróttu, Gamla Mýró og Nes, þaðan
sem við Sólveig erum ættuð, ásamt
mörgum öðrum. Ef hægt væri að
tala um persónur sem kennileiti
væri Sólveig Sigurðar frænka mín
eitt af þeim, svo stór var hennar
persónuleiki. Flestir ef ekki allir
innfæddir Seltirningar þekktu
hana, og margir, margir fleiri.
Allir af kynslóð foreldra okkar
Sólveigar eru gengnir og þó nokk-
ur tollur hefur verið tekinn af okk-
ar kynslóð og er nú komið að leið-
arlokum hjá henni, en mikið vildi ég
að svo væri ekki, því hún var ein-
hvers konar hlekkur sem hélt keðj-
unni saman. Vonandi höfum við
systkinabörnin sem eftir lifa dug í
okkur til að endurnýja þennan
hlekk.
Ég man ekki eftir mér öðruvísi
en að Sólveig væri í lífi mínu, en við
vorum systrabörn og mikill sam-
gangur í fjölskyldunni sem var stór,
hélt vel saman, og má segja að allir
hafi verið með nefið ofan í hvers
manns koppi og þannig vildu þau
hafa það. Nokkur aldursmunur var
á okkur Sólveigu. Ég var bara
Gunni litli, og þegar ég náði fullorð-
insaldri var hún löngu komin með
eiginmann. Eftir það voru það Sól-
veig og Ómar eða Ómar og Sólveig.
Þau áttu gott líf saman og eignuð-
ust þrjú frábær börn sem þau gátu
alltaf verið stolt af. Út frá þeim er
kominn myndarlegur barnahópur.
Þótt stundum liði nokkur tími á
milli þess að við hittumst hin síðari
ár var alltaf eins og við hefðum hist í
gær. Þá skiptumst við á upplýsing-
um um allt milli himins og jarðar en
þó aðallega fjölskyldumál en við
ræddum líka oft um pólitík. Aldrei
kom maður að tómum kofunum hjá
henni og hana skorti aldrei orð, var
reyndar mjög hnyttin og skemmti-
leg í tilsvörum en meiddi þó aldrei.
Ég reyndi yfirleitt að komast í
afmæli Sollu systur minnar í júní ár
hvert til að hitta Sólveigu en það
tókst þó ekki í ár og nú er þeim
kafla lokið en minningin um þessa
stórskemmtilegu persónu sem Sól-
veig var mun ylja mér um ókomna
tíð.
Fjölskylda mín og ég sendum
Ómari, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur og þykir leitt að
geta ekki gert það í eigin persónu
þar sem Covid-19-reglur á Íslandi
hamla því.
Blessuð sé minning Sólveigar
frænku minnar.
Gunnar Guðmundsson.
Spilin sem Sólveig vinkona hafði
á hendi voru góð framan af. Svo
kom spaðatían, að endingu spaðaás-
inn og nú er komið að kveðjustund.
Við Sólveig kynntumst þegar ég
byrjaði að vinna hjá Trausta, félagi
sendibifreiðastjóra, haustið 1996.
Fljótlega bundumst við sterkum
vináttuböndum og það var gott að
eiga hana að. Hún sagðist vera
mamma mín í Reykjavík og kallaði
mig elsku stelpuna sína. Fallegra
verður það ekki. Eftir að við hætt-
um að vinna saman fluttust fundir
okkar í eldhúskrókinn á Nesbalan-
um þar sem boðið var upp á kaffi,
kók og sígó. Sjaldan sátum við þar
einar enda var heimilið eins og fé-
lagsmiðstöð. Jafnvel vinkonur mín-
ar komu þangað með mér. Fólk
dróst að Sólveigu sem var ein
skemmtilegasta kona sem ég hef
kynnst. Hún var hnyttin í tilsvörum
og gerði ekki mannamun, talaði
eins við alla.
Sólveig kenndi mér margt og
þar á meðal að spá í spil. Þær eru
ógleymanlegar stundirnar þar sem
hún komst að öllum mínum leynd-
armálum með spilabunkanum og
nú verður ekki oftar setið í eldhús-
króknum hjá Sólveigu og kíkt í spil.
Enginn prins verður þar oftar „tví-
uppsleginn“ og eftir situr spaðaás-
inn. Skemmtilega vinkona mín á
Nesinu, næturhrafninn Sólveig, er
öll. Elsku Ómar, Ásta, Siggi, Óli og
fjölskyldan öll, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Eyrún Ingadóttir.
Elsku Sólveig okkar fékk hvíld-
ina 29. ágúst 2021 eftir erfið veik-
indi til margra ára en alltaf hress
og kát. Skólasystur úr Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur og
saumaklúbbsvinkonur til 55 ára
kveðja yndislega konu með þakk-
læti fyrir árin sem við áttum sam-
an.
Það gerist margt á langri leið
um lífsins krókasveiga.
En okkur sýndist gatan greið,
sem öll við virtumst eiga.
Víða liggja vegamót
vinir dreifast hér og hvar.
Allir leita að lífsins rót,
og ljúfri mund með kærleikshót
svo vonir allar vaka megi þar.
Árin líða allt of fljótt,
þau óðum renna brott frá mér,
er sérhver dagur, sérhver nótt
með sér tekur ofur hljótt
vini sem voru kærir þér.
Það fækkar óðum flokknum í
er forðum gengu hrund og sveinn.
Þá brosti sólin björt og hlý,
þó bleik hún leynist nú við ský.
Því minningarnar á að lokum einn
(S.Ó.G.)
Guðný, Guðrún, Erna, Frið-
björt, Kristín og Pálína.
Sólveig
Sigurðardóttir
Það hafa vaxið
mörg fögur blóm fyr-
ir vestan og eitt þeirra var tengda-
móðir mín Magdalena. Kynngi-
magn og kraftur Vestfjarða virðist
gjarna búa í þeim sem þar vaxa
upp og þannig var um Magdalenu
og hennar ættmenni. Sprottin úr
ægifögru umhverfi Skutulsfjarðar,
mynni gjöfulla fiskimiða en um leið
óútreiknanlegra afla náttúru og
mannlífs. Hennar fólk kynntist
snemma miskunnarlausum greip-
um hafsins og duttlungum heims-
faraldra. Jóhanna móðir hennar
var aðeins fimm ára þegar faðir
hennar fórst á sjó. Sú merka og
sterka kona missti síðar mannsefni
sitt og barnsföður úr spænsku
veikinni og frumburð þeirra ungan
úr taugaveiki. En áfram var haldið
með reisn, styrk og stolti. Það voru
einmitt einkenni Magdalenu,
glæsileg reisn, viljastyrkur, stolt
og staðfesta. Með bjargfastri
ákvörðun um að láta ekkert og
engan beygja sig. Henni var sér-
Magdalena Soffía
Ingimundardóttir
✝
Magdalena
Soffía Ingi-
mundardóttir
fæddist 30. desem-
ber 1932. Hún lést
12. ágúst 2021.
Útför Magdalenu
hefur farið fram í
kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
lega annt um að réttu
máli væri hvergi hall-
að og lét sig réttinda-
baráttu kvenna
miklu varða, hug-
myndarík og áræðin.
Kom málefnum á
skrið og kláraði með
reisn það sem hún
tók sér fyrir hendur,
allt fram á síðasta
dag.
Magdalena stóð
með sínum og vildi veg þeirra sem
mestan. Hún naut þess að segja frá
og deila sinni lífreynslu. Hvort sem
það var í matarboðum, ferðum
með henni vestur eða óteljandi
sumarbústaðaferðum þá fengum
við að heyra litríkar sögur af henn-
ar uppvexti, ferðalögum og lífsæv-
intýrum. Það verður tómlegt án
Magdalenu og barnabörnin hafa
mikils misst. Sögurnar munu lifa
og krafturinn og kynngimagnið
fylgja afkomendum hennar og
hjálpa þeim að takast á við lífið
með hugrekki og glæsibrag í anda
Magdalenu og „elska inn í merg“
eins og hún sagði svo oft.
Það er ekki sjálfsagt að eiga
tengdamóður sína að vini en þann-
ig fannst mér samband okkar vera
alla tíð, gagnkvæm virðing og
traust. Á þann hátt kveðjum við
hana nú, með virðingu og þökk í
hjarta.
Ingólfur Klausen.