Sjálfsbjörg - 01.07.1960, Qupperneq 16

OfM OftW
UrsB
pha
©© ©(h©
CZ33 •
O
j

„Þegar ég kem heim aftur, situr allt viö þdð sama. Eldavélin au'S og
köld, allir skápar harSlœstir og Marsibil situr inrd í stofu eins og
myndastytta og les gömul MorgunblöS.
á Litlabíl. Við komumst nú fram úr þér, þó
að þú værir aftanléttur. Og nú er komið að
mér að spyrja: — Hvaða erindi átt þú hing-
að? Hvað er það eiginlega, sem þú vilt henni
Unu saumakonu?
— Ég — henni Unu — ekki neitt — ég
ætlaði bara að biðja hana að sauma fyrir
mig. Svona, hypjaðu þig úr dyrunum, svo
að ég komist inn.
En Marsibil hrekkur ekki langt. —• Hún
stendur á fætur, rismikil og þung á bárunni
að vanda og dregur undan kápunni sinni
splunkunýtt kökukefli og reiðir til höggs og
segir fullum rómi:
— Ég læt þig vita það, Kristmundur, að
ef ég geri verkfall, þá er verkfall og líð eng-
um að níðast á verkfallsréttinum.
Mér verður ekki um sel. — Svona, svona,
Marsibil. Hafðu ekki svona hátt. Gáðu að
því, hvað þú gerir kona. Brjóttu ekki köku-
keflið, manneskja, segi ég sefandi.
Nú opnast dyrnar. Una
saumakona hefur vaknað við
hávaðann og er komin til þess
að athuga, hvað sé á seiði.
Marsibil er snör í snúning-
um, og áður en Una hefur
komið upp nokkru orði, vindur
hún sér að henni, með köku-
keflið á lofti og hrópar með
þrumuraust:
— Þú skalt ekki halda það,
dækjan þín, að ég láti þig kom-
ast upp með það að gerast verk-
fallsbrjótur.— Verkfallsbrjótar
eru, skal ég segja þér, fyrirlit-
legustu kvikindi á jarðríki. —
Ég veit, hvernig á að með-
höndla svoleiðis fólk.
Una amninginn starir á okk-
ur svefnþrútnum augum, undr-
andi, skelfd og ráðvilt. Svo
vindur hún sér í ofboði inn
fyrir dyrastafinn og skellir í
lás. Ég þykist vita, að hún hafi
komizt að þeirri niðurstöðu,
að Marsibil væri orðin brjáluð og ég senni-
lega líka.
Nú snýst Marsibil að mér aftur.
-—• Nú held ég, að þér væri skammar
minnst, að snauta heim á leið og koma þér
í bólið.
Mér lízt ekki á að leggja til orustu, vopn-
laus á bersvæði, svo að ég læt mér að kenn-
ingu verða og rölti af stað heim á leið, og
Marsibil kemur á eftir. Þannig rekur hún
mig á undan sér alla leið inn í Fjöru.
Þegar við komum heim, sezt ég út í horn,
steinþegjandi og örvilnaður.
Marsibil kemur sér fyrir í hægindastóln-
um, hagræðir sér makindalega og fer að lesa
í gömlum Morgunblöðum.
Ég hugleiði ástandið góða stund: — Hún
lætur aldrei undan, það er svo sem auðséð
á henni. Hún vílar ekki fyrir sér að láta mig
drafna niður í skít, eða drepast úr hungri,
16 SJÁLFSB JÖRG