Rökkur - 01.01.1940, Síða 4

4
RÖKKUR
af augum sér „dapurleg ský“, þau er dulið hafi
fyrir lienni „liciminn og fremdarljós ný.“ Þjóð-
in þurfi að lita í kring um sig í morguns-árinu,
ihuga hvar hún sé stödd og hvert henni beri að
stefna. Dagur sé upp kominn, húmskýin rofin,
sól á fjöllum, vor um alla jörð. Og skáldið
spyr:
Hver óskar nú lengur á blindninnar bás,
að bolast af þrælkun frá tímanna rás?
Þjóðin má ekki láta bugast, þó að hún hafi
lengi setið í þröngum stakki og illa verið að
henni búið. Hún á að rísa á legg, sýna fullan
manndóm, heimta rétt sinn, láta afkomöndun-
um í té fagurt fordæmi. Hún þarf að láta sér
skiljast, að
feðranna dáðleysi er barnanna böí
og bölvun í nútíð er framtíðar kvöl.
„En bót er oss lieitið, ef bilar ei dáð . .. .“ Ef
þjóðin sækir rétt sinn í hendur Dönum, von-
djörf og samtaka — hinn heilaga rétt frelsis
og fullveldis, þá mun vel fara um siðir. Góð-
ur málstaður er sigursæll og einhuga þjóð verð-
ur alt að vopni:
Og jafnvel úr hlekkjunum sjóða má sverð
í sannleiks og frelsisins þjónustu gerð.
Síðasta erindi þessa prýðilega kvæðis er þannig:
Svo frjáls vertu, móðir, sem vindur á vog,
sem vötn þin með straumunum þungu,
sem himins þins bragandi norðljósalog
og ljóðin á skáldanna tungu.
Og aldrei, aldrei bindi þig bönd,
nema bláfjötur Ægis við klettótta strönd.
Skáld, er svo kveður, verður ekki með orð-
um vegið og ekki þagað í hel. Kvæðið „Vor-