Stétt með stétt - 01.05.1941, Page 20

16
Soffía M. Olafsdóttir:
Verkakonan
fyrr og nú.
Það hefir verið mörg verkakonan
hér á landi, og á ég þar við konuna
ier sjaldan fellur verk úr hendi, allt
frá landnámstíð, því svo að segja
hver almenn kona hér, vann myrkr-
anna á milli allt fram á vora daga
og hin raunverulega verkakona gerir
I>að enn.
Það er því ekki síður íslenzkui kon-
unni að þakka að gróðursett var su
virðing fyrir vinnunni er markar sín
spor í vinnulífi voru og gerir Islend-
inga svoi jafna og tillitsgjarna, þó mis-
munandi störf vinni, því hún taldi
hverri stund. bezt borgið við vinnuna
sína, .hjalaði við börnin og þuldi upp
dýrustu ljóð og sögur með vinnuna
í höndunuim og var aldrei glaðari en
þegar hugur og hönd gat unnið svo
prýðilega saman.
Þaðan er okkur kominn vinnuþrótt-
urinn, að okkar vinnusömu, foreldr-
ar litu ósmáum augum starfið og
aumkuðu þá er ekki gátu rétt þar
hendur fram. Mun því óvíða betrí
skilyrði frá náttúrunnar hendi til
jafnari kjara og bræoralags, en ein-
mitt hér., hvort um vinnuyeitanda eða
þiggjanda er að ræða.
Ég fór eigi alls fyrir löngu í heim-
sókn til kunningjakonu minnar í sveit,
ekkju, sem hefur átt 18 börn og kour-
ið flestum upp með mikilli prýði. Hún
var að koma gangandi af engjunum
með prjónana í höndunum er ég reið
STÉTT MEÐ STÉTT
3»
í hlaðið. »Ekki er nú eftirgefið, og
þú, sem átt prjónavél«, varð mér að
orði. »Ég geri það svona að gamni
mínu«, var svarið, »mér er það svo
tamt«, og hið ljúfasta bros lék um
varir hennar.
Mér kom ósjálfrátt til hugar, að
ajíslenzkt efni og vinna, væri í raun
og veru heilög vinna og handbragð,
ef svo mætti1 segja.
Eg átti nýlega tal við 75 ára ekkju
er ég þekki frá því ég var barn, fyr-
irmyndar húsmóður, og sívinnandi
öllum stunidum. Ég fór að inna hana
eftir því hvernig hefði verið í fisk-
vinnunni forðum, því ég mundi eftir
því er dóttir hennar og ég, sem erum
jafnaldra, komum til hennar sem litl-
ar telpur í pakkhúsið hjá Zimsen og
Þorsteinn Guðtaundsson hafði þar
verkstjórn. »Það var nú betra að
halda á spöðunum í þá daga, Soffa.
mín«, sagði þessi aldraða vina mín,
Og ekki var það síður ullin er hand-
tökin þurfti við snör og fús, að skil-