Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Page 6

talsverðu leyti í athuganir og hugleiðing-
ar um það, sem þeir sjá og lieyra í hinum
fögru og friðsælu heimkynnum, sem
mannshöndin hefur enn látið ósnortin að
mestu, eins og heimssmiðurinn skóp þau.
Þessir menn eru að vísu fáir, þegar mið-
að er við þann fjölda, sem fæst við veiði-
skap, og þá er oftast að finna í liópi þeirra,
sem hafa sjálfir umráð yfir einhverri á,
sem þeir geta dvalið við þegar þeir vilja.
En þeir, sem eru svo lánsamir, að hafa
slíka aðstöðu, geta haft af henni mikinn
andlegan ávinning, ef þeir nota hana
rétt. Ég þekki nokkra menn, sent hafa
með þessum hætti aflað sér ótrúlega mik-
illar fræðslu um líf fiska, fugla, dýra og
blóma — hafa „numið náttúrunnar mál
og tungur fjalla“, eins og skáldið komst
að orði. Þeir sjá margt, sem við hinir
veitum ekki athygli fyrr en okkur er
bent á það, og þeir heyra ýmsar huldu-
raddir lífsins, sem við fáum sjaldan greint
og gleymum að lilusta eftir. Og þegar Jteir
einbeita sér að veiðinni, Jrá veiða þeir
líka meira en aðrir, sökum Jtess að þeir
þekkja betur hegðun og háttu fisksins en
flestir aðrir.
Það fer að sjálfsögðu nrikið eftir eðli
manna og upplagi, hvort þeir stunda
veiðiskapinn í þessum anda, en það má
vera undarlega gerður rnaður, sem ekki
hneigist til náttúruskoðunar Jregar hann
fer að stunda stangaveiði ár eftir ár, þótt
hann hafi haft lítinn eða engan áhuga í
]rá átt áður.
Rithöfundurinn heimskunni, Negley
Farson, kom til Noregs árið 1951 til þess
að skoða sig um og veiða. Var honum boð-
ið einn dag upp í Raumsdal, sem er eitt
af stórbrotnustu og fegurstu héruðum
Noregs. Þegar að ánni kom reyndist þar
nóg af fallegum laxi, senr hefði fengið
margan veiðimanninn til þess að gleyma
öllu öðru. Farson fór sér hægt að öllu,
setti saman stöng sína og valdi sér flugu.
Hann kastaði nokkrum köstum, en virt-
ist þó vera annars liugar, gekk svo aftur
upp á bakkann, settist á stein, lagði frá
sér stöngina, horfði þögull á umhverfið
nokkra stund og sagði síðan:
,,Ég hef aldrei á ævi nrinni séð aðra
eins náttúrufegurð og hér — aldrei. Mega
nrenn vera að því að veiða hér? Ég lref
að minnsta kosti engan tínra til þess. Ég
þarf að liorfa og horfa.... Það er nresti
misskilningur að lialda, að ánægjan af
veiðiferðinni sé öll undir aflanum konr-
in. Það er í raun og veru algert aukaat-
riði, hvað veiðist yfir daginn. Veiðin sjálf
er aðeins örlítið brot af samlífinu við
náttúruna. Það geta allir lært að kasta
flugu. Hver sent er getur krækt í lax eða
urriða. En það er aðeins örlítill þáttur í
öllunr Jressum dásemdunr."
Þannig fórust lrinum fræga veiðimanni
orð. Hann lrefur ferðast unr flest lönd
heinrs, séð fleiri dásemdir náttúrunnar en
flestir aðrir, og þó getur hann enn orðið
svo heillaður, að hann leggi frá sér stöng-
ina og rnegi ekki vera að því að veiða,
þennan eitra dag, sem ltann lrefur til um-
ráða í á, sem er full af fiski. Eflaust lref-
ur hann rennt aftur áður en hann fór
og fengið fisk, þó það fylgi ekki sögunni.
Vera nrá að hann sé sanra sinnis og einn
vinnr rninn, sem eitt sinn sagði við mig,
Jregar við vorunr búnir að setja sanran
stengurnar við Norðurá: „Nú ætla ég að
setjast og tala svolítið við náttúruna áður
en ég byrja. Hann tekur alltaf betur hjá
mér þegar ég geri það fyrst.“
Ég veit að það eru til nremr, senr fara
4
Veidimaðvrinn