Stétt með stétt - 01.05.1939, Qupperneq 28

Endurminningar um
Við lifnum enn við,
gömlu skútukarlarn-
ir, er við minnumst
lokadagsins, ll.maí,
þessa árlega hátíðis-
dags okkar gömlu
sjómannanna.
Vertíðin hafði ef
til vill gengið vel og
við fiskað mikið. En
stundum var það
líka barátta upp á líf og dauða við fjall-
háar öldur á dimmum óveðursnóttum,
á litlum, ófullkomnum skipum. Þar varð
að hafa snör handtök og óbilandi kjark,
ef vel átti að fara. Gömlu skútusjó-
mennirnir voru traustir og æðrulausir,
og ágætir félagar. Og alltaf minnist ég
með gleði minnar tuttugu ára samveru
með þeim, þó stundum væri æfin erfið
og litlar tekjur.
Á lokadaginn kepptumst við um að
skipa upp fiskinum, hann var þá flutt-
ur á stórum bátum í land, því að engir
voru þá hafnargarðarnir að liggja við.
Er í land var komið, lifnaði fyrst að
marki yfir okkur sjómönnunum. Okkur
fannst við hafa unnið til skemmtunar
og.hana vildum við hafa. Við þurftum
við marga að tala og margs að spyrja,
hvað þessi eða hin skútan hafði fiskað
og hver væri hæstur í fiskidrætti.
Dráttarrígur var mikill, sem eðlilegt
var, því að handfærafiskveiðar voru þá
næstum eini atvinnuvegur Reykvíkinga.
En íslenzkir sjómenn hafa alltaf verið
fullir af metnaði, og ekki kunnað við að
þoka fyrir neinum.
Samkomustaður okkar sjómannanna
lokadaginn
var þá helzt í gamla Hattamakarahús-
inu í Grjótaþorpinu. Þar drukkum við
kaffi, og sumir supu á flöskunni. Varð
þá stundum nokkuð hávaðasamt, ef
gera þurfti upp gamlar misklíðir, og
stundum notaðir hnefarnir til að sann-
færa náungann. En allt endaði þetta 1
bróðerni og voru beztu sáttafundir.
Lögreglan sást þá sjaldan, enda fannst
mönnum ekki tilhlýða að láta hana fara
að reka nefið í málefni, sem henni kæmi
ekki við. Sjómönnunum fannst það
nefnilega sín einkamálefni að fljúgast
á í bróðerni, þó að stundum fylgdu því
blóðnasir eða glóðarauga.
Nú eru skúturnar horfnar, sem áður
prýddu höfnina í Reykjavík tugum sam-
an á lokadaginn. Færeyingar fiska nú
á þeim sumum hér við hafnarmynnið,
en íslenzkir sjómenn ganga atvinnu-
lausir í landi. Við gömlu skútukarlarnir
erum komnir í land og höldum áfram
baráttunni fyrir lífinu, við gleðisnauð-
ari kjör en áður.
Nú er lokadagurinn horfinn og
gleymdur, og hátíðisdagur okkar verka-
manna er 1. maí. Ég hefi lítið tekið þátt
í honum undanfarin ár. Mér er lítið gef-
ið um kröfugöngur og kröfuspjöld, og
ég hefi aldrei getað fest trúnað á lof-
orð verkalýðsforingjanna um gull og
græna skóga. Ég hefi ekki kunnað við
illmæli þeirra um atvinnurekendur, —
húsbændur mínir hafa verið mér góðir
og réttlátir, og hafi mér fundizt eitt-
hvað að, þá hefi ég viljað segja til þess
sjálfur. Það hefir mér alltaf reynzt
happadrýgst. Ég hefi ekki kunnað við
þá aðferð foringjanna, að heimta allt