Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.12.1960, Side 45

INLEDNING
45
7), grinikefo 12 (74r 28), gunnhilldur 2, liallkefo 2, ill'Mga 14 (74r 25),
illítg'i 30 (74r 26), íWxkjí 1, jll?igi 1, suarthd/áe 1, þorbiargar 5, þor-
biargar 1, þarlnVirgar 3, þorbiarnœr 1, þorbiaraar 1, þorbiamar 1,
þorbidrg 4, þorbiðrg 1, þorbiðrg 16, þorbiðrg? 1, þorbiðrgu 3, þorbiðrgu
7 (73v 17), þorbiðrgru 1, þorbidrgzt 1, þord 1, þorde 2, þordr 2, þordur
3, þorgeir 3, þo?‘grima 4, þorgrimu 2, þorhallur 1, þorkeZ 1 (73v 31),
þorkeZ? 6 (73v 24), þormod 1, þormodur 1, þorolfi 1, þorolfs 1, þorolfur
7, þorstein 1, þorsteini 1, þorsteinn 1, þorsteins 1, þorualldi 1, þor-
ualldur 2, þomalkÍMr 1, þorualMz 1, Ualbranndur 3, ualbranndur 3,
xx&Vorannz 3.
b. Övriga: bisJcuj>n 1 (74r 26), capitulum 2, capitulum 9, gaut-
\annái 1, gautkwmdr 3, hawa 1, hann 478 (73v 4, 9), hcmn 2, hans
54 (de báda formerna hann ooh hans förkortas alltsá pá samma
sátt), heírnar 1, hermde 1, henndur 1, herme 1, hlut 5 (73v 23), hlut 2,
hb/ia 1, \x\uti 6, \xonum 106 (73v 22), iskarmd 1, iskmwde 1, islarmdz 1,
islarmds 1, islarmdz 3, konunga 2, konungi 3, konungirm 1, konungv
4, kowímgrinn 1, konungs 1, larmd 6, km?id 10, lcmrtda 1, larmda 1,
lamide 5, lcmrade 7, laruuli 1, larmdi 1, kmndz 8, larmdz 6, mæl\t 2,
mækíi 8 (73v 23), mæilti 69 (74r 4), mæYltu 1, noreg 1, noregs 2,
skaí 16 (73v 25), skallt 5, skailtu 6, skalltu 1, sk'/iiu 5, skuhid 2, þaf
142 (73v 1, 14), þeim 117 (73v 10), þerr 262 (73v 14), þeirra 43
(73v 21), þeirre 2 (74r 31), þess 26 (73v 5; pat och pess förkortas
sálunda pá samma sátt; se nármare nedan), þessa 14 (73v 3),
þessarar 1, þessarrar 1, þesse 5, þesser 1, þessi 1, þessu 23 (74r 6, 29),
þessum 12, þetta 55 (73v 4, 6), þmat 85 (73v 11), uel 61 (73v 3).
I sammanlagt 13 fall av orden pess, pessa, pessu och pessum har
jag funnit en sárskild form av förkortningstecknet över p (-þ ett
10-tal mera osákra fall). Det tecken, som i dessa fall motsvarar
nasalstrecket, ser ut som ett interlineart r rotunda eller en sorts
hake; se exemplen. Detta ár en ganska válkánd företeelse, som före-
kommer redan i hss frán 1300-talet, t. ex. Sthlm, perg. 4:o, n:r 4.
Den speciella formen pá p i dessa fall beror pá att man avsett ligatur
av p och den i dessa ordformer ingáende bokstaven f med dess
ansatsstreck. Jfr pess 73v 5 och pessu 74r 29 med ovannámnda
exempel pá andra former av pron. sá (pat, peir, peim).