Morgunblaðið - 24.09.2021, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. SEPTEMBER 2021
Mér er í minni fundur í Fram-
sóknarflokkum árið 1978. Þá
stóðu öll spjót á flokknum út af
Geirfinnsmálinu og tilraunum til
að blanda forystumönnum flokks-
ins í það ömurlega mál. Við Jón
fengum okkur gönguferð í mat-
arhléinu og gengum niður í Lækj-
argötu. Þar var mikið um að vera,
enda var Bernhöftstorfan að
brenna. Jón segir þá við mig: „Við
skulum forða okkur, ef þeir sjá
tvo framsóknarmenn hérna halda
þeir að við höfum kveikt í.“ Hann
kunni að koma orðum að hlutun-
um.
Sameiginlegar rætur okkar
Jóns voru í samvinnuhreyfing-
unni. Ég fullyrði að þróunin mál-
efnum hennar á síðustu áratugum
síðustu aldar hafði mikil áhrif á
okkur. Mér er kunnugt um það að
þrátt fyrir veikindi sín var hann
búinn að draga saman feikilegan
fróðleik um samvinnuhreyf-
inguna, og sendi mér bróðurpart-
inn af því til að lesa yfir.
Jón bognaði aldrei, en brotnaði
í bylnum stóra seinast, eins og
klettafjallaskálið sagði. Ég sé eft-
ir samskiptunum við hann. En nú
er komið að kveðjustund og ekki
annað eftir en að þakka fyrir allt,
og senda Sigrúnu og fjölskyldunni
hans innilegar samúðarkveðjur,
frá okkur Margréti.
Jón Kristjánsson.
„Þú þyrftir að kynnast Jóni
Sigurðssyni.“ Um margra ára
skeið var þessi setning eins og
viðlag þegar séra Þórir Jökull átti
við mig orðastað og var þá nokkuð
sama hvert umræðuefnið var. En
í mörg ár gerði ég ekkert til þess
að bregðast við þessari hvatningu.
Sannarlega hafði ég fylgst með
skrifum Jóns Sigurðssonar sem
gjarna titlaði sig skólastjóra, bæði
fyrr og síðar, alveg óháð öðrum
verkefnum og viðfangsefnum. Ég
hafði og hlustað á viðtöl við hann
um ýmisleg málefni í sögu og
samtíð. Mér líkaði vel það sem
hann hafði fram að færa. Hann
birtist mér sem rólegur og yfir-
vegaður fræðimaður, ekki síst í
samtímafræðum af ólíkum toga.
Þegar ég flutti hið síðara sinnið á
Skálholtsstað til að sinna nýjum
verkefnum og aukinni ábyrgð
sem aldrei getur verið á eins
manns hendi þó að bakland sé
sannarlega til staðar, þá sá ég að
þar var þörf fyrir nýtt Skálholts-
félag til starfa að uppbyggingu og
viðgangi staðarins og byggði á
forsendum og frumkvæði kyn-
slóðarinnar á undan sem lét Skál-
holt vaxa upp af grónum rústum.
Þá kom nafn Jóns Sigurðssonar í
hugann. Síðla árs 2012 hringdi ég
í Jón og spurði hvort hann myndi
vilja ræða málefni Skálholtsstað-
ar yfir kaffibolla. Hann tók mér
ljúfmannlega og við hittumst og
ræddum allt það sem mér kom í
hug að nefna. Fram undan var 50
ára afmæli Skálholtsdómkirkju í
júlí 2013 og að minnast þess að
fimmtíu ár voru frá því að Alþingi
samþykkti lög um afhendingu
Skálholtsstaðar til þjóðkirkjunn-
ar. Ég átti þá von að geta kallað
saman undirbúningsnefnd að
stofnun Skálholtsfélags hins nýja
á þessum tímamótum. Jón féllst á
að verða formaður undirbúnings-
nefndar og fyrsti formaður hins
nýja Skálholtsfélags. Það var
mikill fagnaðardagur þegar Jón
Sigurðsson svaraði kalli um að
koma Skálholti til aðstoðar. Þegar
Skálholtsfélagið ákvað að stofna
sérstakan verndarsjóð Skálholts-
dómkirkju færði hann sig þangað
og veitti sjóðnum forustu meðan
unnið var að viðgerð listglugga
Gerðar Helgadóttur. Hann var
sannarlega góðvinur Skálholts.
Hans er sárt saknað. Spor Jóns
Sigurðssonar lágu víða og eru
auðrekjanleg. Hann vissi vel um
þau og kunni vel að nota þá
reynslu og þekkingu sem hann
hafði aflað sér en á spor sín benti
hann aldrei sjálfur að fyrrabragði.
Hógværð og heiðarleiki var aðals-
merki hans. Heimvon hans er góð.
Nú er annarra að þakka honum
störfin fyrir Skálholtsstað. Sjálfur
er ég afar þakklátur fyrir þetta
tækifæri til að þakka honum okk-
ar persónulegu kynni og mörgu
og góðu samtöl sem vörðuðu
sannarlega margt fleira en Skál-
holt þó að þar væri oftast byrjun
samtalsins. Stundum leiddu þau
af eðlilegum ástæðum yfir í trú-
mál. Hann sagði mér að það hefði
verið Svíþjóðardvölin sem beindi
honum sem fullorðnum manni aft-
ur inn á svið trúarinnar. Fyrst og
fremst var það bókin Den al-
männeliga kristna tron eftir Gust-
av Aulén. Hann spurði hvort ég
ætti þá bók. Ég átti hana ekki.
Hann gaf mér sína. Nú hef ég
hana í hendi og hugsa til hans í
þökk og virðingu. Guð blessi góð-
an dreng og styrki Sigrúnu og
fjölskyldu þeirra.
Kristján Valur.
Ungir að árum kynntumst við
Jón Sigurðsson á vettvangi ungra
framsóknarmanna og urðum fé-
lagar og vinir. Ég tel þau kynni
hafa mótað mig nokkuð og haft
mikil áhrif á lífsviðhorf mitt. Jón
var í hópi hinnar róttæku æsku
sem var bæði aðsópsmikil og djörf
í lok sjöunda áratugarins. Þá var
hann meðal hinna harðsnúnu
vinstrimanna og hvarvetna skip-
aði hann sér, þá og síðar, í fremstu
víglínu. Fljótlega fann hann að
miðjan var öndvegið í pólitík, þar
voru félagshyggju- og samvinnu-
mennirnir, þaðan hugsuðu menn
bæði um aflið til hægri og til
vinstri, kraft atvinnulífsins og
ábyrgðina gagnvart sínum
minnstu bræðrum og systrum.
Þar voru bændurnir og margir
lærdómsmenn. Leiðarljósið var
að bera sverð framfara í annarri
hendinni og plóginn í hinni.
Rækta manngildið í anda ung-
mennafélagshreyfingarinnar með
Biblíuna að kenningu „í sveita
þíns andlits skaltu brauðs þíns
neyta“.
Ég minnist þess hvað við vor-
um stoltir af okkar manni þegar
hann var orðinn ritstjóri Tímans
liðlega þrítugur og beitti bleki
Jónasar á Hriflu með öflugri sýn á
tækifæri lands og þjóðar.
Síðan varð Jón skólastjóri
Samvinnuskólans á Bifröst en
hann kom skólanum á háskólastig
og var orðinn rektor. Fyrst og
fremst var Jón kennimaður og
heimsborgari sem hafði áhuga á
fólki, ekki síst ungu fólki, hann
gerði Samvinnuskólann á Bifröst
að stórveldi á ný. Þótt hann sæti í
öndvegi var hann á gólfinu með
kennurum sínum og nemendum
að opna augu og vilja til að efla
manngildi hvers og eins. Hygg ég
að Jón hafi með elju sinni komið
flestum nemendum sínum til
nokkurs þroska. Hitti ég þá á
förnum vegi bera þeir honum vel
söguna og telja hann sinn vel-
gjörðarmann.
Samvinnuháskólinn á Bifröst
breyttist síðar í Viðskiptaháskól-
ann sem sýnir hversu smáir
mennirnir eru og hégómlegir,
samvinnan á sér dýpstu rætur í
árangri mannkynsins fyrir betra
lífi.
Jón hélt áfram að mennta sig
og varð einn af bestu fræðimönn-
um okkar, eftirsóttur fyrirlesari.
Borðið á skrifstofu Jóns var alltaf
hreint og autt, bar þess merki að
hann kláraði öll sín verkefni. Enn-
fremur taldi hann skyldu sína að
verða við kalli ef forlögin voru að
eyðileggja eða sundra flokki hans
eða þjóðkirkjunni, sem hann var
mjög trúr.
Framsóknarflokkurinn lenti í
innanflokksátökum upp úr alda-
mótum. Þá vildi hluti flokks-
manna og formaður flokksins ger-
ast aðilar að ESB, allt logaði í
átökum. Jón var kallaður út úr
Seðlabankanum með þjóðhyggju
að vopni til að taka við for-
mennsku flokksins, menn trúðu í
báðum fylkingum að hann gæti
grætt sárin og gert út um málin
svona eins og Þorgeir Ljósvetn-
ingagoði forðum milli kristinna
manna og heiðinna. Jón varð
sanngjarn leiðtogi og ráðherra
flokksins og öllum líkaði vel við
úrræði hans; hann kveikti friðar-
blys en vannst ekki tími eða fylgi
til að klára hið erfiða verk. Mér
líkaði vel þar sem fyrr að vinna
með Jóni nema mér þótti hann
óþarflega snemma á fótum, vakn-
aður við fyrsta hanagal, eljan var
mikil.
Nú er vindur í seglum Fram-
sóknarflokks okkar Jóns, framtíð-
in ræðst enn á miðjunni. Síðasta
magnaða heilræði Jóns var til
karlmanna í gegnum Ljósið eftir
að krabbinn hafði heltekið hann, á
þessa leið: „Íslenskir karlmenn
fara oft of seint til læknis af því að
þeir telja alltaf eitthvert annað
verkefni brýnna, þetta háttalag er
nefnilega dauðans alvara.“
Jón Sigurðsson var drengskap-
armaður, skugga bregður fyrir
sólu við brotthvarf hans. En sólin
skín í minningunni um afburða-
mann sem lýsti upp líf okkar sam-
ferðamannanna.
Samúðarkveðjur til þín, kæra
Sigrún, og fjölskyldu þinnar.
Guðni Ágústsson.
Félagið Landsbyggðarvinir,
Lbv, er hugsjóna- og áhuga-
mannafélag um betri byggð hvar-
vetna á landinu – með sérstaka
áherslu á unga fólkið sem þar býr.
Við höfum virkjað það til góðra
verka, og þar með vakið hjá því
von um betri framtíð í sinni
heimabyggð, samfellt síðustu 18
ár gegnum verkefnið Sköpunar-
gleði - heimabyggðin mín: Ný-
sköpun, heilbrigði og forvarnir.
Verkefnið hentar einkum nem-
endum í efri bekkjum grunnskól-
ans, þ.e. áður en fordómar fara að
gera meira vart við sig!
Aðferðafræði okkar Lbv felst í
að hlusta og gefa góðum hug-
myndum unga fólksins tækifæri
til að verða frekar að veruleika.
Jónas Jónsson, fyrrverandi
búnaðarmálastjóri, studdi þetta
verkefni og hafði komið á viðtals-
fundi með mér og Jóni Sigurðs-
syni, þáverandi ráðherra Fram-
sóknarflokksins. Í viðtalinu kom
mér á óvart hversu víðsýnn og já-
kvæður Jón Sigurðsson var. Á ég
þar við Evrópusambandið. Jón,
sem þurfti að bregða sér í burtu
að loknu viðtalinu, bauð mér að
sitja í bílnum sínum þegar í ljós
kom að við gætum átt samleið.
Áður en við Jón kvöddumst
sagði hann setningu sem mér hef-
ur síðan oft verið hugleikin.
Jón Sigurðsson sagði: „Það
besta sem þið Landsbyggðarvinir
getið gert er að gefa unga fólkinu
von um betri, skemmtilegri og líf-
vænlegri heimabyggð – í nútíð og
framtíð!“
Ég varð hugsi yfir þessum orð-
um stjórnmálamannsins og fannst
þau segja mikið um manninn Jón
Sigurðsson – sem alvöru góðan
Íslending sem ég verð ævinlega
þakklát fyrir að hafa kynnst.
Eftir þennan fund gat ég leitað
oftar til Jóns og þegið hjá honum
góð ráð í ýmsum félagslegum
vandamálum nútímans.
Við Landsbyggðarvinir sökn-
um Jóns Sigurðssonar en erum
einnig þakklát fyrir að hafa notið
hans góðu ráða.
Fríða Vala Ásbjörns-
dóttir, formaður félags-
ins Landsbyggðarvina.
Ég kynntist Jóni Sigurðssyni
að einhverju gagni eftir að hann
tók sæti í bankaráði Seðlabanka
Íslands á árinu 2001 en ég var á
þessum tíma aðalhagfræðingur
bankans og sat því fundi banka-
ráðs. Á árinu 2003 varð Jón síðan
einn af bankastjórum bankans og
við það urðu samskipti okkar mun
meiri. Það var gaman og gefandi
að vinna með Jóni. Hugur hans
var opinn og leitandi. Hann hlust-
aði á rök og tók virkan þátt í um-
ræðum þar sem mál voru krufin
til mergjar og leitað niðurstöðu.
Þarna hjálpaði greinilega hans
akademíska uppeldi. Ekki síður
var það þó hans létta lund og
mildilega framkoma. Þetta tvennt
kom svo saman þegar hann fékk
hugljómun í ferlinu, brosti eða hló
og sagði oftar en ekki „maður lif-
andi“! Til viðbótar var hann svo
einstaklega skemmtilegur á góð-
um stundum.
Eftir að ég hélt til starfa hjá Al-
þjóðagreiðslubankanum í Basel
um mitt ár 2004 urðu samskipti
okkar mun minni. Ég minnist þó
góðrar stundar um mitt sumar
2004 þegar Birgir Ísleifur og hann
mættu á ársfund bankans og við
hittumst í kvöldverði á bökkum
Rínarfljótsins. Þá var létt yfir
Jóni.
Jón lét af starfi seðlabanka-
stjóra á árinu 2006 og varð ráð-
herra og síðar formaður Fram-
sóknarflokksins. Þegar ég sneri
aftur til starfa í Seðlabankanum
sem seðlabankastjóri í ágúst 2009
var hann hins vegar ekki lengur
virkur í framlínu stjórnmála eða
embætta á Íslandi. Hann hafði
tekið saman rit um sögu Seðla-
bankans og á 50 ára afmæli bank-
ans 2011 fengum við hann til að
flytja erindi um hana. Honum
fórst það vel úr hendi. Um kvöldið
sátu hann og Sigrún hátíðarkvöld-
verð í bankanum. Eins og endra-
nær lék Jón á als oddi.
Ég kveð vænan mann og við
Elsa sendum Sigrúnu og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Már Guðmundsson.
Það gerist stundum á lífsleið-
inni að kynni við einstakling hafa
ómetanleg áhrif á lífsgöngu
manns. Allt í senn; mótandi,
hvetjandi, skapandi og skemmti-
leg. Þannig áhrif hafði Jón á líf
okkar hjóna þegar hann réð okk-
ur sem kennara við Samvinnu-
skólann í Bifröst. Við vorum korn-
ung, en hann treysti okkur samt
fyrir krefjandi verkefnum. Hvatti
og hrósaði þegar við átti.
Jón var einstakur maður og
engum líkur. Hann var yfirburða-
maður á svo mörgum ólíkum svið-
um. Hann fór ekki troðnar slóðir,
lét verkin tala. Hann hafði skýra
framtíðarsýn. Tók að sér erfið
verkefni og viðfangsefni sem
hann leysti af mikilli eljusemi, ná-
kvæmni og alúð, jafnvel verk sem
aðrir höfðu gefist upp á. Hann
skynjaði mátt nútímatækni og
áttaði sig á því hvað ævimenntun
skiptir miklu máli. Hann lærði allt
lífið. Hann sá að framtíðarhlut-
verki hins gamalgróna og virta
Samvinnuskóla þyrfti að breyta í
nútímaháskóla. Til þeirra breyt-
inga þurfti bæði dirfsku og áræði.
Óhætt er að segja að félags-
málakennarinn og skólastjórinn
hafi verið mjög nánir samstarfs-
menn á Bifrastarárunum, því sá
fyrrnefndi sá á enninu á skóla-
stjóranum hvernig lá á honum
þann daginn og að krefjandi verk-
efni þurfti að leysa. Hins vegar
sléttist fljótt úr enninu þegar
verkefninu var lokið og þá lék
skólastjórinn á als oddi, allt komið
í lag á vel skipulögðum kontórn-
um.
Jón var sérvitur. Hann hafði
ekki miklar áhyggjur af hár- og
fatatísku. Skórnir áttu að vera
óreimaðar mokkasíur og skyrtan
með vasa vinstra megin. Þar var
lítill miði með áhersluatriðum
dagsins eða ræðunni sem hann
var að fara að flytja. Hann þurfti
alltaf að kafa djúpt í þau mál sem
hann var að fást við hverju sinni.
Hvort heldur voru alþjóðamál,
trúmál, frímúrarafræði, listir og
menningarmál eða sauðfjárrækt.
Jón var eftirsóttur smali í Norð-
urárdalnum og í Þingvallasveit-
inni. Húmorinn aldrei langt und-
an og niðurstöður settar í
húmorískt samhengi þar sem það
átti við. Jón var listrænn, prýði-
lega hagmæltur og hafði gaman af
tónlist. Jón gat breyst úr virðu-
legum sagnfræðingi og skóla-
stjóra á svipstundu og orðið eins
og 10 ára drengur sem skemmti
sér konunglega við að sprengja
áramótasprengur, rjóður í kinn-
um. Þá var gaman.
Þétt við bakið á snillingnum
Jóni stóð góð, þolinmóð og merki-
leg kona, hún Sigrún Jóhannes-
dóttir vinkona okkar. Hún var
honum stoð og stytta en lét hann
þó ekki skyggja á sig. Fræðikona,
uppfræðari og jafnréttissinni.
Okkur er sagt að Jóni hafi þótt
heldur verra að deyja rétt fyrir
kosningarnar, sem segir allt um
húmor þessa merka leiðtoga. Að
honum er mikill sjónarsviptir og
söknuður.
Við vottum Sigrúnu og fjöl-
skyldunni allri innilega samúð
okkar.
Ísólfur Gylfi Pálmason
og Steinunn Ósk
Kolbeinsdóttir
Það var við upphaf skólaárs
1969 að Jón Sigurðsson vatt sér
inn í stofuna hjá 5-B í MR og til-
kynnti okkur að hann yrði ís-
lenskukennari bekkjarins þann
vetur. Við bekkjarfélagarnir vor-
um flestir 18 ára og Jón var aðeins
fimm árum eldri og hafði nýlokið
prófi í Háskóla Íslands. En það
breytti engu um það að hann
reyndist frábær kennari, fór með
okkur í gegnum gamlar og nýjar
bókmenntir og endaði veturinn
með því að kenna okkur að lesa og
rýna Njáls sögu. Hann var sér-
lega áhugasamur um vandað ís-
lenskt mál og kom okkur öllum til
nokkurs þroska í þeim efnum eins
og ég hygg að hafi verið raunin
alla tíð á hans langa kennslu- og
skólastjóraferli. Eftir þennan vet-
ur urðum við Jón góðir kunningj-
ar og tókum ætíð tal saman er við
hittumst á förnum vegi.
Það var svo fyrir óvænta at-
burðarás og átök í Framsóknar-
flokknum vorið 2006 að Jón var
kallaður til forystu í flokknum er
Halldór Ásgrímsson ákvað að
hætta í stjórnmálum. Sýndi Jón
að mínum dómi óvenjulega fórn-
fýsi og hollustu við flokk sinn er
hann sagði af sér sem seðlabanka-
stjóri og féllst á færa sig yfir á
óvissan vettvang stjórnmálanna.
Tók hann sæti iðnaðar- og við-
skiptaráðherra i ríkisstjórn minni
sem tók við af stjórn Halldórs 15.
júní það ár og gegndi því embætti
þar til eftir kosningar í maí árið
eftir.
Við Jón áttum eðlilega náið
samstarf þetta tæpa ár um hin
ýmsu mál sem upp komu í rík-
isstjórn og á Alþingi. Jón var í því
samstarfi alveg eins og ég hafði
áður þekkt hann, traustur, vand-
aður og maður orða sinna. Hann
var heiðarlegur samstarfsmaður
og drengur góður. Hins vegar
galt hann þess að einhverju leyti
að hafa takmarkaða reynslu af
beinni þátttöku í stjórnmálum og
setu á Alþingi og sömuleiðis þess
óróa sem annað slagið gerði vart
við sig innan Framsóknarflokks-
ins. Í kosningunum 2007 náði
hann ekki kjöri til Alþingis og rík-
isstjórnin hafði það tæpan þing-
meirihluta að ég taldi ekki ráðlegt
að halda ríkisstjórnarsamstarfinu
áfram. Ákvað Jón í kjölfar þess að
segja skilið við stjórnmálin og lét
af formennsku í flokki sínum. En
okkar persónulega samband var
áfram gott og ánægjulegt.
Ég vil við ótímabært fráfall
Jóns Sigurðssonar þakka fyrir
góð kynni og samstarf fyrr og síð-
ar. Um leið votta ég eftirlifandi
eiginkonu og fjölskyldu allri inni-
lega samúð.
Geir H. Haarde.
Mig langar að minnast kærs
samferðamanns. Við hjónin
kynntumst Jóni þegar Sigrún
mágkona mín og hann gengu í
hjónaband fyrir rúmum 50 árum.
Samskiptin hafa verið töluverð á
þeim tíma. Á meðan við vorum í
Reykholti og þau í Bifröst var oft
skroppið í sunnudagsbíltúr til
þeirra og alltaf jafn gaman að
koma. Við hittumst oft á hátíðum.
Einnig voru þau dugleg að halda
utan um fjölskylduna um jól og
við undirbúning þeirra. Eftir að
þau fluttu í Kópavog var laufa-
brauðsgerð fastur liður fyrir jól
og tókum við þátt í henni og svo
ég eftir að Snorri dó. Þetta tók
venjulega heilan dag og fengu
þátttakendur góðan viðurgerning
og Jón tók fullan þátt í þessu öllu.
Þarna kom stórfjölskyldan saman
og naut sín, ungir sem aldnir. Jón
var ákaflega starfsamur maður
alltaf eitthvað að fást við ritstörf
eða eitthvað annað, honum féll
aldrei verk úr hendi. Alltaf kátur
og hress.
Undanfarnir mánuðir hafa ver-
ið erfiðir vegna veikinda. Ég vil
þakka Jóni góða samfylgd öll
þessi ár. Hans verður sárt sakn-
að.
Ég votta Sigrúnu, börnum og
barnabörnum og langafabörnum
mína innilegustu samúð.
Sigríður Bjarnadóttir.
Genginn er góður drengur, Jón
Sigurðsson, fyrrverandi ráð-
herra, seðlabankastjóri, skóla-
stjóri og formaður Framsóknar-
flokksins, eftir baráttu við
krabbamein.
Jón var framámaður í Frímúr-
arareglunni á Íslandi og starfaði
að framgangi reglunnar af heilum
hug í áratugi. Hann var mikill
lærimeistari og leiðtogi, hug-
myndaríkur, ráðagóður, allra
manna hugljúfi, hamhleypa til
vinnu.
Ég kynntist Jóni fyrir áratug-
um síðan í Frímúrarareglunni,
það var ætíð mikil og góð vinátta
okkar á milli.
Eitt sinn sagði ég honum frá
því er ég var lítill drengur, og afi
minn fór með mig í Langholts-
kirkju, sem þá var í byggingu.
Framsóknarflokkurinn leigði þá
kirkjuna fyrir kosningaskrifstofu.
Er þangað kom var mikill erill á
kosningaskrifstofunni, menn að
tala saman og í síma og mikill há-
vaði. Afi minn horfði yfir svæðið
klappaði saman höndunum og allt
féll í dúnalogn, þá lyfti hann mér
upp á borð og sagði yfir hópinn,
„ég ætlaði bara að láta ykkur vita
að hér væri ungur upprennandi
framsóknarmaður á ferð“, það
varð mikill fögnuður og lófaklapp
á kosningaskrifstofunni.
Jóni fannst þetta góð saga og
sagði að hann hafi alltaf vitað að
við værum sálufélagar.
Jón barðist hetjulega við
krabbameinið. Hann var glaður
og kátur fram á hinsta dag og tók
vinum sínum ætíð fagnandi.
Glæsileg fyrirmynd okkar reglu-
bræðra og eru það mikil forrétt-
indi að hafa kynnst slíkum manni.
Það er mikill missir að þessum
góða dreng og vini.
Kæri vinur og félagi þín er sárt
saknað, en mikil huggun er þó að
þú ert kominn til enn betri og
mikilvægari starfa í austrinu ei-
lífa. Við þökkum þér samfylgdina.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Við reglubræður færum Sig-
rúnu og fjölskyldu okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum Guð
að blessa þau í sorginni.
F.h. Frímúrarareglunnar á Ís-
landi,
Kristján Þórðarson.
Þegar ég hitti Jón Sigurðsson
fyrst, á ritstjórnarskrifstofum
Tímans, varð mér strax ljóst að
þar færi maður með óvenjulega
mikinn sprengikraft og orku til
starfa. Hann fór hratt yfir, gaf góð
ráð og hvatti til verka. Afkastaget-
unni kynntist ég betur síðar.
Margoft stóð ég þá gapandi af
undrun yfir verkum hans og velti
því fyrir mér hvernig í ósköpunum
væri hægt að koma svo stórum
málum í kring á skömmum tíma –
með þeirri natni og nákvæmni
sem honum var eðlislæg.
Jón kenndi mér undirstöðuat-
riðin í blaðamennsku. Hann ýtti
Jón Sigurðsson