Stétt með stétt - 01.05.1941, Qupperneq 5

ÁVARP
frá formanni Sjálfstædisflokksin^.
Þegar verkamenn fögnuðu fyrsta
maí í fyrra, grúfði svört blika yfir
afkomuhorfum þeirra.
Hér í höfuðstaðnum höfðu nær all-
ar stoðir brostið, Saltfiskveiðar féllu
niður, byggingarvinna stöðvaðist og
auðsætt var, að vel mætti svo fara,
að síðasta haldreipið, hitaveitan,
brysti, — sem og raun varð á.
Nú hefur mikil breyting og óvænt
á orðið í þessum efnum, sem fleirum
hér á landi, og sannast enn, að fátt
er svo m.eð öllu illtj, að einugi dugi.
Ekki munu allir á eitt sáttir um
það, hver fengur Islendingum sé í
því fé, er styrjöldin hefur fært þeim.
Telja sumir, að í þeim efnumi séu
gæðin meiri í torði en á borði, og frem-
ur sé um að ræða eignabreytingar
innan einstakra stétta, heldur en
raunverulega aukningu þjóðarauðs-
ins. Má vera, að nokkuð sé hæft í því,
en ennþá mun þó örðugt að skapa sér
ttmi það rökstudda skoðun.
Hitt er víst, að verkamenn eru
meðal þeirra, sem nú bera hærri hlut
frá borði en þeir áttu að venjast og
jafnvel svio, að telja má líklegt, að
aldrei hafi afkoma verkalýðsins ver-
ið jafn góð hér á landi sem nú, allt
frá því hin eiginlega verkamannastétt
verður til.
Verkamenn hafa eigi aðeins feng-
ið sama kaupið hækkað í réttu hlut-
falli við dýrtíðina. Þeir hafa líka
fengið annað, sem þeim er miklu
meira virði: langa og stöðuga atvinnu.
f bili liggur höfuðfjandi verkamanns-
ins, atvinnuleysið, í dvala. Nú þarf
enginn verkamaður að ganga bónleið-
ur til búðar. Nú þurfa þeir ekki að
híma dögunum saman niðri á hafnar-
bakkanum og falast eftir því eins og
sérstakri náð, að fá nokkurra stunda
vinnu. Nú segir verkamaðurinn við
atvinnurekandann: Ég skal lofa þér
að sitja fyrir minni vinnu, af því þú
reyndist mér vel, þegar atvinnuleysið
var sem mest.
fslendingar eiga áreiðanlega mik-
inn vanda og margvísfegan fvrir
höndum. Eitt af örðugu viðfangsefn-
unum- verður viðureignin við skort á
vinnuafli á næstunni. Annað enn
verra verður baráttan gegn atvinnu-
leysinu, þegar þar að kemur. Við fs-
lendingar þurfum að búa okkur und-
ir þau átök, og verða allir að leggjast
á eitt. Menn gera allt of mikið að því,
að varpa áhyggjum sínum upp á svo-
kallaða valdhafa. Þegar baráttan
harðnar, er alltaf bezt að treysta á
sjálfan sig. Minnist þessa, verkamenn,
og þess með, að lánist ykkur að draga
saman nokkra skildinga nú, meðan
vinnan er stöðug og krónan verðlítil,
þá mun sá sjóðu-r reynast ykkur
traustari stoð en oftrú á getu. hins
opinbera.
Ölafur Thors.