Sjálfsbjörg - 15.09.1959, Qupperneq 19

brotnaði við áreksturinn. Ég lá á sjúkrahúsi
rúmlega þrjú ár. Margot dóttir mín var til
skiptis hjá íjölskyldu okkar, en Bente gat
ég komið fyrir á heimavistarskóla og þaðan
mun hún taka gagnfræðapróf.
í fyrstu fannst mér örlögin hafa leikið
mig grátt, þar sem ég hafði orðið fyrir
tveimur áföllum sama árið, en þau ár, sem
ég dvaldi á sjúkrahúsinu komst ég að raun
um, hversu hugrakkir margir eru. Eftir
því, sem ég kynntist betur mörgum hinna
fötluðu, því betur skildi ég hversu heppinn
ég hafði verið þrátt fyrir allt. Margir þeirra
höfðu frá barnæsku verið bundnir við hjóla-
stólinn og verið öðrum háðir að öllu leyti.
Á þeim árum ákvað ég að þegar ég kæmi af
sjúkrahúsinu, skyldi ég taka mér eitthvað
fyrir hendur, sem gæti orðið félögum mín-
um að liði. Og nú er Johansen kominn að
efninu, sem tekur hug hans og tíma allan.
Meðlimir félagsins eru eitt þúsund að
tölu og þegar á þessu ári hafa sex hundruð
manns farið í ferðalög bæði innanlands og
utan. Ætli sá, sem hefur heilbrigða fætur
og handleggi skilji, hvers virði það er fyrir
þann, sem er fatlaður eða jafnvel alveg
hjálparvana, að ferðast með félögum sínum
og kynnast af eigin raun ýmsu því, sem þeir
áður þekktu aðeins af myndum. Ferðafélag-
ið komst meðal annars í samband' við unga
stúlku, sem hafði í tíu ár setið í stól sínum,
án þess svo mikið sem koma út á götu og
það var ánægjulegt að sjá breytinguna, sem
varð á hinni ungu stúlku. Hún var tvítug
að aldri en átti erfitt um mál, vegna þess
að hún var orðin einræn og talaði ekki
meira en hún nauðsynlega þurfti. Þetta er
aðeins eitt dæmi, en ég gæti nefnt mörg. Ég
vil taka fram, að ferðafélagið væri óvirkt án
sjálfboðaliða frá Rauða-krossinum og Falck
björgunarsveitinni, brunaliðsmönnum á
Friðriksbergi og hjúkrunarkonum. Þau
eyða frídögum sínum og jafnvel öllu sum-
arleyfinu, til þess að hjálpa hinum fötluðu.
Margir aðrir rétta okkur einnig hjálpar-
hönd. T. d. listamenn, sem skemmta á sam-
komum okkar. Við höfum nefnilega stofn-
að skemmtifélag. Við fáum að láni sam-
komusal á Friðriksbergi, sem er í eigu bygg-
ingafélags fatlaðra. Þeir sem koma á
skemmtanirnar eru sóttir heim, en hver og
einn hefur nesti með sér. Síðan er drukkið
kaffi, talað, horft á sjónvarp og fleiri
skemmtiatriði eru oft á boðstólum.“
Á meðan við höfum talað saman, hefur
síminn hringt mörgum sinnum. í hvert
skipti hefur johansen skrifað hjá sér síma-
númer og lofað að hringja seinna. Margir
hinna fötluðu hringja til þess eins að heyra
mannlega röcld í einveru sinni. Þeir, sem
eru neyddir til þess að halda kyrru fyrir
hreyfingarlausir innan fjögurra veggja,
finnst stundum þeir vera aleinir í veröld-
inni og yfirgefnir. Þá hressir það heilmikið
upp á sálina að geta talað við einhvern,
jafnvel þótt það sé aðeins gegnum síma.
Thorskild Johansen segist liafa lítils
háttar eftirláun frá fyrirtæki því, sem hann
vann áður hjá, en afkoman sé erfið. Hann
hefur mikla þörf fyrir aðra íbúð, þar sem
hann býr á annarri hæð en það veldur hon-
um miklum erfiðleikum. „En heitasta ósk
mín er sú,“ segir Johansen, „að ferðafélag
okkar muni einhvern tíma eignast sumar-
bústað, sem fullnægir þeim skilyrðum, sem
nauðsynleg eru, þar sem gjöra má ráð fyrir
að flestir gestanna ferðist um í hjólastólum.
Árgjald ferðafélagsins er fimm krónur og
það er ekki hægt að ferðast mikið fyrir þær
upphæðir, hvað þá byggja sumarbústað.“
„Að vissu leyti er það undarlegt,“ segir
Johansen hugsandi, „að slys og þjáningar
um árabil skyldi leiða til þess að ég varð
ánægður maður, en samt er það staðreynd.
Mér finnst ég vera nátengdari, ekki aðeins
félögum mínum, heldur öllum mönnum,
nú þegar ég hef misst svo mikið af því, sem
ég áleit áður vera sjálfsagða eign. I þess
stað hefur mér hlotnazt það, sem hvorki
mánaðarlaun né hlaup hefðu getað veitt
mér, þá ríku tilfinningu að vera maður og
sálufélagi.“
sjálfsbjörg 17