Borgfirðingabók - 01.12.2008, Qupperneq 31

1Borgfirðingabók 2008
Í Reykholti 1944 – 1947
Í mínu ungdæmi var það draumur æði margra borgfirskra unglinga
að komast í Reykholtsskóla. Í þá daga var síður en svo sjálfgefið að
um frekara nám að loknu fullnaðarprófi úr barnaskóla yrði að ræða,
a.m.k. ekki fyrir stelpur. Ég og mínir jafnaldrar vorum að alast upp
þegar fjárpestin mæðiveiki geisaði í byggðum Borgarfjarðar og olli
þungum búsifjum. Það segir sig sjálft að margir foreldrar hafa orðið að
ganga nærri sér efnalega til að geta kostað börn sín í framhaldsskóla,
en furðu mörgum tókst þetta. Reykholtsskóli beið okkar álengdar,
háreistur og heillandi, fullur af ungu fólki og ævintýrum.
Sumarið 1944 var ég 16 ára og íslenska lýðveldið nýstofnað. Það
má nærri geta að ég fylltist tilhlökkun og eftirvæntingu þegar ég frétti
að ég ætti að fá að fara í Reykholt þá um veturinn.
Um haustið var farið að hyggja að heimanbúnaði mínum. Mamma
saumaði á mig skólakjól, og eitthvað smálegt saumaði ég á mig sjálf
úr efnisbútum sem til voru á heimilinu. Að öðru leyti var því tjaldað
sem til var. Sumt af unga fólkinu í Norðurárdalnum var búið að vera
í Reykholti. Ég bað hann Kalla í Klettstíu að lána mér námsbækurnar
sínar og gerði hann það fúslega.
Reykholtsskóli byrjaði á þessum árum um veturnætur og lauk um
sumarmálin. Til þess að komast þangað þurfti ég, koffortið mitt og
rúmfatapokinn að komast yfir tvær óbrúaðar ár yfir á þjóðveg, þaðan
með mjólkurbílnum í Borgarnes og síðan í Reykholt með bílnum sem
sótti mjólk í Reykholtsdalinn. Hvort sem mig tafði illviðri, óbrúaðar
ár eða óhentugar ferðir komst ég ekki í Reykholt fyrr en daginn eftir
að skólinn var settur. Þótti mér þetta ekki góð byrjun. Hinir krakkarnir
voru allir komnir og sýndust orðnir heimavanir.
ÞÓRUNN EIRÍKSDÓTTIR