Morgunblaðið - 24.09.2021, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. SEPTEMBER 2021
✝
Jón Sigurðsson
fæddist í Kolla-
firði á Kjalarnesi
23. ágúst 1946.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 10. september
2021. Foreldrar
hans voru Unnur
Kolbeinsdóttir
kennari og Sig-
urður E. Ólason
hæstaréttar-
lögmaður. Foreldrar Unnar
voru Guðrún S. Jóhannsdóttir
kennari, ættuð af Rauðasandi,
og Kolbeinn Högnason, bóndi og
skáld í Kollafirði. Foreldrar Sig-
urðar voru Þórunn I. Sigurð-
ardóttir, ættuð úr Svartárdal í
Húnaþingi eystra, og Óli Jón
Jónsson, bóndi á Stakkhamri í
Eyja- og Miklaholtshreppi.
Systkini Jóns eru Kolbeinn,
fæddur 1943, Þórunn, fædd
1944, Guðbjartur, fæddur 1949,
Guðrún, fædd 1956, og Katrín,
fædd 1967.
Eftirlifandi kona Jóns er Sig-
rún Jóhannesdóttir, mennta- og
kennsluráðgjafi. Foreldrar
hennar voru Aðalheiður Snorra-
dóttir húsfreyja og Jóhannes
Pálmason, prestur og prófastur.
Synir þeirra eru: 1) Óli Jón, f.
1969, kvæntur Ágústu Krist-
ófersdóttur. Synir þeirra eru
Tómas, f. 2002, og Jón Kristófer,
f. 2008. Dóttir Óla og stjúpdóttir
um tíma lektor í íslensku við há-
skóla í Svíþjóð, skrifstofustjóri
hjá Máli og menningu, forstjóri
Menningarsjóðs, ritstjóri Tím-
ans, skólastjóri Samvinnuskól-
ans og síðar rektor Samvinnuhá-
skólans, framkvæmdastjóri
Vinnumálasambands samvinnu-
félaganna, seðlabankastjóri, iðn-
aðar- og viðskiptaráðherra, for-
maður Framsóknarflokksins,
lektor við Háskólann í Reykja-
vík, formaður ráðgjafarnefndar
Fjármálaeftirlitsins, stjórnar-
formaður Samkaupa hf., stjórn-
arformaður hjúkrunar-
heimilisins Eirar, formaður
skólanefnda Stýrimannaskólans
í Reykjavík og Garðyrkjuskóla
ríkisins, stjórnarformaður
Byggðastofnunar, stjórn-
arformaður Lánasjóðs íslenskra
námsmanna og stjórnar-
formaður Verndarsjóðs
Skálholtsdómkirkju. Þessi upp-
talning er langt frá því að vera
tæmandi.
Hann var einnig virkur í ýms-
um félögum, m.a. um langt ára-
bil í Frímúrarareglunni á Íslandi
og Rótarýklúbbi Kópavogs. Eftir
hann liggja fjölmörg ritverk;
bækur, ritgerðir og greinar í
blöðum og tímaritum.
Útför Jóns Sigurðssonar verð-
ur gerð frá Fossvogskirkju 24.
september 2021 og hefst athöfn-
in kl. 10. Streymt verður frá at-
höfninni á:
https://www.skjaskot.is/
jonsigurdsson
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Ágústu er Ásdís
Thorlacius Óladótt-
ir, f. 1993. Maki
hennar er Ingvar
Eysteinsson og
dóttir þeirra er
Sunna, f. 2020. 2)
Snorri, f. 1975,
kvæntur Báru Ósk
Einarsdóttur. Synir
þeirra eru Leon, f.
2003, og Lúkas, f.
2006. Dóttir Sig-
rúnar og stjúpdóttir Jóns er
Kristín Emilsdóttir, f. 1966. Maki
hennar er Helgi Björnsson og
börn þeirra eru Hlynur, f. 1991,
Heiðrún Björk, f. 1992, og Álf-
rún Lind, f. 2005. Maki Heiðrún-
ar er Brynjar Örn Jensson og
börn þeirra eru Katla Sól, f.
2018, og Theodór Máni, f. 2020.
Jón ólst upp í Hlíðunum í
Reykjavík og gekk í Ísaksskóla
og síðar Austurbæjarskóla og
Gagnfræðaskóla Austurbæjar.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1966 og BA-prófi í íslensku og
sagnfræði frá Háskóla Íslands
árið 1969. Hann lauk doktors-
gráðu í menntunarfræðum árið
1990 frá Columbia Pacific Uni-
versity og MBA-prófi frá Nation-
al University í San Diego árið
1993.
Jón gegndi fjölmörgum trún-
aðar- og stjórnunarstörfum um
ævina. Meðal annars var hann
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Jón Sigurðsson með sárum
söknuði. Hann tókst á við erfið
veikindi nú síðustu árin. Vafalítið
verða aðrir til þess að fjalla um
störf hans og verk hér, en ég
þekkti hann lengst af sem fjöl-
skylduföður, afa barnanna minna
og barnabarnanna, víðsýnan og
skemmtilegan mann, með óvenju-
skarpa sýn á lífið og tilveruna,
sem naut þess að hafa fjölskyldu
sína í kringum sig.
Kynni okkar Jóns hófust
haustið 1987 þegar ég kom til
starfa við Samvinnuskólann á Bif-
röst þar sem Jón var rektor. Það
voru forréttindi fyrir ungan mann
að starfa undir stjórn Jóns og
vera m.a. þátttakandi í framþróun
skólans yfir á háskólastig. Síðar
var það mín gæfa að tengjast Jóni
og eiginkonu hans Sigrúnu
tengdamóður minni fjölskyldu-
böndum þegar við Kristín dóttir
Sigrúnar og stjúpdóttir Jóns fór-
um að búa saman.
Það var ávallt glatt á hjalla í
kringum tengdaforeldra mína
þegar við áttum stundir með þeim
á heimili þeirra, í sumarhúsi fjöl-
skyldunnar eða á ferðalögum. Það
verður tómlegt að hafa ekki Jón
við veisluborðið á aðfangadag eins
og verið hefur undanfarna áratugi
þar sem hann náði ævinlega að
æsa börnin upp í pakkastússinu
að borðhaldi loknu. Það væri
hægt að skrifa heila bók um uppá-
tæki Jóns með barnabörnunum
sínum en hann naut þess að hafa
þau í kringum sig.
Ég minnist Jóns með þakklæti
fyrir áratuga vináttu. Megi minn-
ingin um farsælan drengskapar-
mann lifa.
Sólin dali hylur hljóð,
hlýjir bærast straumar.
Haustlitanna geislaglóð,
glitbrá þeirra og draumar.
(BSG)
Hvíl í friði kæri vinur.
Helgi G. Björnsson.
Það fór aldrei lítið fyrir honum
tengdapabba. Hann hafði hljóm-
mikla rödd, sterkar skoðanir og
var stór persónuleiki. Hann var
fróður um flest milli himins og
jarðar og áhugasamur um það
sem hann ekki þekkti. Hann var
um margt maður af hinum svo-
kallaða gamla skóla, var ekki á
samfélagsmiðlum, las bækur á
pappír og hlustaði á fréttir í línu-
legri dagskrá. Þekkti menn og
málefni og hafði víða komið við.
Hann var fordómalaus og er
fjölbreyttur tónlistarsmekkur
hans meðal annars til vitnis um
það. Hann hafði dálæti á kántrý-
tónlist en hafði líka komið í sum
helstu óperuhús heims. Barna-
börnin fengu svo að njóta þess
þegar boðið var upp á óperubíó
hér heima. Þá fóru þau með afa
sínum á sýningar sem fáum öðr-
um en honum hefði tekist að fá
þau á.
Tengdapabbi tók hlýlega á
móti mér þegar við Óli sonur hans
rugluðum saman reytum og börn-
um okkar sýndi hann ávallt sér-
stakan áhuga og hlýju. Ef þau
voru eitthvað treg í taumi, eins og
stundum vill verða, þá var hann
skilningsríkur og benti þeim
gjarnan á að hann hefði sjálfur
ekki alltaf verið til fyrirmyndar,
en að það væri alltaf hægt að taka
sér tak. Sérstaklega átti tengda-
pabbi stórleik í fermingarfræðslu
eldri sonar okkar. Hann vakti
hann á sunnudagsmorgnum og
fór með hann í messur um allt höf-
uðborgarsvæðið til að uppfylla
messukvótann. Þegar næst kom
að fermingu hjá barnabarni þá
hélt hann þessu áfram og sinnti
þar með bæði trúarlegu uppeldi
þeirra og náði að mynda tengsl við
börnin á aldri þar sem oft fer að
skilja milli kynslóða. Þegar ljóst
var hvert stefndi í sumar, og þar
með að yngri sonur okkar fengi
ekki notið samvista við afa sinn í
sínum fermingarundirbúningi, þá
bauð Jón honum í bíltúr í Skálholt
að hitta vígslubiskup. Svo var ekið
í gegnum Þingvelli heim. Á leið-
inni fræddi afinn tilvonandi ferm-
ingarbarnið um kristindóminn og
um mikilvæg atriði í sögu lands-
ins.
Það var einstaklega gaman að
gefa tengdapabba að borða. Hann
tók hraustlega til matar síns og
hrósaði honum óspart. Þau voru
nokkur páskalömbin, rjómatert-
urnar og brauðréttirnir sem við
snæddum saman að ógleymdri ár-
legri kjötsúpu fjölskyldunnar.
Hann hvatti fólk gjarnan áfram
við matarboðið eins og um kapp-
leik væri að ræða, enda kominn úr
stórum systkinahópi þar sem
hver þurfti væntanlega að passa
upp á að fá sitt.
Við eigum öll fjölskyldan eftir
að sakna Jóns, en mestur er þó
missir tengdamömmu. Þau voru
kærustupar, hjón og félagar í á
sjötta áratug. Ég kveð Jón með
þakklæti fyrir lífleg, skemmtileg
og fræðandi kynni og sendi Sig-
rúnu mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ágústa Kristófersdóttir.
Jón afi okkar var sannarlega
hrókur alls fagnaðar og skilur
hann eftir sig stórt skarð. Minn-
ingar okkar um frábæran afa eru
fjölmargar. Hann lyfti fólki upp
hvar sem hann kom og hafði ein-
staklega gott lag á því að æsa okk-
ur barnabörnin upp. Við vissum
til að mynda alveg hvert við ætt-
um að leita ef okkur langaði í sæt-
indi. Þær ótalmörgu minningar
sem við eigum um hann munum
við varðveita út lífið. Það er
ómögulegt að rifja upp sumarbú-
staðaferðirnar, heimsóknirnar til
þeirra ömmu og árlegu sinfóníu-
tónleikana án þess að brosa. Hann
átti ráð við öllu og kenndi okkur
til dæmis að berja innbrotsþjófa
með hnausþykku plaströri þegar
við frænkurnar vorum myrkfæln-
ar og passaði upp á að við vorum
yfirleitt alls ekki svangar eftir
samverustundir með honum. Við
elstu barnabörnin þrjú getum
lengi hlegið að því þegar hann
brunaði með okkur á Aktu taktu
til að kaupa ís eftir fjögurra rétta
máltíð á Kolabrautinni. Við
frændsystkinin höfðum orð á því í
bílnum á leið úr Hörpunni hvað ís-
inn á Kolabrautinni hefði verið
góður og þá heyrist í afa: „Eruð
þið að biðja um meiri ís?“ Í þeim
töluðu orðum brunar hann út af
Sæbrautinni og í lúguna á Aktu
taktu til að kaupa meiri ís handa
okkur. Hann þurfti svo sannar-
lega ekki að hafa áhyggjur af því
að einhver horaðist þetta kvöld.
Afi tók alltaf vel á móti okkur
og sýndi því sem við vorum að fást
við svo einlægan áhuga. Hann var
fróðleiksfús og setti sig vel inn í
mál okkar barnabarnanna og
veitti okkur iðulega góð ráð. Hann
var óeigingjarn og þrátt fyrir
veikindin sín setti hann líðan ann-
arra í forgang. Hann var stoltur
afi og langafi og við hefðum helst
óskað þess að börnin okkar hefðu
fengið meiri tíma með honum.
Þegar við kvöddum hann var
hann samur við sig, gerði grín að
sjálfum sér og létti okkur sorg-
mæddum barnabörnunum lund-
ina. Hann var forvitinn um fram-
tíðaráform okkar og þakkaði
okkur fyrir samveruna í gegnum
lífið.
Þakklæti er okkur efst í huga
þegar við hugsum til stundanna
með afa. Við munum passa upp á
ömmu eins og við lofuðum honum.
Ásdís Thorlacius Óladóttir
Heiðrún Björk Helgadóttir
Á meðan brimið þvær hin skreipu sker
og skýjaflotar sigla yfir lönd
þá spyrja dægrin: Hvers vegna ertu hér,
hafrekið sprek á annarlegri strönd?
(Jón Helgason)
Þetta upphaf sonnettu Jóns
Helgasonar kemur í hug mér þeg-
ar ég kveð minn góða bróður Jón.
Eitt af mörgum ljóðum sem hann
kynnti mér ungri, sendi mér
reyndar allt kvæðið þegar ég var
þjökuð af heimþrá úti í Bretlandi í
löngu bréfi þar sem hann taldi í
mig kjark. Þannig var hann
Nonni, sem aldrei gegndi öðru
nafni hjá okkur systkinum. Og
margar myndir koma upp í hug-
ann frá uppvaxtarárunum; Nonni
að draga mig á fund í Æskulýðs-
fylkingunni eða upp á háaloft á
fund í Fræðafélaginu Fróða, þar
sem hann sat í öndvegi með skóla-
félögum sínum, þar var iðkuð há-
leit list og speki og ekkert kjaft-
æði. Eða þegar Nonni varð
latínudúx í MR og þurfti að skaffa
sér spariföt, sem honum fannst
mikið pjatt, en aðeins uppáklædd-
ir fluttu menn lokaræðuna á lat-
ínu við útskrift.
Margar sögur gengu af Nonna
í MR, hann var hrókur alls fagn-
aðar, léttur í lund, en þó viðkvæm-
ur og skapheitur ef því var að
skipta. Róttækari en aðrir og sagt
var að hann hefði snúið heilu póst-
húsi til sósíalisma, þegar hann var
þar í vinnu með námi ein jólin.
Þegar hann kynntist prests-
dóttur að vestan, henni Sigrúnu,
og stofnaði með henni heimili ró-
aðist hann líka. Minningarnar frá
þeirra fyrstu sambúðarárum eru
margar, ekki síst þegar ég heim-
sótti þau til Lundar. Nonna líkaði
ekki sænski kratisminn, þá gat ég
heimfært upp á hann ljóðið sem
hann hafði sent mér og ég vitna í
hér í upphafi. Nonni sá heims-
myndina öðru vísi þegar heim
kom eftir dvölina í Svíþjóð. Seinna
áttum við systkinin öll og mamma
eftir að heimsækja þau Sigrúnu
og synina til San Diego í Kaliforn-
íu, þegar þau voru þar í fram-
haldsnámi, – alveg ógleymanleg
ferð.
Hann var mikill gæfumaður í
sínu lífi, átti góða fjölskyldu,
gegndi mörgum trúnaðarstörfum
og há embætti voru honum falin.
Ekki held ég þó að hann hafi sóst
eftir neinu þeirra. Hann setti
sjálfan sig aldrei í fyrsta sæti,
barst aldrei á, var trygglyndur og
vinnusamur.
Það duldist engum sem kynnt-
ist honum Nonna að hann hafði
fengið óvenjugóðar gjafir frá for-
eldrum okkar. Og farið ákaflega
vel með þær. Jafnvígur á hag-
fræði og bókmenntir og meira að
segja músíkalskur í besta lagi.
Svo var hann góður að smala,
smalaði með frændum okkar í
Þingvallasveit fram á síðustu ár.
Og líklega betri til slíkrar smala-
mennsku en hinnar pólitísku, því
hann reyndi sjaldan að telja fólk á
sína línu í pólitík, enda breyttist
hún í áranna rás eins og eðlilegt
er hjá hugsandi fólki. Nonni var
maður þverstæðna, en stóð báð-
um fótum í fortíð og samtíð, fylgd-
ist vel með straumum tímans til
hinsta dags, hvort heldur var á
sviði heimsmála eða ljóðlistar.
Það er höggvið djúpt skarð í
systkinahópinn úr Lönguhlíð við
fráfall Nonna. Ég mun sakna
hans alla daga, samtalanna,
ættfræðigrúsks, pólitískra hug-
leiðinga – og hlátursins. Mestur
er þó söknuður Sigrúnar og hans
nánustu fjölskyldu. Við Stefán
sendum þeim innilegar samúðar-
kveðjur.
Þórunn Sigurðardóttir.
Nú er minn kæri bróðir Jón
farinn sína hinstu för, eftir harða
baráttu við erfiðan sjúkdóm síð-
astliðin fimm ár. Hann tók þess-
um örlögum sínum af miklu æðru-
leysi og karlmennsku svo að eftir
var tekið, kvartaði aldrei og sló
jafnvel á létta strengi. Hann hafði
áorkað miklu um sína daga, var
hámenntaður bæði á sviði málvís-
inda og kennslufræða svo og hag-
fræði og peningamála. Hann var
mjög skipulagður, var víðlesinn
og eftir hann liggja mikil ritverk
og alls kyns greinasöfn um menn
og málefni, einnig kveðskapur, en
hann var ágætlega hagmæltur.
Hann var kallaður til hinna
margvíslegustu ábyrgðarstarfa
og mannaforráða, svo sem rit-
stjóri, skólastjóri, rektor, seðla-
bankastjóri, ráðherra og flokks-
formaður svo eitthvað sé nefnt, en
yfirleitt þurfti hann ekki að hafa
mikið fyrir því að sækja um störf,
þau komu til hans. Á mannamót-
um var hann hrókur alls fagnaðar
og gat reytt af sér brandara en
var annars yfirlætislaus að eðlis-
fari og gerði ekki upp á milli
manna, umgekkst alla af sömu
virðingu, jafnt háa sem lága, og
hafði enga þolinmæði fyrir snobbi
og sýndarmennsku. Við áttum
alltaf ágætt samband, hittumst í
fjölskylduboðum og síðari árin
áttum við saman löng samtöl í
síma um það bil hálfsmánaðar-
lega. Einnig vorum við saman í fé-
lagsskap sem hittist reglulega í
áratugi. Á unglingsárunum vor-
um við báðir í sveit og til sjós, ekki
á sama tíma þar sem á okkur er
nokkur aldursmunur, en við vor-
um í nokkur sumur hjá Sveinbirni
á Draghálsi og líkaði þar vel. Þá
fór Jón á Grænlandsmið á bv.
Hvalfelli og ég á bv. Brimnesi.
Eitt sinn fórum við til Englands
að sækja togara sem ríkið hafði
leyst til sín eftir mikla klössun. Er
út var komið varð þriggja vikna
töf á heimferð sem okkur þótti hið
besta mál. Yfirmenn skipsins,
sem annars voru allir á eftirlaun-
um, fóru þessa ferð sér til
skemmtunar og til að rifja upp
gamla og góða tíma. Þarna voru
komnir menn eins og Eiríkur
Kristófersson skipherra hjá gæsl-
unni, Haraldur Ólafsson skip-
stjóri á Lagarfossi og gamall vin-
ur okkar Ágúst Ingvarsson var
yfirvélstjóri. Þetta er eftirminn-
anleg ferð. Minnisstæð er ferð
okkar systkinanna og maka
ásamt móður okkar 1992 til San
Diego, hún átti sjötíu ára afmæli
og var ferðin farin í því tilefni og
einnig til að hitta Jón og fjöl-
skyldu en hann var þar að bæta
við sig hagfræðinámi. Flogið var
með Cargolux frá Lúxemburg til
San Francisco og þaðan landleið-
ina til San Diego. Katrín systir
okkar og Jóhannes Ingi sonur
minn, sem bæði voru við nám í
Kaliforníu um þessar mundir,
komu einnig að hitta okkur. Þarna
var dvalið í nokkra ánægjulega
daga og meðal annars skroppið í
stutta siglingu til Mexíkó. Þrátt
fyrir að ljóst væri hvert stefndi
var hann léttur í lund eins og hann
að jafnaði var, hann var sáttur og
algerlega tilbúinn, laus við allan
kvíða. Hann sparaði ekki lofið á ís-
lenska heilbrigðiskerfið og hældi
læknum og hjúkrunarfólki á hvert
reipi, sagði það vera einstakt. Að
leiðarlokum viljum við Heiða og
okkar fjölskylda þakka Jóni sam-
fylgdina og vottum Sigrúnu og
hennar fjölskyldu okkar dýpstu
samúð.
Kolbeinn Sigurðsson.
Það er stórt skarð rofið í systk-
inahópinn með fráfalli okkar kæra
bróður. Ekkert og enginn mun
fylla það skarð enda Nonni ein-
stakur afburðamaður á fjölda
sviða. Það var nokkuð sama hvar
borið var niður, yfirburða þekking
hans var vís í flestum málaflokk-
um. Við það bættist að hann var
manna skemmtilegastur og
fyndnastur, viðræður við hann
voru alltaf áhugaverðar, gefandi
og skemmtilegar. Hann hafði til
að bera einstakan meðfæddan
hæfileika í mannlegum samskipt-
um, viðmælandinn fékk alla at-
hyglina og hann setti sig hratt
inní öll mál, alveg sama hvert um-
ræðuefnið eða viðmælandinn var.
Hann talaði síður um sjálfan sig,
lét verkin tala, fullkomlega ósér-
hlífinn, hreinn og beinn, hjálp-
samur, gegnheill og heiðarlegur.
Æskuheimili okkar var hávært,
þar fóru saman stórir karakterar
og oft skrautlegir. Nonni var einn
þeirra en á sama tíma var hann
líka andstæðan; agaður náms-
maður sem bjó yfir festu, atorku,
kurteisi, hlýju og góðsemd sem ég
skynjaði strax sem krakki og
gerði hann að eins konar fasta-
punkti sem ég hef alltaf haft að
fyrirmynd.
Ég var ekki gömul þegar hann
dró mig með sér í Keflavíkur-
göngu og aðrar mótmælagöngur.
Mér þótti það ofursvalt, enginn
vina minna fékk slíkt uppeldi.
Hann var ástríðufullur í pólitík-
inni á þessum árum. Rauða kver
Maó gaf hann mér með skipun um
að lesa, svo og Rauða kverið
handa skólanemum. Hann rústaði
öllum hefðbundnum viðhorfum
með róttækum skoðunum sínum
og enginn hefði trúað því á þess-
um árum hvaða viðsnúning hann
átti síðar eftir að taka í pólitík og
trúmálum.
Samveran við Nonna hefur
verið um svo margt lærdómsrík
og gefandi. Sólarsumarið langa
sem ég var barnapía hjá þeim Sig-
rúnu í Lundi skín í minningunni
sem eitt mitt skemmtilegasta
sumar. Það var ómetanlegt fyrir
unglinginn að hlusta á leiftrandi
samræður þeirra góðu hjóna um
pólitík, kvenréttindi, bókmenntir
og margt fleira áhugavert.
Það hefur ávallt verið hægt að
leita til Nonna með hvaða mál
sem er. Hann var alltaf reiðubú-
inn til að hlusta og veita ráð og
hafði hæfileika til að sjá stóra
samhengið en á sama tíma líka
smáatriðin sem máli skiptu
Það er ekki auðvelt að fanga
Nonna í stuttri grein, hann var
svo fjölhæfur og margslunginn,
bæði stórbrotinn og hávær en
einnig hæglátur menntamaður
sem lét best einfaldur og þjóðleg-
ur lífsstíll. Átti líka til mikla fín-
gerð, t.d. í einhverri fallegustu og
smágerðustu rithönd sem sést
hefur.
Nú hljóðnar í fjölskylduboðun-
um þar sem Nonni var ávallt
hrókur alls fagnaðar og hló
manna hæst, sérstaklega á Þor-
láksmessu þegar hann stóð yfir
skötupottinum á svölunum, – hefð
sem hann viðhélt frá ömmu okkar.
Það er erfitt að kveðja en svo
óendanlega margt að þakka fyrir
og nú verður maður að sætta sig
við að öllu sé afmörkuð stund.
Nonni notaði tímann vel í sinni
jarðvist, betur en flestir fullyrði
ég og sporin sem hann skilur eftir
eru djúp og liggja víða. Ég veit að
minn kæri bróðir dvelur í friði á
besta stað. Elsku Sigrún, Óli,
Snorri og Kristín, innilegustu
samúðarkveðjur frá mér og mín-
um.
Guðrún S. Sigurðardóttir.
Nú þegar Nonni frændi er lát-
inn, reikar hugurinn til uppvaxt-
aráranna í Kollafirði. Á sumrin
var þar sægur af börnum. Við
systkinin bjuggum á bóndabæn-
um, en tveir sumarbústaðir voru í
túnfætinum. Þar dvöldu börn Sig-
urðar og Unnu frænku okkar og
Sigurjóns og Ásu. Það var margt
brallað og leikið sér. Jón Sigurðs-
son, alltaf kallaður Nonni, var sér-
staklega skemmtilegur og orð-
heppinn. Einu sinni kom
jarðskjálfti og var mikið um það
talað á staðnum. Nonni heyrði það
eins og aðrir. Hann sagði þá við
Guðmund pabba okkar: „Guð-
mundur, það kom jarðskjálftur.“
„Já,“ sagði pabbi. „Varstu ekki
hræddur?“ spurði Nonni. „Jú,“
sagði pabbi. „Skríðaðir þú þá ekki
upp í til hennar Helgu?“ Nonni
var þarna líklega fjögurra ára.
Seinna gekk hann alltaf með vasa-
bók á sér og skrifaði niður alls
konar fróðleik um forfeður okkar
og frændur, enda hafði hann mik-
inn áhuga á ættfræði og var alltaf
fús að láta það af hendi til þeirra
sem höfðu áhuga.
Jón Sigurðsson