Bjarmi - 01.12.2016, Side 16

LIKING ER
TEKIN AF
LEIÐSÖGU-
MANNI í
SAFARÍFERÐ
í AFRÍKU.
HANN
VEKUR
EFTIR-
VÆNTINGU
UM AÐ
FÓLKIÐ
FÁI AÐ SJÁ
ÁHUGAVERÐ
VILLIDÝR
gleyma margvíslegum takmörkunum
sínum og þar með orðum Páls postula:
„Allir hafa syndgað og skortir Guðs dýrð
Róm 3.23.
4. GUÐ YKKAR HEFUR EKKERT MEÐ
LÍF MITT AÐ GERA. EN ÉG VIL VITA
AÐ GUÐ SÉ TIL OG AÐ HANN LÁTI
SÉR ANNT UM MIG
Um fjórða svarið er þess að geta að
fólk er almennt ekki að leita að guð-
fræðilegum útlistunum sem prestar eru
gjarnan uppteknir við heldur fremur að fá
að skynja að Guð sé raunverulegur og að
hann láti sig varða líf þess. Helgihald eða
annað safnaðarstarf virðist ógjarnan gefa
fólki tækifæri til að upplifa návist eða virkni
Guðs á einhvern hátt.
Þar sem engum leyfist að spyrja
spurninga, láta í Ijósi efa, taka þátt í
umræðum eða koma fram í fullkominni
einlægni, er því sem skiptir máli úthýst.
Fólk finnur til andlegs hungurs og það
vill vaxa til meiri nándar við Guð. Það
sækir ákaft eftir gefandi tengslum. En
á fólki hvíla einnig áhyggjur og málefni
sem aldrei er komið inn á í kirkjunni.2
Að eitthvað skipti fólk raunverulegu máli
andlega (true spiritual relevance) felst í
því að sjá Guð í nærtækum veruleika.
Sjá Guð í mínu lífi.3
TILRAUN TIL HEIMFÆRSLU
Að lítt athuguðu máli má ætla að svör nr.
2 og 4 eigi fremur við hérlendis en nr. 1
og 3. Það er varla almennt um að ræða
mjög fastmótaðan lífsstíl hjá kjarnasöfnuði í
þjóðkirkjunni. Frekar mætti búast við slíku í
fríkirkjusöfnuði mótuðum af einhvers konar
vakningu en vakningar skilgreina á margan
hátt, meðvitað og ómeðvitað, skýr mörk
milli þeirra sem eru fyrir innan og utan.
Innan allra hópa sem hittast reglulega
er þess þó að vænta að menn dragi dám
hver af öðrum og eitthvert sameiginlegt
svipmót verði til. Eitthvert yfirbragð eða
framgangsmáti sem sumum kunni að
finnast útilokandi. Það er því vissulega
áskorun til safnaða að rækta og varðveita
þá gestrisni sem býður fólk úr margvíslegu
samhengi og aðstæðum velkomið og
forðast allan innilokandi hroka.
Um aðra spurninguna er varla hægt
að efa að hún falli beint að íslenskum
aðstæðum. Við búum að sterkri predikunar-
hefð í kirkjunni - umræða um trúmál hefur
fyrrum fremur átt sér stað í tengslum
við heimilisguðræknina - í kirkjunni var
„hnakkasamfélag" þar sem áhersla var á
hlustun. Sérstök ástæða sýnist því til að
reyna að efla þá þætti safnaðarstarfs þar
sem umræður eru í boði.
Fjórði flokkur svara virðist m.a. kalla
eftir meiri fræðslu um kristnar bæna- og
íhugunarhefðir og tækifærum til að æfa
og iðka þær. Og þá jafnframt einstaklings-
bundnum stuðningi við trúariðkun og
tengingu hennar við daglegt líf, svo sem
andlegri fylgd (spiritual direction) og
stuðningi við að skilja persónuleika sinn
og þá hvernig hver og einn geti sem best
stuðlað að trúarþroska sínum (t.d. með
hjálp Enneagram-kerfisins).
Vissulega er ýmislegt í boði í kirkjum
hérlendis þar sem sérleiki hvers og eins
fær að njóta sín og tenging verður á
milli persónulegs eðlis og aðstæðna
og andlegrar næringar og gagnlegs
stuðnings. Þar mætti t.d. nefna 12 spora
starfið og annað hópastarf (nærhópar) þar
sem trúnaður myndast og tækifæri verða
til persónulegra tjáskipta. Einnig kemur
upp í hugann Lúthersk hjónahelgi og ýmiss
konar kyrrðar- og bænastarf.
HVERJAR ERU ÞARFIR FÓLKS?
í bókinni er einnig vísað til annarra
rannsókna vestanhafs, um hvað fólk vildi fá
út úr kirkjusókn. Hvaða grunnþarfir skynjar
fólk sem það vildi geta fengið mætt í
kirkjunni? Þær reyndust vera þörfin fyrir...:
1. að trúa því að lífið sé merkingarbært
og hafi tilgang,
2. samfélag og dýpri tengsl,
3. að fá hlustun,
4. að finna sig vera að vaxa og
þroskast í trúnni,
5. að vera samþykkt og virt,
6. gagnlega hjálp við að byggja upp
þroskaða trú.
16 | bjarmi | desember20i6