Fréttablaðið - 26.02.2022, Qupperneq 62

Auðvitað eru hlutir
sem hafa ekki verið
ræddir en ég veit það
fyrir víst að ég fæ svör
við þeim spurningum
sem ég á eftir að spyrja
þegar ég geri það, alveg
eins og ég hef fengið
svör við öllum þeim
spurningum sem ég
hef nú þegar spurt.
Ég lít á alla
foreldra
mína sem
foreldra
mína og öll
systkini
mín sem
systkini,
Kolbeinn Arnbjörnsson
leikari ólst upp við óvana-
legar fjölskylduaðstæður,
einungis um eins árs gamall
fór hann í varanlegt fóstur til
móðursystur sinnar. Hann á
ellefu systkini og þrjú sett af
foreldrum. Kolbeinn fæddist
með fjölmarga fæðingarkvilla
og átti aldrei að geta skrifað
eða teiknað.
Ég hef ekki verið mikið að
trana mér fram,“ segir
Kolbeinn Arnbjörnsson
leikari. Hann útskrifaðist
úr leiklistardeild Listahá-
skóla Íslands árið 2012 en sló nýlega
í gegn í hlutverki Salomons í þátt-
unum Svörtu söndum sem frum-
sýndir voru á Stöð 2 um jólin.
„Það er erfitt að hugsa sér dýna-
mískara og meira spennandi hlut-
verk fyrir leikara að takast á við en
svona hlutverk,“ segir Kolbeinn um
hlutverk Salomons. Eins og þau sem
horft hafa á Svörtu sanda vita leikur
Kolbeinn vonda kallinn.
Hann er þó ekki einungis vondur
heldur maður með f lókna áfalla-
sögu og segist Kolbeinn hafa fundið
til samkenndar með honum strax
þegar hann las handritið í fyrsta
sinn. „Ef maður nær að aftengja
hann þessum hræðilegu atburðum
og verknaði þá er auðvelt að finna til
samkenndar með honum,“ útskýrir
Kolbeinn.
„Ég held að það séu sárafáar
manneskjur í mannkynssögunni
sem hafa trúað því að þær séu
vondar manneskjur þó að þær hafi
gert vonda hluti. Það er svo hress-
andi að hugsa sig frá því að fólk sé
annað hvort gott eða vont og hlut-
irnir svartir eða hvítir. Ég hef alltaf
haft mikinn áhuga á því hvað það
er sem veldur því að fólk hagar sér á
ákveðinn hátt og held að við séum
öll afleiðingar atburða sem mótuðu
okkur,“ segir Kolbeinn.
Í þáttaröðinni er farið djúpt inn
í sögu karakteranna og frá upphafi
er greinilegt að Salomon hefur ekki
unnið úr þeim áföllum sem hann
hefur orðið fyrir. Kolbeinn segir
að sínu mati skemmtilegast að
leika persónur sem séu mjög ólíkar
honum sjálfum, líkt og persóna
hans í Svörtu söndum.
„Það er alltaf gaman að leika
vonda kallinn en það er líka því
skemmtilegra finnst mér að leika
persónu sem er eins ólík manni og
hugsast getur,“ segir Kolbeinn.
Óvanalegar fjölskylduaðstæður
Kolbeinn ólst að mestu leyti upp
á Ólafsfirði. Móðir hans eignaðist
hann ung, aðeins átján ára, og þegar
hann var rétt um eins árs fór hann
í fóstur til móðursystur sinnar og
eiginmanns hennar.
„Mamma mín var bara sautján
ára þegar hún verður ófrísk að mér.
Sjálf bara barn,“ segir Kolbeinn. „Ég
fæðist með fjölþætta fæðingargalla.
Er með of boðslega slæman barna-
astma, þrálátar sýkingar í eyrum og
ég hafði legið illa í móðurkviði sem
olli því að vöðvafestingar greru illa
saman og ég átti erfitt með að halda
höfði og var í vandræðum með jafn-
vægi,“ bætir hann við.
„Ég var varla með fínhreyfingar
í höndunum og átti aldrei að geta
skrifað eða teiknað,“ útskýrir Kol-
beinn en með tímanum náði hann
þó góðum tökum á því.
„Mamma og pabbi voru í raun-
inni aldrei saman og þegar ég fæðist
ákveður mamma að flytja í Hvera-
gerði og reyna að koma undir sig fót-
unum. Vera sjálfstæð ung kona með
lítið barn. Ég sé það núna hversu
undravert það er að hafa hugrekkið
til að reyna að feta þessa slóð.“
Eftir að Kolbeinn fæddist voru
móðursystir hans og eiginmaður
hennar dugleg að heimsækja mæðg-
inin og létta undir með móður hans.
Þegar Kolbeinn nálgaðist eins árs
aldurinn var þó ákveðið að hann
færi í varanlegt fóstur til þeirra á
Ólafsfirði.
„Ég var alinn upp með þetta allt
Upplifði ekki höfnun
þrátt fyrir óvanalega æsku
Kolbeinn útskrifaðist sem leikari árið 2012 en hefur ekki verið áberandi í sjónvarpi fyrr en nú. Hann segist alltaf hafa
átt erfitt með að koma sjálfum sér á framfæri og taka sér pláss. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
Birna Dröfn
Jónasdóttir
birnadrofn
@frettabladid.is
uppi á borðum og hef aldrei kallað
uppeldisforeldra mína neitt annað
en mömmu og pabba,“ segir Kol-
beinn. „Stuttu eftir að ég flutti með
þeim í Ólafsfjörð gerði blóðmóðir
mín það líka. Hún eignast mann,
sem er bróðir manns systur hennar,
svo þær eru systur með bræðrum,“
bætir hann glettinn við.
„Þau eignast börn og búa í næstu
götu. Það er alltaf mikill samgangur
og samskipti þarna á milli, ég pass-
aði yngir bræður mína og svona, svo
var ég líka reglulega í samskiptum
við blóðföður minn þó að samband
okkar hafi kannski tekið smá tíma
að ná dýpt. Það er svo eitthvað sem
hefur aukist með sambandið við
alla mína foreldra með auknum
þroska og skilningi.“
Kolbeinn segist vissulega hafa
velt fyrir sér ákvörðunum blóð-
foreldra sinna í gegnum tíðina
en aldrei upplifað raunverulega
höfnun þar sem hlutirnir hafi alltaf
verið uppi á borðum. „Svo var ég svo
ungur þegar ég er kominn í þessar
aðstæður.“
Kolbeinn á þrjú sett af foreldrum
og ellefu systkini, sjálfur á hann
einnig tvær dætur. „Ég er mjög
heppinn með það að þrátt fyrir að
ég eigi f lókið fjölskyldumynstur,
þá er ég í núna í góðu sambandi við
allt þetta fólk og við eigum í góðum
samskiptum. Ég lít á alla foreldra
mína sem foreldra mína og öll systk-
ini mín sem systkini,“ segir hann.
„Auðvitað eru hlutir sem hafa
ekki verið ræddir en ég veit það fyrir
víst að ég fæ svör við þeim spurning-
um sem ég á eftir að spyrja þegar ég
geri það, alveg eins og ég hef fengið
svör við öllum þeim spurningum
sem ég hef nú þegar spurt.“
Átti aldrei að geta teiknað
Kolbeinn hefur alltaf haft mikinn
áhuga á hvers konar list. Hann var
trúðurinn í bekknum sem kom
fram á öllum skólaskemmtunum,
elskaði að skrifa sögur og ljóð og að
teikna og mála. Hann átti ekki að
geta náð tökum á því að halda á blý-
anti vegna skorts á fínhreyfingum
og jafnvægi en segir áhugann hafa
orðið til þess að hann gafst ekki upp.
„Ég hef alltaf haft mikla þörf fyrir
að skapa og vissi ekkert skemmti-
legra svo ég gerði það bara þó að
ég ætti ekki að geta það,“ segir Kol-
beinn. Honum fannst alltaf gaman
í skóla en var með ógreint ADHD
sem barn og fannst hann ekki eiga
mikið erindi í skóla eftir að grunn-
skólagöngu hans lauk. Hann gerði
því það sem flestir í hans fjölskyldu
höfðu gert í gegnum tíðna, fór að
vinna í fiski.
„Allt mitt fólk er sjómenn og það
eru fyrirmyndirnar sem ég hef haft
fyrir augum alla mína tíð,“ segir Kol-
beinn. Hann vann í frystihúsi á bæði
Dalvík og Ólafsfirði í tvö ár og kom
svo af fjöllum þegar hann heyrði af
því að hægt væri að læra myndlist í
Verkmenntaskólanum á Akureyri.
„Ég hafði bara aldrei vitað til þess
að það væri í boði og hvað þá að
maður gæti orði stúdent af mynd-
listabraut,“ segir Kolbeinn sem lét
slag standa og fór í skólann og lærði
myndlist. Eftir að náminu lauk fór
Kolbeinn í tvo túra á frystitogara en
ákvað svo að flytja til bróður síns í
Reykjavík, safna verkum í portfolio-
möppu og sækja um í myndlist í
Listaháskólanum.
Villtist inn í leiklistina
Það fór þó ekki alveg eins um sjóferð
þá og planið sagði til um. Þegar Kol-
beinn var fluttur til Reykjavíkur var
hann plataður á fund hjá Stúdenta-
leikhúsinu og tók í kjölfarið þátt í
starfi þess. Þar eignaðist hann vini
sem allir stefndu á að sækja um í
leiklist í Listaháskólanum og hann
ákvað að gera það líka.
„Þau höfðu undirbúið sig mán-
uðum saman en ég var alls ekki
nógu vel undirbúinn og komst auð-
vitað ekkert inn. En eftir að ég fór í
prufurnar þá vissi ég að ég ætti fullt
erindi inn í námið og að þetta væri
það sem mig langaði að gera,“ segir
Kolbeinn.
Næsta árið fór í undirbúning fyrir
prufur og eftir miklar og strangar
æfingar komst Kolbeinn inn. „Ég tók
þetta mjög alvarlega,“ segir hann.
„Við Hjörtur Jóhann Jónsson,
leikari og bekkjarbróðir minn í
leiklistarskólanum, hittumst eld-
snemma á hverjum morgni. Fórum
í sund í Vesturbæjarlauginni og út
að hlaupa, svo hlýddum við hvor
34 Helgin 26. febrúar 2022 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ