Morgunblaðið - 23.09.2021, Síða 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. SEPTEMBER 2021
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sigurður Bjarni Jónsson útfararstjóriMagnús Sævar Magnússon útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson útfararstjóriJón G. Bjarnason útfararstjóri
✝
Virginía Eva
S. Guðmunds-
fæddist í Reykja-
vík 28. apríl 1977.
Hún lést í Sviss 2.
ágúst 2021. For-
eldrar hennar
voru Guðmundur
H. Haraldsson vél-
stjóri, fæddur
15.2. 1945, dáinn
20.12. 2015, og
Helga Ingibjörg
Þorkelsdóttir, fædd 18.9.
1942. Bræður Evu eru 1.
Helgi Þór Guðmundsson í
sambúð með Edith Þóru Pét-
ursdóttur. Saman eiga þau
börnin Breka Þór, Emblu Rut
Marc Reyment búsettur í
Sviss.
Evu varð ekki barna auðið.
Hún var ættleidd 18 mánaða
gömul. Ólst upp í foreldra-
húsum til 21 árs en þá flutti
hún til Sviss þar sem hún bjó
meira og minna. Hún ferðað-
ist m.a. til Suður-Afríku en
kom til Íslands árið 2000 þar
sem hún giftist Daniel. Þau
bjuggu í Taívan í tvö ár og
kenndu börnum ensku. Þaðan
fór hún aftur til Sviss. Árið
2006 flutti hún tímabundið til
Íslands í 10 mánuði. Frá Ís-
landi lá leið hennar til Grikk-
lands þar sem hún náði sér í
enskukennsluréttindi. Eva
vann aðallega við þjónustu-
og afgreiðslustörf. Hér heima
vann hún m.a. í Hagkaup og
Dýraríkinu.
Útför hennar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 23. sept-
ember 2019, klukkan 13.
og Loga Hrafn.
2. Gunnar Már
Guðmundsson
kvæntur Mörtu
Maríu Hirst.
Saman eiga þau
börnin Guð-
mund Karl og
Ingibjörgu Erlu.
Blóðforeldrar
eru John Gust-
afsson og Reg-
ína Berndsen.
Eva átti þrjá eiginmenn.
1. Daniel Schoman búsett-
ur í Taívan. Þau skildu. 2.
Julian Pedroneli búsettur í
Sviss. Þau skildu. 3. Eftirlif-
andi eiginmaður Evu er
Elsku Eva mín.
Það er erfitt að setjast niður
og rita þessi fáu orð um þig og
þína tilvist.
Við pabbi Gummi ættleiddum
þig fyrir 42 árum, þá 18 mánaða,
þvílík hamingja sem þú varst
okkur, þegar þú varst fjögurra
ára stækkaði fjölskyldan og þú
fékkst Helga Þór, mikil lukka hjá
öllum. Svo tveimur árum síðar
fæddist Gunnar Már og vorum
við orðin stórfjölskylda. Þú varst
ákveðin stúlka og svolítið hvatvís
og vildir helst fá allt í gær. Þegar
þú varst 21 árs flytur þú að heim-
an alla leið til Sviss, þaðan fórst
þú til Portúgals þar sem þú
kynntist fyrsta eiginmanni þín-
um, Daniel Schoeman, með hon-
um fórstu til hans heimalands,
Suður-Afríku, þar voruð þið í
nokkra mánuði áður en þið flutt-
uð til Taívan að kenna börnum
ensku. Þú varst tvö ár í Taívan
en þá skildi leiðir ykkar og þú
fluttir aftur heim til Íslands, en
ævintýraþráin kallaði og fljót-
lega fluttir þú aftur til Sviss.
Fjórum árum síðar, árið 2006,
eignast þú að eigin sögn stóru
ástina í lífi þínu, páfagaukinn Al-
bert, hann var grænn Amazon-
páfagaukur sem þér var gefinn í
Hollandi. Þegar þú hittir hann
fyrst kom hann beint til þín og
settist á öxlina á þér, konan sem
átti hann hafði aldrei séð fuglinn
haga sér með þessum hætti þar
sem hann var mjög illskeyttur og
beit alla sem komu nærri honum
nema þig. Konan var því sann-
færð um að þér væri ætlað að
eiga þennan fugl og gaf þér hann.
Stuttu síðar kemur þú aftur til
Íslands og ert hér í um 10 mán-
uði áður en þú flytur aftur út til
Sviss. Þú varst alltaf dugleg að
vinna, varst vel liðin og alltaf
fljót að finna þér eitthvað að
gera, fljótlega fékkst þú vinnu
hjá vínframleiðanda og vannst
þig upp í yfirmannsstöðu. Á
sama tíma lagðir þú mikla rækt
við myndlist og hélst nokkrar
sýningar og seldir málverk. Þeg-
ar hér var komið sögu virtist eins
og þú værir að ná ágætis tökum á
lífinu og allt lék í lyndi. Þá kynn-
ist þú öðrum eiginmanni þínum,
Julian Petronelli, fljótlega fór þá
að halla undan fæti hjá þér, elsku
stelpan mín. Þú hættir að mála,
Albert deyr og það fer að síga á
ógæfuhliðina í þessu hjónabandi
sem stóð í um tvö ár. Skömmu
eftir skilnaðinn kynnist þú eft-
irlifandi eiginmanni þínum, Marc
Rey-Mermet.
Elskan mín, þín verður sárt
saknað, það er skrítið að geta
ekki hringt í þig því við vorum í
miklu símasambandi í gegnum
þessi 23 ár sem þú bjóst erlendis.
Það er ofarlega í minni þegar við
pabbi komum til Sviss 2009 og
vorum hjá þér í tvær vikur og þú
fórst með okkur um allt. Eitt
sinn lést þú útbúa tvær bækur
með ljósmyndum af málverkum
þínum og gafst mér, það þykir
mér afar dýrmætt í dag, einnig
keypti ég af þér nokkur málverk
sem prýða heimilið mitt. Þú varst
mikill dýravinur og komst ósjald-
an heim með eitthvert dýr sem
þurfti að hlúa að eins og naggrís,
sandlóu, páfagauk jafnvel stokk-
önd sem elti þig gangandi alla
leið úr Húsdýragarðinum upp í
Grafarvog.
Elskan mín, ég óska þess að
þú sért komin í betri heim og all-
ir okkar hugsi vel um þig fyrir
mig og bræður þína og fjölskyld-
ur þeirra. Far í friði og verði guð
og allir okkar sem farnir eru með
þér.
Ástarkveðja,
mamma.
Kraftmikla og uppátækjasama
vinkona okkar með ljósa hárið og
löngu grönnu fingurna er látin.
Eftir sitja hlýjar minningar um
fallegu og brosmildu Evu okkar,
sem sá það góða í öllum og var
alltaf tilbúin að hvetja okkur
áfram. Vinkona okkar sem við
þekktum svo vel, hefur nú kvatt,
það er bæði óraunverulegt og
þungbært.
Dýr voru alla tíð hennar
ástríða. Foreldrar hennar, Helga
og Gummi, vissu að þegar dýr
var í neyð var ekkert sem stopp-
aði Evu, á heimili þeirra hélt hún
úti smækkaðri útgáfu af dýra-
garði. Eva átti það til að bera
heim vængbrotna fugla, ótta-
slegna naggrísi, munaðarlausa
akurhænu og illskeyttan páfa-
gauk sem alla beit, nema hana.
Hún var nærgætin og hafði nátt-
úrulegt lag á dýrum sem lýsir
best einlægri hlýju hennar í garð
annarra. Á unglingsárum vann
hún í Húsdýragarðinum og laum-
aði stundum dýri sem átti að lóga
með sér heim, betri samastað gat
ósjálfbjarga lífvera ekki fengið.
Þar skorti dýrin ekkert, alúðin
og ástin sem hún sýndi var ein-
stök.
Eins og með alla þræði í lífinu
teygðist á okkar þegar árin liðu.
Sumar fóru í nám, eignuðust
börn og bjuggu til heimili en Eva
fór út í heim. Alla tíð var það
skýrt í huga Evu að hún ætlaði
sér að sjá og upplifa sem flest.
Hún fór í fallhlífarstökk, dvaldi í
klaustri, kenndi börnum ensku í
Taívan og skíði í Sviss, horfði á
fíla og gíraffa í afrískri sveit,
meðan barnastúss og uppeldi átti
hug okkar hinna. Þegar hún kom
til landsins hittumst við og þá var
mikið hlegið. Umfram allt nutum
við þess allar að sýna henni alla
okkar væntumþykju og taka við
kærleika hennar í okkar garð
sem alla tíð var ótakmarkaður.
Eva skar sig þannig úr vin-
kvennahópnum, hún hafði hug-
rekki til að ætla sér annað en það
hefðbundna og hélt út í heimi í
leit að einhverju sem við ekki
skildum. Lífið reyndist henni oft
erfitt en hún herti sig upp við
hvert fallið og fetaði sína leið þar
til veikindi og myrkrið tók yfir.
Við höfum fylgst að í gegnum
margt og í dag fylgjum við Evu
okkar lífið á enda. Þótt samveru-
stundunum hafi fækkað er þéttur
hringur um okkur allar. Allt frá
upphafi átti Eva hlut í okkur og
við í henni. Á sama tíma og vonin
um að endurheimta æskuvinkonu
okkar er horfin, trúum við því að
hún hafi fengið sína vængi og
flögri óhindruð um heiminn. Við
erum þakklátar fyrir samfylgd-
ina, sem mun nú halda áfram í
hugum okkar og hjörtum.
Elsku Helga, Helgi, Gunni og
fjölskyldur, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði elsku vinkona.
Þínar vinkonur,
Bryndís, Dagný, Elísabet
(Beta), Elva, Hafdís
(Haddý), Jóhanna (Jóa)
og Vala.
Við Eva kynntumst fljótlega
eftir að ég byrjaði í 10 ára bekk í
Foldaskóla.
Við bjuggum þar að auki í
sömu Foldinni í Grafarvoginum.
Við urðum fljótlega vinkonur og
brölluðum ýmislegt skemmtilegt
saman. Þær voru ófáar hjólaferð-
irnar okkar niður í Elliðaárdal-
inn þar sem við óðum berfættar í
ánni og veiddum hornsíli með
eldhússigti, við hjóluðum svo
heim með bögglaberana fulla af
krukkum fullum af hornsílum.
Þegar unglingavinnan hófst út-
vegaði Eva mér vinnu með sér í
Húsdýragarðinum þar sem við
unnum saman í nokkur dýrmæt
sumur og oftast hjóluðum við
saman úr Grafarvoginum niðrí
Laugardal. Eitt sumarið skaut
Eva skjólshúsi yfir lítinn sandló-
uunga sem komið var með í garð-
inn, Eva fór með hann heim í bíl-
skúr og gaf honum ófáa ormana
og sleppti honum að lokum út í
náttúruna. Það var meira að
segja tekið útvarpsviðtal við
hana vegna ungans. Hún átti þar
að auki lítinn gára og var líka svo
heppin að eignast naggrís. Ó það
sem mér fannst hún heppin að
mega fá naggrís. Hún var mikill
dýravinur. Þær voru líka eftir-
minnilegar skíðaferðirnar okkar
upp í Bláfjöll eftir skóla og
tjaldútilegurnar í garðinum
heima hjá mér og henni. Evu
gekk vel í skólanum og hún var
með einstaklega fallega rithönd.
Sambandið minnkaði á milli okk-
ar þegar við byrjuðum í fram-
haldsskóla og áhugamálin
breyttust og slitnaði alveg þegar
Eva flutti utan fljótlega eftir tví-
tugt en ég frétti þó af henni öðru
hverju. Ég kveð mína gömlu
góðu vinkonu með sorg í hjarta.
Guð varðveiti þig elsku Eva mín.
Samúðarkveðjur sendi ég Helgu,
móður Evu, bræðrum hennar og
fjölskyldu.
Þóra B. Björnsdóttir.
Virginía Eva S.
Guðmundsdóttir
✝
Feruccio Mar-
inó Buzeti
fæddist í Funtana í
Króatíu 14. ágúst
1939. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans í Reykja-
vík þann 17. sept-
ember 2021.
Foreldrar hans
voru hjónin Maria
Gasparini Buzeti, f.
1907, d. 1967, og
Antonio Buzeti, f. 1906, d. 1970.
Ferruccio var yngstur sjö
systkina.
Eiginkona Feruccio var Auð-
ur Bessadóttir, f. 23. nóvember
1944, d. 27. september 2020.
Foreldrar hennar voru hjónin
Hólmfríður Sigurðardóttir, f.
12. apríl 1913, d. 19. sept. 2001,
og Bessi Guðlaugsson, f. 21. ap-
ril 1915, d. 16. mars 2009.
Feruccio og Auður og eign-
uðust þrjú börn. 1) Vésteinn
Hilmar Marinósson, f. 18. sept-
ember 1960, maki Margrét Ár-
Barnabarnabörn Feruccio
eru níu.
Feruccio bjó í Funtana í
Króatíu fram til 15 ára aldurs,
en í ljósi aðstæðna í heimaland-
inu flúði hann ungur að aldri
til Ítalíu. Þar bjó hann og starf-
aði næstu 5 árin. Á Ítalíu bjó
Feruccio á þremur stöðum,
fyrst í Altamura þar sem starf-
aði við eldamennsku, síðan
flutti hann til Latino og að lok-
um bjó hann í Cremona, en á
báðum þessum stöðum starfaði
hann við byggingavinnu. Hann
kom svo til Íslands á vegum
Rauða krossins 30. apríl 1959
og viku seinna hóf hann sjó-
mennsku, fyrst á togurum
Tryggva Ófeigssonar en starf-
aði einnig hjá ýmsum öðrum
útgerðum þangað til hann hóf
störf í landi.
Feruccio starfaði lengst af
sem málari og átti hann marga
fasta viðskiptavini sem hann
starfaði fyrir í áratugi.
Útför Feruccio fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 23. sept-
ember 2021, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Streymt verður frá útför:
https://youtu.be/qhCP_s8AKZY
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
dís Ósvaldsdóttir,
f. 1. Júni 1962.
Börn þeirra Dag-
mar Ösp, f. 19.
ágúst 1982, Íris
Ösp, f. 20. nóv-
ember 1985, og
Birkir Steinn, f. 7.
mars 1994. 2)
Hólmfríður Björk
Marinósdóttir, f.
15. maí 1962,
maki Halldór Rósi
Guðmundsson, f. 5. júlí 1969.
Dætur Hólmfríðar úr fyrra
sambandi eru Eva Björk, f. 5.
ágúst 1980, og Auður Margrét,
f. 4. júlí 1986. Dóttir Halldórs
úr fyrra sambandi er Tinna
María, f. 3. desember 1991.
Saman eiga þau Helgu Dís, f. 4.
janúar 1997. 3) Bragi Þór Mar-
inósson, f. 15. mars 1965, maki
Erla Sigrún Sveinsdóttir, f. 29.
júní 1969. Börn þeirra eru
Berglind Þóra, f. 1. mars 1995,
og Hildur Guðrún, f. 20. sept-
ember 1997.
Árið 1954 lögðu fimm ungir
menn í leiðangur á árabáti í
skjóli myrkurs frá Funtana í
Króatíu til Ítalíu. Ljós frá vita í
eyju stutt frá landi var kenni-
leiti sem siglt var eftir ásamt
frumstæðum áttavita sem var á
lyklakippu eins af áhafnarmeð-
limum. Strandgæslan í fyrrum
Júgóslavíu var á sveimi til að
hindra flótta landsmanna, en
árabáturinn náði að sleppa fram
hjá strandgæslunni og seinna
sömu nótt voru þeir komnir í
ítalska landhelgi. Þar rákust
þeir á ítalskan fiskveiðibát sem
sigldi með þá til hafnar stutt frá
Feneyjum. Þannig hófst ferða-
lag pabba til Íslands aðeins 15
ára að aldri.
Pabbi bjó næstu fimm árin á
Ítalíu á þremur stöðum og
starfaði lengst af við bygginga-
vinnu, en þáttaskil urðu þegar
honum bauðst að koma til Ís-
lands á vegum Rauða krossins.
Þann 30. apríl 1959 kom pabbi
til Íslands en stoppaði stutt við í
landi því hann fór viku seinna á
togara og vann við sjómennsku
næstu árin.
Fljótlega kynntist pabbi
mömmu og ástin blómstraði og
þegar pabbi var 26 ára og
mamma 21 árs höfðu þau eign-
ast þrjú börn saman. Oft var
hart í búi á þeirra yngri árum
og mikið var unnið til að halda
heimilinu gangandi, en með
góðri samheldni og eljusemi
gekk þetta allt saman. Pabbi
hóf síðan störf í landi og vann
lengst af sem málari og átti
hann traustan og góðan við-
skiptamannahóp sem hann vann
fyrir. Við marga þeirra mynd-
aðist góð vinátta sem hélst út
ævina.
Pabbi var áhugasamur um
veiðar, bæði stang- og skotveiði.
Þingvallavatn var sá staður sem
var í mestu uppáhaldi hjá hon-
um og dvöldum við fjölskyldan
á yngri árum heilu helgarnar
yfir sumartíma í tjaldútilegu
þar sem veitt var í vatninu og
aflinn grillaður í kvöldmat.
Þrátt fyrir að pabbi hafi flutt
frá Funtana ungur að árum
voru ræturnar og tengslin
sterk. Í upphafi voru þau mest í
formi bréfaskrifta, en seinna
meir tók síminn við. Það voru
miklir fagnaðarfundir þegar
pabbi fór í sína fyrstu heimsókn
á æskuslóðirnar árið 1981 eða
27 árum eftir hann fór á ára-
bátnum frá Funtana og í fram-
haldinu urðu heimsóknirnar tíð-
ari hjá pabba og mömmu til
Króatíu.
Okkur systkinunum er sér-
lega minnisstætt þegar við fór-
um með pabba og mömmu
ásamt mökum okkar og hluta af
börnum árið 2004 til Króatíu og
hittum þar í fyrsta sinn marga
af okkar ættingjum. Alls staðar
var okkur tekið opnum örmum
og eins og lenska er þar í landi
þá er gestrisni mikil og mikið
um matarveislur. Sérlega var
gaman að sjá hversu mikið
pabbi naut sín að kynna okkur
fyrir frænkum og frændum á
sínum æskuslóðum og segja
okkur sögur frá svæðinu ásamt
því að sýna okkur helstu kenni-
leiti. Við enduðum ferðina svo á
Ítalíu og þar naut pabbi sín
einnig enda talaði hann málið
eins og innfæddur.
Þrátt fyrir að 67 ár séu liðin
frá því að pabbi fór frá Funt-
ana var hans minnst í heimabæ
hans daginn sem hann féll frá
með því að hringja kirkju-
klukkum í miðbænum. Þetta
þótti okkur vænt um og einnig
að ættingjar hans þar í landi
fóru í messu um kvöldið til að
minnast hans. Svo sterkar voru
ræturnar.
Nú er leiðangri pabba lokið
hér á jörð og hann lagður af
stað í annað og lengra ferðalag.
Þar mun hann hitta mömmu
okkar aftur sem hann hlakkaði
mikið til. Hjá okkur sitja eftir
hlýjar minningar um pabba og
þakklæti fyrir allt sem hann
gerði.
Vésteinn, Hólmfríður
og Bragi Þór.
Það er ekki hægt að segja
annað en að við systurnar höf-
um verið heppnar með afa
Marinó eða „afa súkkulaði“
eins og Jökull, Sara og Sölvi
kölluðu hann. Það gladdi hann
mikið að geta gefið krökkum
eitthvað sætt og ljómaði andlit-
ið á honum þegar hann fyllti
vasanna af alls konar sælgæti
hjá krökkunum. Þetta nafnaval
kemur ekki á óvart því að við
systurnar eigum einmitt þá
minningu um hann líka þar sem
afi fór með okkur í sjoppuna og
þá var leyfilegt að velja eins
mikið nammi og komst í pok-
ann. Ferðir í Kolaportið eru
okkur einnig minnisstæðar þar
sem keyptir voru heilu inn-
kaupapokarnir með þeim leið-
beiningum að best væri nú að
fela þetta fyrir mömmu og
pabba. Fyrsta sem að kemur
upp þegar hugsað er um afa er
einmitt hvað hann var barngóð-
ur og orðin „komdu til afa“ er
eitthvað sem að við öll könn-
umst við en það átti ekki bara
við barnabörn eða barnabarna-
börnin hans heldur líka um öll
önnur börn sem að hann hitti
sem og dýr því að hann var mik-
ill dýravinur.
Afi lifði einföldu lífi og hélt
sömu rútínu eins lengi og heils-
an leyfði, fór snemma að sofa og
var mættur fyrir allar aldir að
hitta vini sína í kaffi til þess að
ræða lífið og tilveruna áður en
hann hélt út í daginn. Þrátt fyr-
ir einfalt líf þá átti hann merki-
lega sögu þar sem hann var
með fyrstu flóttamönnum sem
komu til landsins og bjó hann
hérna með ömmu í tæp 70 ár.
Afi hafði samt sem áður sterkar
tilfinningar til heimalands síns
og það er því dýrmæt minning
þegar við stórfjölskyldan fórum
saman til Króatíu og hittum
ættingja og vini hans þar.
Elsku afi okkar er örugglega
hvíldinni feginn og er nú kom-
inn til ömmu sem að hann sakn-
aði alla daga.
Eva Björk, Auður Margrét
og Helga Dís.
Feruccio Marinó
Buzeti