Bjarmi - 01.12.2016, Blaðsíða 15

kirkjustarfs. Niðurstöður þessara ítarlegu
kannana eru mjög athyglisverðar. Þær eru
dregnar saman í ferns konar svör:
1. MÉR FINNST ÉG DÆMD/UR
Samkvæmt þessu þá upplifa margir að
tiltekinn lífsstíll sé ráðandi innan hvers
safnaðar og ef fólk fellur ekki inn í þann
lífsstíl þá upplifi það höfnun. Ein kona segir
að sér sé hafnað vegna þess að hún reyki,
sumir klæða sig á annan veg en tíðkast í
söfnuðinum o.s. frv.
2. ÉG VIL EKKI LÁTA „LESA YFIR
MÉR“
Um annað svarið er það að segja að
þær kynslóðir, sem vaxið hafa úr grasi á
allmörgum undanförnum áratugum, eru
vanari samræðum en eldri kynslóðir -
vanar opnum og líflegum skoðanaskiptum
um hvaðeina. Að safnaðarstarf leggi
áherslu á að sitja í kirkjubekk og hlýða á
ræðu, án þess að gefið sé tækifæri til að
ræða það sem flutt er, höfði síður til fólks.
Raunar sýna svörin að fólk vestanhafs
á öllum aldri vill fleiri tækifæri til samræðna
og tengslamyndunar í kirkjunni. Það vill
fleiri tækifæri til að spyrja og deila með
öðrum efasemdum og undrun og sögum
sínum - það vill nánd sem oft virðist ekki
bjóðast.
3. KIRKJUFÓLK ER UPP TIL HÓPA
HRÆSNARAR
f þriðja lagi eru ásakanir um að margt
kirkjufólk lifi ekki það sem boðað er í
söfnuðinum og það heldur sjálft á lofti.
Þetta er víst það sem Gerard W. Hughes
kallar „split spirituality" (klofið líf í Ijósi
trúarinnar).1 Þ.e. að líf fólks skiptist í trúar-
legt og veraldlegt svið - ákveðnar stundir,
staðir og svið lífsins mótist af trúnni en
annað geti orðið nánast undanþegið hinum
kristnu siðaboðum, svo sem viðskipti eða
stjórnmál.
Svarendur virðast þó mest vera að tjá
að þeim finnist kirkjulegir leiðtogar láta sem
þeir einir hafi öll svör í hinum og þessum
málum og geti gefið fyrirmæli um hvaðeina:
Þeir hefji sig í hroka upp yfir aðra og virðist