Sjálfsbjörg - 15.09.1959, Síða 28

gistu. Nú horfðu allir á hana með aðdáun,
þar sem hún kom gangandi við hækjurnar,
og var ekki laust við, að sumum vöknaði
um augu. En mesti sigurinn var samt sá að
geta komið gangandi á fundi læknisins
góða.
Vinnan við félagið varð meiri og rneiri,
og alltaf fjölgaði þeim foreldrum, sem
gengu í það. í febrúar 1949 var haldin
fyrsta þjóðarráðstefnan um lamasjarfa í
New York. Búizt var við 1000—1500 þátt-
takendum, en þeir urðu 12 þúsund frá öll-
um ríkjum Bandaríkjanna og 18 erlendum
ríkjum.
Þýðingarmesta starf ráðstefnunnar var
tilraun til að leysa vandamál hinna elztu
lamastjarfasjúklinga, og mikilvægasti ár-
angur hennar var að fá Lenny Goldenson,
varaforseta Paramount Pictures, kvik-
myndafélagsins, til þess að gerast forseti
Santbandsins. Foreldrra Karenar höfðu hitt
Goldenshjónin á æfingastöð Westchester,
þegar þau komu með barnið sitt, fallega
litla telpu, til endurhæfingar. Nú var þeirra
eina ósk, að öll börn með lamastjarfa
fengju sama tækifæri til hjálpar.
Næstu fjóra mánuði var haldið uppi
reglulegri fjárciflunarherferð fyrir I.ands-
samband lamastjarfa-félaganna. Sambandið
hafði nú deildir í 21 ríki, Kanada og Suður-
Afríku. Fyrir fjáröflunarnefndunum voru
menn eins og Bing Crospy, Bob Hope, Jane
Pickens o. fl. Var það mikil uppörvun.
Karen var í heimakennslu og gekk henni
námið mjög vel undir handleiðslu frú
Bettý Owen; allt nema skriftin. Hún virtist
ekki geta lært að halda á blýanti, og voru
foreldrar hennar orðnir hræddir um, að
hún myndi aldrei geta skrifað.
Dag einn fékk fréttamaður útvarpsins,
sem kom til þess að skrifa um Karen og
fjölskyldu hennar, og rnóðir hennar leyfi til
þess að sitja í kennslustund hjá henni.
Kennslukonan festi blaðið niður á borðið
hennar, leit á úrið sitt, rétti Karen blýant,
og hún byrjaði að skrifa með vinstri hendi.
Eftir alllanga stund hafði hún skrifað D á
blaðið sitt. Eitt kraftaverkið enn hafði
gerzt, Karen skrifaði! Enginn þorði að
hreyfa sig og varla að draga andann, en
Karen virtist ekki vita af nærveru þeirra.
Með erfiðismunum skrifaði hún heil fimm
orð á blaðið fyrir framan sig.
Það hafði tekið þrjátíu og sex mínútur,
en þær höfðu unnið að því í sjö rnánuði.
Karen togaði í ermi móður sinnar: „Ég
.get gengið. Ég get talað. Ég get lesið. Ég
get skrifað. Ég get gert allt.“
Ingibjörg Magnúsdóttir endnrsagði.
TIL ATHUGUNAR
Til athugnar fyrir þá, sem augum líta
þetta rit, vil ég beina Jressum orðum mín-
um. Góðir starfskraftar búa oft og einatt í
J)eim, sem eru á einn eða annan liátt fatl-
aðir. Það er ekki þeim sem fatlaðir eru að
kenna, að þeir þurfa að berjast harðari bar-
áttu fyrir lífinu en aðrir, það er ekki þeim
að kenna að þeim er oft tekið illa, er þeir
leita sér atvinnu á frjálsum vinnumarkaði.
Þess vegna eigið Jrið, sem hafið möguleika
á að veita einhverjum atvinnu, að láta þá,
sem eru fatlaðir, sitja að öðru jöfnu fyrir
þeirri vinnu, sem þeir geta leyst eins vel af
hendi og þeir ,sem eru að öllu leyti heilir.
Látið aldrei þá, sem þurfa að bera það,
kannske allt sitt líf, að vera ekki eins og
annað fólk, hvað hreysti snertir, finna það,
ef Jreir leita til ykkar eftir þeirri vinnu,
sem þeir treysta sér til að leysa af hendi, að
þið lítið á það sem gallaða vöru, nei, takið
binum fötluðu vel. Greiðið götu þeirra eins
og þið getið, þá mun ykkur verða vel laun-
að, með því, að þið fáið ökki samvizkusam-
ara og betra fólk til starfa, en einmitt þá,
sem á einlivern hátt hafa orðið fyrir því að
fatlast, og verið vissir um það, að á annan
hátt mun ykkur líka verða vel launað.
Ernil Andersen.
26 sJÁLFSBJÖRG