Stétt með stétt - 01.05.1941, Síða 26

22
STÉTT MEÐ STÉTT
Leiðin liggur um Hafnarstræti í
EDINBORG
Beztu -'búsáhöldin
og
vefnaðarvaran.
— og' svo var hún allsnakin. — Guð
ef hann kæmi nú. — Hún varð
minnsta kosti að vera komin í slopp.
Já — hún gat strax drifið sig í morg-
unslopp. — Hún fór fram úr rúminu
til að ná í morgunsloppinn. — Æ guð,
fæturnir, þeir voru dofnir. Pað var
eins og hún væri. stungin með smá
prjónum í fæturna hátt og lágt. —
Guð minn góður, þessir fætur. Hún
tók til að strjúka þá, beygði sig fram
yfir sig og strauk lófum sínum eftir
kálfunum og lærunum. — En nála-
dofinn vildi ekki yfirgefa hana svona
á stundinni, hann hélt áfram að fiðra
hana og pirra, þrátt fyrir allar strok-
urnar. — Nú heyrði hún fótatak á
útitröppunum. Svo var komið við úti-
dyrahurðina. — Ö guð almáttugur,
hann er að koma, stundi hún um leið
og hún hætti að strjúka fæturna,
reásti sig upp og greip báðum hönd-
um um brjóstin sem gengu upp og
niður af ótta — og mæði eftir beygj-
urnar og strokurnar. — Útidyrahurð-
in var opnuð og einhver kom inn í
forstofuna.------Ö guð — hún varð
.að ná í morgunsloppinn. — Hún bað-
aði út höndunum í óstjórnlegu fáti,
náði í sloppinn og sveipaði honum yf-
ir sig. — Pað var roði í kinnum henn-
ar og í augunum gljáði annarlegur
bjarmi. Allur líkami hennar var
þrunginn lífi, trylltu, æstu, óstjórn-
andi lífi. — En sálin var reykandi
og óviss.------Hún ætlaði að setj-
ast en varð of sein. Pað var bankað
og hviklæst herbergishurðin hrökk
upp. — Forstjórinn stóð í dyrunujn.
Hann ætlaði að segja eitthvað en er
hann sá ráðleysis og blygðunarsvip-
inn á andþti hennar þá vissi hann