Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Side 32

jSannar veiðisögur.
Ég he£ áður sagt frá því hér í Veiði-
manninum, að Þorsteinn Scheving Thor-
steinsson sé manna margfróðastur og
skemmtilegastur veiðifélagi. En ég ætla
að bæta því við hér, að frásagnir hans
hafa báða þá kosti, sem beztu sögur prýða
— þær eru bæði skemmtilegar og sann-
ar. Það var því ekki undarlegt, þótt mér
dytti hann í hug fyrstur manna, þegar
ég fór að hugsa um að fá veiðisögur í
blaðið. En rétt um það leyti, sem ég
ætlaði að fara að finna hann að máli í
þessu tilefni, þurfti hann skyndilega að
skreppa til útlanda, og var ég farinn að
verða hræddur um að ég þyrfti að láta
blaðið fara svo í prentun, að engin saga
yrði þar frá honum. Ég hefði tvímæla-
laust talið það fyrirboða þess, að fleira
myndi verða mér andstætt í ritstjóra-
starfinu; en sem betur fór reyndist ótti
minn ástæðulaus, því Scheving kom
heim í tæka tíð.
Síðastl. sumar töluðu veiðimenn frá
Laxá í Aðaldal mikið um eitt veiðiafrek
Schevings þar, og mun sú saga nú víða
kunn orðin. En sökum þess að hún hefur
breyzt talsvert í meðförum margra sögu-
manna, bað ég Scheving sjálfan að segja
mér hana eins og hún væri í raun og veru,
og fer frásögn lians hér á eftir. Eins og
fram kemur í sögunni, lætur hann lítið
yfir veiðikunnáttu sinni. en það stafar
aðeins af hógværð lians og lítillæti, ásamt
lönguninni til þess, að annarra manna
ljós fái skinið sem skærast.
Ritstj.
A Núpabreiðunni.
„Að morgni dýrðlegs dags, sem upp
rann eftir langvarandi rosa og rigningu,
lögðum við þrír af stað frá Laxamýri,
Sæmundur Stefánsson, Jón Einarsson
og ég, og var ferðinni heitið upp í Núpa-
og Knútsstaðaland, sem var veiðisvæði
þeirra Sæmundar og Jóns þennan morg-
un. Hafði þeim komið saman um að
taka mig með sér sem ,,gillie“, og taldi
ég mér það óverðskuldaðan heiður. Ekið
var upp að Núpabreiðu og síðan farið í
bátinn og róið yfir ána, þar eð þeir
höfðu ákveðið að byrja að kasta af horn-
30
VEIÐIMAÐURJNN