Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.12.1960, Side 80

80
INLEDNING
fá visorna, medan ei och fullt utskrivet eigi förekomma 8ggr vardera
i prosan.)
2. Assonanserna visa, att skalden máste ha assimilerat rs till ss
och rl till ll. Ex.: »gullz lystis hínn fysti» 72r 6, »um hyski heidar
þoska» 80r 30—31, »ellz j mala fellum» 80r 23. De visor, i vilka dessa
rader ingá, kunna nappeligen vara frán áldre tid án 1200-talets slut,
emedan dessa báda assimilationer upptráda först dá.1)
3. Svarahhakti-w. krávs för att 3 rader i dróttkvættstroferna skola
fá regelmássigt stavelseantal. Det gáller följande rader: »Mínn uard
magur hranna» 80 r 22, »haurdur felldur at íaurdu» 86 v 22, »silfur-
skers gna þessa» 73r 24—25. Eftersom svarabhakti-w inte synes
vara genomfört förran omkring 1380, kunna dessa visor knappast
vara áldre án 1350.
4. Raden »topta uar tyrr sa sætter» 83 r 34 förutsátter ett uttal
tótta (< to'pta), vilket ár ungt (nyisl. Nár assimilationen kan ha ágt
rum uppge ej handböckerna.)
5. Raden »uom j heidnum domí» 77r 28—29 förutsátter övergáng
vá > vö, vilken sker först omkring 1350.
6. Om kenningarna sager J. J.: »Ef vjer athugum kenningarnar
í vísunum í Harðar sögu, þá eru margar þeirra eigi allfornlegar, og
hafa á sjer þann hlæ, að enginn sá, er skyn ber á, mundi eigna þær
skáldum frá 10. öld.». Bland hans exempel kan námnas: »Kenningin
meiðir eiðs oJc hringa er reglulega vandræðaleg, og fornleg er hún
eigi»......»Kenningin höldr (tandrauðra) Nílsanda er alveg röng»
.....))Höldr er einnig = maður, almennh..........»Það er því rangt,
að hafa höldr sem aðalorð í mannkenningu».
7. En aðalhending i en av visorna ár misstánkt. Det gáller raden:
»mer ok suo er hann fleirum» 80 r 22, som Jón Þorkelsson2) ráttar
till »mér ok svá er hann flerum» och motiverar: »til þess að réttar
aðalh.endingar verði». Háremot invánder Janus Jónsson: »eigi getur
verið rjett að rita svo, því að þá verður skömm næst-síðasta sam-
stafan, en hún á að vera löng, og auk þess getur é í mér ekki
myndað aðalhending móti e í flerum. Hjer mun nú annars eiga
að rita mjer, en eigi mér, en fterum getur eigi verið rjett af
þeirri ástæðu, sem þegar er greind. Öllu betra væri að rita fUrum
*) Um isl. orðm., s. XXX; Aisl. gram. § 272, 1 oeh 3.
2) Skýringar, s. 11—12.