Morgunblaðið - 09.09.2021, Blaðsíða 47

Skólabílstjórinn
minn hann Mansi er
látinn. Mínar æsku-
minningar frá ferða-
lögum mínum í skól-
ann um Efri-Jökuldal eru margar
samofnar Mansa. Pabbi skutlaði
mér á snjósleða um kaffileytið á
sunnudegi í Eiríksstaði til Díu og
Bögga því Mjósundin voru gjarnan
ófær. Mansi kom á hvíta langa
Landrovernum sínum þangað að
sækja mig og börnin á Eiríksstöð-
um. Ekki kom til greina af hans
hálfu að leggja í hann fyrr en við
börnin höfðum horft á barnaefnið í
sjónvarpinu. Svo var lagt af stað.
Neðan Hóla lenti bíllinn út úr slóð-
inni en ekki tók langa stund fyrir
Mansa að koma bílnum á slóðina
aftur, smá þæfingur í Kinninni. Á
Grund tók hann sín eigin börn í
skólabílinn og síðan var komið við á
bæjunum koll af kolli út Efri-Dal-
inn, með tilheyrandi töfum í Há-
konarstaðamjósundum og Arnórs-
staðahvammi. Komum í skólann
heilu og höldnu um kvöldið, enginn
bílveikur því alltaf passaði hann að
þeir sem áttu vanda til bílveiki sætu
fram í, ég var þar á meðal. Betri og
hlýrri mann var ekki hægt fyrir lítið
barn að hafa á langri og oft erfiðri
leið í skólann fyrir tíma daglegra
snjóruðninga. Ég á honum margt
gott að þakka frá þessum ferðalög-
um.
Innilegar samúðarkveðjur til
Kollu, Stefu, Kobba, Grétars og
fjölskyldna þeirra.
Blessuð sé minning Mansa.
Margrét Aðalsteinsdóttir.
Þá er Karl Jakobsson, sem ávallt
var kallaður Mansi, fyrrverandi
bóndi á Grund Jökuldal og fóstri
minn, farinn. Hann kvaddi í skref-
inu; undir stýri kyrrstæðs bíls síns
fyrir utan heimili hans á Egilsstöð-
um. Eins og Kobbi sonur hans seg-
ir: Keyrði inn í eilífðina. Fer vel á
því en þeir eru ófáir kílómetrarnir
sem Mansi á að baki á hinum ýmsu
farartækjum, um vegakerfi lands-
Karl Sigurður
Jakobsson
✝
Karl Sigurður
Jakobsson
fæddist 25. júlí
1937. Hann lést 23.
ágúst 2021. Útförin
fór fram 4. sept-
ember 2021.
ins og þá ekki síður
um fjöll og firnindi.
Hann yfirgefur þessa
jarðvist síðastur Ei-
ríksstaðasystkina en
Mansi var yngstur
fimm systkina: Kæju,
Gunnlaugs, Unnu og
Nönnu móður minn-
ar.
Mansi var stór
maður í öllum skiln-
ingi þess orðs, að lík-
amsbyggingu og stór í hugsun.
Hugmyndaauðgi hans virtist tak-
markalaus, margar hugmyndir sem
hann reifaði í mín eyru og annarra
virtust fjarstæðukenndar en þegar
fram liðu stundir kom oftar en ekki
á daginn að hann vissi lengra en nef
hans náði. Hann var einhvern veg-
inn stærri en lífið sjálft.
Sem polli horfði ég gapandi á
þennan stórbrotna frænda minn
segja af ævintýrum sínum við eld-
húsborð systur sinnar, þegar Mansi
kom við heima á ferðum sínum um
landið. Hann var frábær sögumað-
ur og hafði lag á því að tala við börn
eins og þau væru fullorðin. Mansi
sagði einboðið að ég kæmi í sveit til
sín sem varð og það er reynsla sem
ég hefði ekki viljað vera án. Bænd-
ur þurfa að bjarga sér, það var ekk-
ert farið út næstu búð og Mansi var
þúsundþjalasmiður. Einkum lét
honum vel að gera við alls kyns
tæki og tól, vélar og farartæki. Ég
var ekki gamall þegar ég var farinn
að keyra hjá honum traktora og
jeppa en þetta er vel að merkja fyr-
ir hálfri öld.
Vitaskuld er ekki hægt að tíunda
öll þau minnisstæðu atvik frá þeim
tíma sem ég var í sveit á Grund hér.
Eins og þegar ég húrraði með
Ferguson-dráttarvélina aftan á
heybindivél þannig að brettið gekk
inn í vatnskassann. Því bjargaði
Mansi með að fá kaffikorg á næsta
bæ til að kítta í gatið og það dugði á
vélina árum saman. Skipaði mér
svo að setjast aftur undir stýri því
öðrum kosti yrði aldrei gagn af mér
við akstur – ég yrði taugaveiklaður.
Sú saga verður ekki sögð hér né
aðrar. Þetta er auðvitað efni í bók.
Mansi gaf lítið fyrir bauk mitt í
höfuðborginni. Sagði mér að
skammast austur og skrifa viðtals-
bók; æviminningar hans sjálfs þar
sem tæpt væri á ævintýralegum
ferli, meira vit væri í því. Eða kvik-
myndahandrit, austra, sem ætti að
fjalla um veiðiþjófa og hreindýra-
veiðar. Ég hlýddi ekki og nú verður
ekki af því. Grípum daginn.
Ég vil senda Kollu, Stefu, Kobba,
Grétari og fjölskyldunni allri mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Ég á
erfitt með að sjá fyrir mér tilveruna
án þess að Mansi sé hluti hennar.
Hún verður ekki eins litrík og
skemmtileg, svo mikið er víst.
Jakob Bjarnar Grétarsson.
Við viljum minnast afa okkar,
eða afa Mansa eins og við kölluðum
hann. Margar af okkar bestu minn-
ingum um afa Mansa eru tengdar
við Grund á Jökuldal. Þar fórum við
með honum í smalamennsku,
plöntuðum trjám og hann kenndi
okkur stelpunum mikilvægustu
kennileitin. Á Grund kenndi afi okk-
ur líka að spila millu og var hann
enn ósigraður millumeistari.
Afi Mansi sótti oft Ísold og Hóffý
suður á Hornafjörð á móti mömmu
þeirra. Þær fengu afa til að stoppa í
nánast hverri ferð í sjoppunni á
Djúpavogi til að kaupa ís í brauði.
Afi fékk sér ekki ís, afi fékk sér
rauða papriku og stundum kaffi-
bolla með. Afi var mjög nýtinn og
borðaði hann alla paprikuna, kjarn-
ann, fræin og jafnvel stilkinn. Hann
var ekki bara nýtinn heldur einnig
handlaginn. Eitt sinn safnaði hann
mandarínukössum og bjó til eftir-
líkingu af Eiríksstaðakirkju. Kirkj-
una setti hann út í fjárhús með
músaeitri. Afi safnaði einnig brotn-
um snjóstikum og bjó til úr þeim
skóhorn. Þegar Anna Birna flutti að
heiman gáfu afi Mansi og amma
Kolla henni skóhorn, sem afi bjó til
handa henni í innflutningsgjöf.
Þetta skóhorn var hins vegar app-
elsínugult, en ekki gult eins og flest
skóhornin sem hann bjó til. Það var
vegna þess að þetta skóhorn var bú-
ið til úr klóakröri en ekki vegstiku.
Afi tók það einnig skýrt fram og var
það mjög mikilvægt að þetta var
sannarlega ónotað klóakrör.
Þegar Hóffý var u.þ.b. 10 ára var
hún alltaf að biðja foreldra sína um
að sækja sig og skutla. Þau fóru í
átak og neituðu að skutla henni til
að fá hana til að ganga. Það virkaði
heldur betur vel því Hóffý snar-
hætti að hringja. Hins vegar kom
það seinna í ljós að Hóffý hringdi þá
bara í afa í staðinn, því hann var allt-
af til í að skutla. Afi kenndi okkur
mikið um bíla og fengum við senni-
lega allar að „stýra“ bíl í fyrsta
skipti í kjöltunni á afa. Í smala-
mennsku keyrði afi okkur iðulega
milli staða og sendi okkur upp í
brekkur að reka fé. Á seinni árum
var Helga Kolbrún í því hlutverki.
Afi var mikill sögukall og var smala-
mennskan engin undantekning þar
á. Varla var hægt að fara út úr bíln-
um til að smala, því þá missti maður
úr sögunni.
Afi var mikill bílakall. Eitt sinn
var Anna búin að tína svo mikið af
steinum að pabbi sagði henni að hún
gæti ekki tínt fleiri því það væri ekki
pláss í bílnum. Anna svarar um hæl
að þetta væri ekkert mál því afi væri
á Hilux og það væri nægt pláss í
skottinu hjá honum. Katrín Jökla
var ekki há í loftinu þegar hún
þekkti það á vélarhljóðinu að afi
væri að koma. Bílakallinn hann afi
var einnig duglegur að kaupa vara-
hlutabíla og púsla saman í nýja.
Einn góðan fimmtudag frétti afi að
Ísold langaði að eiga einn varahluta-
bílinn, sem átti að henda. Afi hringdi
þá í Ísold til að gefa henni bílinn, og
sagði: „Þetta er bara svona fimmtu-
dagsgjöf.“ Svona var afi. Hann var
oft að færa okkur glaðninga og
Katrín fékk alltaf „Katrínarnammi“
í blokkinni hjá honum.
Vertu sæll elsku afi Mansi.
Afastelpurnar þínar,
Ísold, Hólmfríður, Anna Birna,
Helga Kolbrún og Katrín
Jökla Jakobsdætur.
Í dag kveð ég frumkvöðul, þús-
undþjalasmið og tengdaföður minn,
Karl Jakobsson eða Mansa eins og
hann var kallaður. Hann var bæði
stórbrotinn og margslunginn maður
sem fékk endalausar hugmyndir þó
misgóðar væru auðvitað. Þó líkam-
inn væri búinn hin síðari ár var and-
leikinn eins og í tvítugum manni.
Það geislaði af Mansa, áhugi og
ástríða á því sem huga hans greip.
Hvers manns hugljúfi og alltaf tilbú-
inn að aðstoða. Ef hann vissi af ein-
hverjum ráðagerðum hjá manni
fékk maður iðulega óumbeðið og
fljótt símtal þar sem Mansi var bú-
inn að skoða málið á netinu og lagði
til leiðir og lausnir að markmiðinu.
Mansi var mikil félagsvera og frá-
sagnarhæfileikarnir einstakir. Þær
eru ótal stundirnar yfir kaffibolla á
Grund eða í Kelduskógum þar sem
maður fékk ýmist sögur úr Jökuldal
eða sögur af jeppaferðum. Allar
voru þessar sögur sagðar af slíkri
innlifun og með þeim hætti að þær
munu fæstar gleymast. Grund í Jök-
uldal var hans hjartastaður. Það tók
tíma að aðlagast símasamskiptum
við Mansa. Hringt var jafnvel tvisv-
ar, þrisvar á dag til að segja manni
einhverjar hugmyndir eða útfærslur
á því sem gera þyrfti. Þessi símtöl
voru gjarnan stutt og enduðu nánast
í miðri umræðu með þessari setn-
ingu: „jæja, vertu blessaður.“ Fljót-
lega áttaði ég mig á því að þetta var
Mansi í allri sinni dýrð. Hann fór að
kjarna málsins, ekkert skraut.
Mansi var maður verkefnanna
alla tíð og hin lærða sjálfsbjargar-
viðleitni sveitamannsins slík að hún
á sér ekki samanburð. Nálgun hans
og viðhorf til lífsins voru einstaklega
heilbrigð og einkenndust af því að
einstaklingurinn geti allt sem hann
vill ná fram og að mistök væru hluti
af öllum góðum vegferðum. Hann
kenndi börnum sínum að sækjast
eftir því sem þau vildu og kenndi
þeim slíka sjálfsbjargarviðleitni að
það fólk virðist allt geta. Ástríða
hans voru bílar, vinnuvélar og hvers
konar tæki. Hann var alltaf með ein-
hver járn í eldinum á því sviði, ýmist
við að breyta jeppum, gera við þá
eða laga tæki og jafnvel að búa til
einhver tæki í því skyni að raungera
eitthvað af sínum endalausu hug-
myndum.
Mansa leið hvergi betur en við
stýrið á bíl og eflaust eru stundir
hans við keyrslu fleiri en þær sem
hann hefur sofið um ævina. Þrátt
fyrir efri ár og ónýtan skrokk var
Mansi ýmist að grafa á sínum
vinnuvélum, snyrta eða keyra
plöntur. Oft voru það ferðir til
Reykjavíkur, þá iðulega til að sækja
bíla eða annað dót sem keypt hafði
verið á tjónauppboðum eða á netinu
og var þá gjarnan bara stoppað yfir
nótt hjá okkur Stefaníu. Fyrir hon-
um var ekki tiltökumál að
„skreppa“ milli Reykjavíkur og Eg-
ilsstaða. Mansi kvaddi nokkuð
skyndilega og það eins og flest ann-
að gerðist með svo viðeigandi hætti
að hann hefði vart viljað hafa það
öðru vísi sjálfur. Hann keyrði bíl
sínum í hlað heima hjá sér, drap á
honum og kvaddi svo okkar jarð-
neska líf. Hann hafði lokið sinni síð-
ustu bílferð.
Ég þakka Mansa fyrir alla okkar
einstöku samveru um leið og ég
votta öllum þeim sem Mansa fengu
að kynnast innilega samúð.
Eiríkur Sigurjón Svavarsson.
MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2021
✝
Kristinn Ped-
ersen fæddist í
Reykjavík 30. maí
1948. Hann lést á
Landspítalanum í
Reykjavík 28. ágúst
2021. Foreldrar
hans voru Niels
Hafstein Pedersen,
f. 25.10. 1913, d.
20.4. 1973, og
Hrefna Sveinsdóttir
Pedersen, f. 15.6.
1915, d. 13.7. 2001. Systkini Krist-
ins eru: Ágústa Nelly, f. 30.9.
1934, Sveinn, f. 11.1. 1936, d. 18.4.
1936, Sveinn f. 27.3. 1937, d. 16.8.
2021, Anna Kristín, f. 7.5. 1939, d.
12.12. 1996, Hrafnhildur, f. 28.7.
1940, Ásdís, f. 11.2. 1943, d. 27.3.
2013, Vilmar, f. 20.9. 1945, Guð-
rún, f. 7.6. 1952, d. 13.8. 2020,
Hjördís, f. 27.9. 1954.
Kristinn giftist 31. ágúst 1968
Jóhönnu Erlu Viðarsdóttur, f.
31.1. 1950. Börn þeirra eru:
Guðný Sóley, f. 20.4. 1967, gift
Magnúsi Hávarðarsyni, f. 5.11.
1962, d. 16.2. 2020
og eiga þau einn
son, Magnús Orra;
Hafsteinn Viðar, f.
22.4. 1969, giftur
Valdísi Árnadóttur,
f. 25.12. 1973 og
eiga þau einn son,
Ísak Árna. Haf-
steinn á einnig tvo
aðra syni, Arnór og
Ívan Kristin; Helga,
f. 29.8. 1971, og á
hún tvo syni, Alexander Jósef og
Róbert Andra; Kristinn Þór, f.
5.2. 1975 og á hann eina dóttur,
Sóleyju Birtu; Eva, f. 26.11.
1980, gift Guðmundi Rafni Ás-
geirssyni, f. 3.8. 1971 og eiga
þau tvö börn, Tinnu Ýri og Egil
Örn.
Dóttir Kristins er Sigrún, f.
22.8. 1972. Hún á þrjá syni: Sig-
urjón Daða og á hann eina dótt-
ur, Maren, Gest og Styrmi.
Útför Kristins fer fram frá Bú-
staðakirkju 9. september 2021 og
hefst athöfnin klukkan 13.
„Skál á skörinni,“ sagði Kiddi
Ped oft þegar hann mætti á viku-
legan fund okkar félaganna í Bæj-
arrónafélagi Mosfellsbæjar, fé-
lagsskap sem á þessu ári fagnar 25
ára afmæli. Röddin var dálítið rám
en það örlaði á glettni í henni og
með komu Kidda breyttist and-
rúmsloftið, því Kiddi var skemmti-
legur maður. Hann tók mjög virk-
an þátt í samræðum, stundum svo
mikinn að sessunauti hans fannst
nóg um. Kiddi var mjög góður
sögumaður og þegar hann sagði
frá fékk hann alltaf gott hljóð.
Sögurnar voru skemmtilegar og
lýsingin nákvæm. Einhvern tíma á
covid-tímanum sátum við nokkrir
félagar á ólöglegum fundi þar sem
farið var yfir mál líðandi stundar.
Þá var létt yfir vini okkar Kidda
og runnu sögurnar frá honum í
stríðum straumi þannig að við
bara hlustuðum. Þetta voru m.a.
sögur frá löngum starfsferli hans
sem lögreglumanns. Undirrituð-
um varð á orði að þetta þyrfti eig-
inlega að rata á prent og töluðum
við Kiddi um að hefjast handa á
næsta ári. Enginn vafi er á því að
þetta hefði orðið litrík og
skemmtileg bók sem nú verður
ekkert af.
Kiddi var einlægur aðdáandi
íþrótta og fylgdist vel með, sér-
staklega fótboltanum. Enski fót-
boltinn var þar fyrirferðarmestur
og á því sviði kom maður ekki að
tómum kofunum hjá Kidda. Við
erum nokkrir sem fylgjumst með
boltanum á Ásláki og þar féll
Kiddi vel inn í hópinn. Gerði sífellt
athugasemdir og var snöggur til
svars. Kiddi hélt með Nothingham
Forest og Tottenham og væri
hann ekki að horfa á Ásláki,
streymdi hann leikjunum.
Kiddi keppti á sínum tíma í
handbolta og stóð þá í markinu.
Margar sögur sagði hann frá því
þegar hann var í markinu á Há-
logalandi. Þessi reynsla hans gaf
honum rétt á að hafa skoðanir á
markvörslu Hannesar sem lands-
liðsmarkvarðar. Ég sem stóð með
Hannesi fékk oft glettnisleg skot
um Hannes þegar verið var að
horfa á íslenska landsliðið keppa.
Þessu fylgdi alltaf bros frá Kidda.
Kiddi var áhangandi Real Ma-
drid í spænsku deildinni og fylgd-
ist með öllu hjá því liði. Þegar
dóttir hans var með íbúð í Madrid
á sínum tíma var hann þar oft og
fylgdist þá með sínu liði. Það hitt-
ist svo á að ég var þarna í júlímán-
uði og skoðaði því völlinn. Lét ég
m.a. búa til mynd af mér í leik með
félaginu og á myndinni með mér
er Benzema. Sýndi ég Kidda stolt-
ur myndina á næsta fundi okkar
sem hann var hæstánægður með.
Sagði svo að Benzema væri kom-
inn með covid. Það sama átti svo
eftir að koma yfir hann tveimur
vikum seinna. Því hefði ég aldrei
trúað að Kiddi ætti eftir að lúta í
lægra haldi fyrir þessum skað-
valdi. Var viss um að hann myndi
hrista þetta af sér þar sem hann
var líkamlega vel á sig kominn og
bólusettur.
Með Kidda Ped er genginn
skemmtilegur maður, húmoristi,
velviljaður, næmur og með teng-
ingu við annað fólk. Fyrir hönd
bæjarrónanna og okkar sem
horfðum með honum á fótbolt-
ann vil ég þakka fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Kidda verður sárt saknað. Eig-
inkonu, börnum og barnabörn-
um vil ég votta samúð mína.
Kiddi Ped fór allt of fljótt. Nú
verður ekki lengur sagt glettn-
islega „skál á skörinni“.
Helgi Sigurðsson.
Látinn er um aldur fram Krist-
inn Pedersen fv. lögregluvarð-
stjóri. Það er döpur reynsla
hversu margir lögreglumenn/sam-
starfsmenn hafa fallið frá á besta
aldri. Lögreglustarfið tekur á og
raskar heilsu hraustustu manna.
Kiddi, eins og Kristinn var kall-
aður í daglegu tali, var ávallt létt-
ur í lund og skapaði létt andrúms-
loft í kringum sig í starfi sem
víðar. Hann var einn af D-vakt-
arhópnum og var oft fenginn af að-
alvarðstjóra vaktarinnar til að
stilla upp vaktinni í upphafi henn-
ar og fórst það verk vel úr hendi.
Kristinn var lipur lögreglumað-
ur og ekki refsiglaður ef hægt var
að afgreiða mál með samræðum
við fólk sem lent hafði í vanda af
ýmsum ástæðum, en ef á þurfti að
halda var hann snöggur til þeirra
aðgerða/verka sem grípa þurfti til
við afgreiðslu mála með öðrum
hætti.
Kiddi var mikill íþróttaáhuga-
maður, t.d. í fótbolta, handbolta,
golfi sem öðrum íþróttum, og tók
þátt í ýmsum mótum á vegum lög-
reglunnar og víðar.
Hann var félagslyndur maður,
alltaf léttur í lund og minnist ég
ekki að hafa séð hann í öðru dags-
formi.
Í fyrri minningargreinum um
látna samstarfsfélaga hef ég
minnst á samverustundir D-vakt-
arinnar við miðnæturkaffi ef tæki-
færi gafst til vegna anna og var
þar oft glatt á hjalla og margt
skrafað um íþróttir, veiðiferðir og
fleira. Þar var Kiddi oft lunkinn að
koma léttum punktum inn í um-
ræðuna, t.d. úr veiðiferðum.
Einnig voru þessar miðnætur-
stundir notaðar til að ræða málin
þegar alvarleg og krefjandi mál
höfðu komið upp, þ.e. eins konar
áfallahjálp nútímans.
Það væri hægt að skrifa langa
minningargrein um samstarfið við
Kidda á D-vaktinni og í hinum
ýmsu deildum/einingum lögregl-
unnar, sem tæki langan tíma og
pláss að tæma á blað, þ.e. um hina
ýmsu atburði í starfi og leik.
Með virðingu og þökk fyrir góð-
ar og léttar samverustundir kveð
ég Kidda.
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngva klið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar nætur frið.
(Hulda)
Guð verndi Kristin og minningu
hans.
Samúðarkveðjur til eiginkonu
hans, barna, fjölskyldu og vina.
Ómar G. Jónsson.
Kristinn Pedersen
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sigurður Bjarni Jónsson útfararstjóriMagnús Sævar Magnússon útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson útfararstjóriJón G. Bjarnason útfararstjóri
Sálm. 10.14
biblian.is
Þú gefur gaum að
mæðu og böli og
tekur það í hönd
þér. Hinn bágstaddi
felur þér málefni
sitt, þér sem hjálpar
munaðarlausum.Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744