Bjarmi - 01.12.2016, Blaðsíða 35

að svala forvitni vina minna reyndi ég að
útskýra á einfaldri japönsku að þetta væri
kveðja að heíman. Þó passaði það ekki
alveg því ekkert frímerki var á umslaginu.
Ég skyldi ekki hvernig á því stóð að ég var
komin með ópóstmerkt bréf á íslensku í
hendurnar.
Það var ekki fyrr en talsvert seinna
að ég fékk útskýringu á því hvernig á öllu
þessu stóð. Sr. Asano er í stjórn Lúterska
heimssambandsins og hafði nýlega verið á
fundi í Sviss. Magnea Sverrisdóttir djákni er
einnig í stjórn Lúterska heimssambandsins
og var með honum á þessum fundi í Sviss.
Þau tóku tal saman og hann sagði henni
að í kirkjunni sinni í Tókýó væri ung íslensk
kona. Hann sagði að hún héti Ka... lengra
komst hann ekki því Magnea greip fram í
fyrir honum og sagði „Karítas?" „Já“, sagði
hann. „Þekkirðu hana?“ „Jáaá!“ svaraði
Magnea. Og það er alveg rétt. Við Magnea
þekkjumst mjög vel. Hún var starfsmaður
KSH (Kristilegu skólahreyfingarinnar) sama
ár og ég var formaður KSS (Kristilegra
skólasamtaka) og því höfum við unnið náið
saman. Auk þess er Magnea fjölskylduvinur.
Þetta var heldur betur óvænt ánægja. Mér
þótti afar vænt um að fá þessa kveðju og
vera minnt á það hversu lítill heimurinn er.
Þetta haust komst ég smátt og smátt
að því hvað ég á margt sameiginlegt með
„kirkju-fjölskyldu" minni í lchigaya kirkju.
Við erum jú öll, þrátt fyrir ólíkan bakgrunn,
menningu og tungu, Guðs börn. Auk þess
að vera öll lútersk, syngjum við sömu
lögin, notum sömu orðin og þekkjum
sama fólkið. Það hvað við eigum margt
sameiginlegt bindur okkur sterkum
böndum. Það er notaleg tilfinning að vera
íslendingur og upplifa sig heima í kirkju í
Japan. Að finna að ég tilheyrði gerði það
að verkum að mér fannst ég ekki vera
svo langt í burtu að heiman. Síðastliðinn
vetur var ég síendurtekið minnt á það
hvað heimurinn er lítill. Ég er þakklát fyrir
þá dýrmætu reynslu, sem það hefur verið
mér, að sækja kirkju í Japan.
bjarmi | desember20ió | 35